Altijd Hier en Nu (ook al lees jij dit morgen, elders…)
Er valt veel te zeggen over de relatie tussen jou en mij, tussen lezer en schrijver. Maar wat ik er nog het meest bijzondere aan vind, is dat er tussen ons geen onderscheid is in tijd en ruimte. We zijn altijd samen in het “nu”. Misschien lees jij dit pas morgen, terwijl ik het nu schrijf. Misschien lees jij het in Amsterdam, of in Bali. Nu. Terwijl ik het schrijf, ergens aan de Belgische grens. Nu. Toch is het voor jou op dit moment, net zo goed “nu”, als dat het voor mij op dit moment “nu” is. Het is gewoon altijd “nu”. Eigenlijk hebben we dus maar één moment. Nu, in het oneindige. Wie moeite heeft om in het “nu” te leven, heeft vaak last van stress. Ons denken creëert tijd en ruimte, en daarmee spanning. Gelukkig is stress een keuze: lees hier waarom.
Kijk ik nu achter me, ligt onze hond heerlijk te snurken. Die maakt zich geen zorgen, of er morgen wel wat in zijn bak ligt, en die heeft alles van gisteren al lang weer vergeten. Het heerlijke is overigens ook nog aan een hond, dat ie nooit liegt. Hij heeft nooit een dubbele agenda. Kijk het beestje maar eens goed aan, haha, en je ziet, in zijn ogen is het altijd NU. Ik ga er maar eens lekker mee lopen zo. Tot ineens weer, houdoe, John.
Categorie archieven: Spinsels
wat ik kwijt wil, met je wil delen, of zomaar wil schrijven
Geluk groeit
Geluk vermindert nooit door het te delen.
(Even een sprongetje naar het Boeddhisme).
Wie zich verdiept in de oude filosofische tradities ontdekt dat de verschillende takken van het Boeddhisme een jongere geschiedenis kennen dan de Advaita Vedanta. De basis van de Advaita Vedanta is gestoeld op zeer oude Indiase geschriften: de Upanishads. Dit zijn weer delen van de Vedantas. Geschriften waarop later ook het Hindoeisme is gebaseerd. Als je er dieper induikt, zit onze geschiedenis op het gebied van filosofie en religie best ingewikkeld in elkaar. Iets waar ik niet te diep op in wil gaan hier, omdat ik daar te weinig kennis voor heb. Wel weet ik dat alle stromingen die ik hier noem, één ding gemeen hebben: non-dualiteit. Wie meer hierover wil weten, kan rechts in mijn kolom “Advaita sites” snuffelen of gewoon eens googelen op combinaties van deze trefwoorden. Kom je op interessante links uit.
Hoe dan ook: ik ben dus zelf een fan van de Advaita Vedanta filosofie, vooral vanwege deze regel, die je op Advaita.nl kunt vinden: “Het Advaita-systeem gaat uit van de on-scheidbaarheid van individu en geheel, van mens en schepping, van de schepper en zijn schepping.”
Het Boeddhisme benoemt mijns inziens in de taal meer alles vanuit het ego, terwijl men in de Advaita veel meer probeert te beschouwen vanuit het absolute. Vaak zegt men eigenlijk wel hetzelfde, maar dan vanuit een andere invalshoek. Voor dit veel te theoretisch gaat worden, kom ik graag hier met een stuk tekst waaronder de Boeddha als bron staat vermeld. De tekst is heerlijk eenvoudig maar meteen ook weer zo mooi, dat ik hem jullie niet wil onthouden:
Met één kaars kunnen duizenden kaarsen worden aangestoken, en de levensduur van de kaars vermindert niet. Geluk vermindert nooit door het te delen. (bron: Boeddha).
Tussen alle filosofische teksten die soms lekker ingewikkeld in elkaar zitten, vond ik dit een prachtig juweeltje, in al zijn eenvoud.
Geintje: steek de kaarsjes aan met één muisklik op de foto 😉
Tot ineens weer, houdoe, John
Zwijgen?
Zou zwijgen beter zijn? “Spreken is zilver, zwijgen is goud”. Als ik jou als lezer aan het denken zou willen zetten, dan zou het natuurlijk beter zijn om een witte pagina in beeld te brengen. Maar, blijkbaar, als je dit nog zit te lezen, is dit niet wat jij zoekt. Wat zoek jij dan? Beeld je eens even een witte pagina in, en vraag je zelf dan nogmaals af: Wat zoek ik? Wat doe ik hier?
Als het iets te maken heeft met persoonlijke ontwikkeling, met een zoektocht naar “je hogere ik”, naar je “ware natuur” of naar iets van God, of een bron, of hoe jij het dan ook noemen wil, tja. Dan vraag ik me af of je ergens op het onrustige World-Wide-Web iets van jouw gading zult vinden. Mij is het met zoeken op internet niet gelukt in ieder geval. Wel voedt het mijn onrustige geest in ieder geval, om te schrijven. 
Schrijven zorgt er op een zeer speciale manier voor, dat ik mijn gedachten tot rust breng, dat ik me kan focussen op het enige dat mij drijft. Schrijven is eigenlijk praten met mijzelf. Gedachten verwoorden, en, net zoals ik eerder al schreef in de posting “Schrijverstwijfel”, werkt het voor mij als bij het bijhouden van een dagboek. Toch, weet ik eigenlijk diep van binnen, dat zwijgen beter zou zijn. Maar ja, ik zie schrijven dan maar als een gezonde verslaving. Lekker een beetje rommelen op mijn weblog, waar ik in alle vrijheid mag beweren wat ik wel. Alleen, ik heb niet zo veel te beweren, misschien zou zwijgen dan toch beter zijn? Voor wijze raad: “The three Monkeys”.
Eens echt kijken naar die prachtige ijsvogel, die altijd rechts boven in mijn blog zit. De ijsvogel, mijn symbool voor het gevecht tussen water en vuur, voor kwetsbaarheid, en vindingrijkheid. Je zou je moeten verdiepen in de leefwijze van dit wondertje, ongelooflijk….
En dan die foto, midden boven. Verlangend naar het voorjaar, met mijn lief, en de hond, lekker wandelen langs het strand. De plek, waar water en land elkaar raken. Waar grenzen voelbaar zijn… Ik had de drang om de foto’s eens te wijzigen, maar nee, laat maar staan zo.
Op de tv maakt men intussen bekend dat het inmiddels uit onderzoek wordt aangetoond, dat langdurige comapatiënten kunnen communiceren. MRI-scans tonen aan dat ze op vragen reageren… Ongelooflijk voor velen. Maar weer wordt bewezen dat we nauwelijks iets weten over de werking van onze hersenen, of ons bewustzijn. Zou ons bewustzijn zich wel in onze hersenen bevinden?
Nee, zwijgen is niet beter. Graag praat ik over alles wat wij denken te weten, maar nog niet weten. Verwonderen, dat vind ik het mooiste wat er is. Dit delen met een ander, prima toch. Wetenschappers denken te veel weten, het enige wat zij doen is datgene beweren wat onomstotelijk is vastgelegd. Een beetje rondstrooien met indirecte kennis dus. Als we diezelfde wetenschappers 50 jaar geleden hadden verteld dat we nu met een minuscuul apparaatje de hele wereld over kunnen telefoneren, er mee filmen, fotograferen en over de hele wereld alle computers kunnen bereiken, dan werden we voor gek verklaard. Dus, wanneer is iemand een wetenschapper dan?
Nee, nu wil ik even niet zwijgen. Lekker beweren, dat we op dit moment ons, in onze kennis verslikken. Dat we veel meer nog niet weten, dan dat we wel weten. Dat er mogelijkheden van communicatie bestaan, via een collectief bewustzijn, maar dat de meesten van ons er niet mee om kunnen gaan.
Omdat, het ons niet geleerd is, het eng, en een beetje gek is.
Zou zwijgen dan toch beter zijn? Volgens mij niet. Ik weet maar één ding zeker.
Eén goeie vraag, zegt mij meer dan 1.000 antwoorden.
Zwijgen op zijn tijd, is natuurlijk prima, dus…. Tot ineens maar weer! Houdoe, John
Twitteren of Onttwitteren?
Nee, ik hoef niet te weten hoe jouw ontbijt er vanochtend uit zag.
Na een half jaar proberen op Twitter heb ik vandaag besloten om flink te gaan “ontvolgen”, of zo je wilt: ik ga “onttwitteren”. Omdat ik blog @knappers.nl en werk @highprofile.nl moet ik natuurlijk af en toe proeven aan nieuwe (social) media, als Hyves , Twitter en Linkedin. In oktober schreef ik al over mijn digitale zelfmoord op Hyves “Hyves Goodbuye”. Linkedin kan ik kort en helder over zijn: zakelijk is het voor mij een succes, blijf ik 100% doen.
Vandaag ga ik op Twitter (nog) niet mijn account opheffen, maar wel het overgrote deel van mijn “volgers” ontvolgen. Hoop er niemand mee te beledigen, maar heb voor mij zelf een aantal redenen bedacht:
1. Twitteren geeft veel ruis en onrust.
2. Mijn vrienden volg ik liever in “real-life”.
3. Twitteraars lijken te schreeuwen op een volle markt terwijl iedereen doorloopt.
4. De berichten zijn vaak oppervlakkig, ook door de max 140 tekens.
5. 90% van de berichten schijnen te worden geplaatst door 10% van de twitteraars.
6. Het “big brother is watching you”-gehalte lijkt soms de overhand te krijgen.
7. Laatst was iemand verbaasd dat ik zijn bericht op twitter niet had gelezen, tja?
8. De medebloggers die ik volg, volg ik relaxter via de RSS-feeds.
9. Het volgen van al deze mensen op Twitter kost me dus gewoon teveel tijd.
10. Tijd die ik liever besteed aan zaken die me echt ontspannen.
11. Kortom: Twitter kost mij meer dan dat het me oplevert.
Vanwege mijn werk, wil ik echter toch voorlopig Twitter als marketing-instrument blijven volgen. Daarnaast wil ik testen of het handig kan zijn voor anderen om mijn blogberichten (hobby) te blijven volgen. Ben tevens benieuwd wat er gebeurt als ik het overgrote deel ga ontvolgen. Of het succes van alle getallen dus inderdaad zit in de wederkerigheid van het volgen? Voor de Twitteraars onder jullie: mijn account blijft bestaan, maar het aantal Twitteraars wat ik zelf wil gaan volgen gaat zich beperken tot een maximum van een stuk of 10. Een paar media-bedrijven en mensen die ik echt specifiek op twitter wil volgen, omdat ik ze te weinig (of nooit) spreek. De “twitterdeur” gaat op een kier. Wie me dus echt iets van belang wil melden, stuur me gewoon een (inmiddels) ouderwetse email, of reageer rechts boven op Knappers.nl onder “Reactie/contact?”
Ne me quitte pas.
“Ne me quitte pas”, door Jacques Brel.
Het zal een jaar of zes geleden zijn, dat we tijdens een heerlijke zomervakantie aan de Franse kust zaten op een terrasje. In het prachtige authentieke dorpje Le Lavandou, aan de Middelandse zee. Je kent dat wel, lekker gezwommen in zee, daarna op een terras, je afvragen waar we die avond eens gaan eten.
Op de achtergrond draaide men het nummer “Ne me quitte pas” in de uitvoering van Jacques Brel (1929-1978). De kroegbaas vertelde met de bekende Franse trots, dat Brel regelmatig in zijn zaak was geweest en dat hij dus jarenlang een vakantiewoning zou hebben gehad in Le Lavandou. Op zich een prachtig verhaal. Toen ik de man zei dat Brel een Belg was en toch echt in Schaarbeek bij Brussel was geboren, ontstond een discussie. Hadden we toen maar kunnen googlen op ons mobieltje, dan had ik mooi een weddenschap in kunnen zetten op een flesje wijn. Maar goed, waar we het al snel over eens werden, was, dat Brel een held was. En onder het genot van de wijn werd het heldendom groter.
Ik blijf kippenvel krijgen als ik kijk naar de volgende vertellende vertolking van Brel. Ongelooflijk, wat een passie…
http://www.youtube.com/watch?v=p1WrVg-dl0U&feature=youtube_gdata_player
Blue Monday?
Blue Monday. Vorige week las ik erover in de krant. De Engels psycholoog Cliff Arnall, heeft, hopelijk na een gedegen onderzoek, ontdekt dat de 3e maandag van januari aan zoveel negatieve voorwaarden voldoet, dat hij hem deze titel “Blue Monday” heeft gegeven. De gezellige kerstdagen zijn net voorbij, de dagen zijn nog steeds kort, veel goede voornemens zijn uiteindelijk al weer gestaakt, het salaris is nog niet binnen, en na de dure dagen zijn bij velen de spaarpotten leeg. Je moet nog maanden wachten op je eerste vrije dagen, voor velen in de zomervakantie. En, dan is het ook nog eens gewoon “maandag” de dag dat je vrije weekend erop zit dus. Op zich natuurlijk een verklaarbaar verhaal.
Tips van Knappers.nl om met “Blue Monday” de strijd aan te gaan:
– Maak het vanavond eens extra gezellig in huis, met kaarslichten.
– Geniet van een “blues-nummer” als: http://www.youtube.com/watch?v=rT-FoZt95D4
(en er staan er nog een paar in de kolom rechts hoor)
– Prik een nieuwe datum om te stoppen met roken.
Bijvoorbeeld 01-02-2010 of, voor de uitstellers, je kunt ook stoppen op 20-10-2010.
– Wacht niet tot de zomervakantie. Boek nu een midweek, of weekend in het voorjaar.
– Let komende weken goed op. Ineens schieten de krokussen weer uit de grond.
– Geef eens wat weg. Ook op een maandag. Wordt je sowieso blij van!
– Neem eens wat vaker vrij op een maandag.
– Zelf heb ik alle maandagen vrij genomen; ik geloof in 52 vakanties van 3 dagen.
De bedenker van “Blue Monday” schijnt gespecialiseerd te zijn in depressies en heeft in 2005 voor het eerst gepubliceerd over deze blauwe maandag. Als je gaat onderzoeken wat “blauwe maandag” in onze taal betekent dan kom je al gauw uit op een (blauwe) maandag van weinig tot geen betekenis. Vandaar hiernaast maar een foto geplaatst, van een gele zon op een blauw vlakje dus. Want daar kun je toch ook vraagtekens bij zetten?
Ik wens je niet zo veel, voor 2010.
Ik wens je niet zo veel, voor 2010. Dat klinkt misschien raar, maar toch is dat wat ik je wens: niet zo veel. We leven in een tijd waarin we steeds meer willen hebben. Deze week stonden er foto’s in de krant van lange rijen bij de vuilstortplaats, waar mensen afscheid nemen van hun “overbodige” spullen, waar nauwelijks iets aan mankeert. Ze moeten eruit, om plaats te maken voor weer andere spulletjes. Hoezo crisis? Nederland heeft weer massaal vuurwerk gekocht en komende nacht wordt er weer voor miljoenen doorheen gejast. Hebben, hebben, en dan verbrassen, dat lijkt de mens gelukkig te maken. Meer, sneller, groter, mooier en duurder. Welvaart is belangrijker geworden dan welzijn. We roepen van niet, maar we doen, van wel. Over welzijn gesproken, laten we wel zijn, ik vertel niks nieuws.
2009 is voor mij en mijn lief een prachtig jaar geweest. Alle mensen om ons heen zijn gezond gebleven. We hebben een wolk van een kleindochter gekregen, die inmiddels al weer 6 maanden oud is. In 2010 gaat Carice lopen en praten, en wordt de lol nog groter. Dus ook dat jaar gaat weer een mooi worden. En verder, wens ik voor mezelf niet zo veel. Want in al het mindere, daar zit het grote geluk. En hoe minder je dat zoekt in alles buiten jezelf, hoe sneller dit geluk jou zal vinden.
Als je weelde deelt met anderen, heb je per persoon minder. Wie geluk deelt met anderen, ziet het groeien, en per persoon meer worden dus. Dus ik wens je voor 2010 niet zo veel. Geef maar eens wat meer weg aan een ander, al is het af en toe een glimlach (zie foto). Kijk elkaar eens wat vaker goed in de ogen. Ogen zijn de spiegels van de ziel; worden mooier als je lacht. Laten we met zijn allen van 2010 een mooi jaar maken. Daartoe wens ik je een goede gezondheid. Verder, wens ik je dus niet zo “veel”. Hartelijke groet, John Knappers, Roosendaal.
Spiritualiteit, een modewoord?
Voor wie interesse heeft in het zielsleven, wat verder wil kijken dan de materie, is het begrip “spiritualiteit” een vaak voorkomend woord. Meer en meer valt me op dat het gebruikt wordt, te pas en te onpas, op plaatsen waar het volgens mij niet thuis hoort.
Even kijken naar een aantal trefwoorden die je tegenkomt bij vertalingen: geestesleven, geestelijk bestaan, en “leven vanuit de ziel”. Letterlijk kom je bij het woord “ademtocht”.
Spiritualiteit heeft voor de mens centraal gestaan voor het ontwikkelen van alle religies die we kennen in onze wereld. De laatste jaren wordt het woord meer en meer door mensen gebruikt die moeite hebben met begrippen als religie, geen “godsdienst” willen bedrijven, maar wel op zoek zijn naar “iets” om aan de realiteit te ontsnappen. Het zijn vaak mensen, die twijfelen aan God, maar wel geloven in “toeval”. En als we dan doorvragen naar dat toeval, tja?
Dan kom je op allerlei vage krachten, de wereld van de geesten, etc. etc.
Hoewel de new-age beweging sinds de 70-er jaren ongetwijfeld veel moois heeft teweeggebracht, zijn we, als je de trendy bladen erop na leest en dito tv-programma’s bekijkt, aan het zweven geraakt in hoger sferen. Het lijkt wel of we verder van ons Zelf zijn afgeraakt dan ooit tevoren. Het lijkt alsof de spiritueel levende mens, zichzelf aan het kwijtraken is.
Woonkamers worden gedecoreerd met de prachtigste Boeddha beelden, waar men de betekenis niet van begrijpt. De prachtigste verlichtingen versieren de mooiste kerstbomen, maar wie kan je echt nog vertellen waarom?
Spiritualiteit heeft alles te maken met zingeving. Dat hoeft volgens mij niet perse mysterieus te zijn. Voor mij betekent spiritualiteit vooral “naar binnen gaan bij jezelf”. Op zoek gaan naar de antwoorden op je grootste levensvragen. Naar de bron van jouw bestaan. De mens kunnen worden, mogen worden, die je diep van binnen werkelijk bent. Zoals je bedoelt bent door God, of hoe jij die bron ook wilt noemen. Ontdekken wat je, of wie je, in je ware natuur bent.
Voor mij is dat vooral toelaten, dat de werkelijkheid niet te ontkennen is. Dat alles gaat zoals het gaat. Overgave aan grote krachten, erin meegaan, hier en nu, in mijn dagelijkse leven.
Ik dacht dat bovenstaande zin, de afsluiter was, maar, nu ik alles nog eens overlees, hoor ik de “klacht” van mijn verhaal. De klacht is, nu ik alles teruglees, dat onze huidige spiritualiteit te veel tot uiting komt in ons denken, en te weinig in ons doen. ….. Over doen gesproken; ik ga maar eens wat kaarsen aansteken hier, want het wordt donker, en licht, moet er zijn hè.
Helpt kennis onze wereld om zeep?
We leven in een wereld waar kennis telt. Kennis heeft waarde, en waarde koopt macht. We staan dagelijks in contact met alle vormen van media die maar zijn te bedenken. Het geeft velen daardoor de illusie dat alles om ons heen controleerbaar is. Toch, wie goed kijkt, ontdekt dat met al het koppelen van onze verstandelijke vermogens, de wereld er alleen maar slechter van lijkt te worden. Degene die dagelijks het nieuws volgt, kan zien dat het er met ons klimaat, milieu, vrede, armoede, honger en allerlei zaken niet op vooruit gaat. Raar toch? We denken dat we wijzer worden, en handelen dommer. Al met al vertel ik niks nieuws. Kijken we terug in de geschiedenis, dan zien we velen die getracht hebben om hier verandering in te brengen. Helden, die later op brandstapels terechtkwamen en soms nu weer heilig zijn verklaard. Lees ik bovenstaande overpeinzing terug kom ik als vanzelf bij een uitspraak van Einstein: “Hoe meer ik leer, hoe meer ik weet, dat ik eigenlijk niks weet.” Wij mensen brengen, zonder dat we het in de gaten hebben, zelf, met al onze bedachte toegepaste wijsheden, de wereld waarin we leven om zeep. Want hoe meer we alles proberen te begrijpen, controleren en bedwingen, hoe fouter het lijkt te gaan.
Misschien moeten we gaan beseffen, dat de wereld, zoals we hem zien, een illusie is. Want wij zien slechts het stukje waar we naar kijken, nooit het geheel. Vergelijk het met iemand die naar een enorme wolkenkrabber staat te kijken. Vanaf een kleine afstand kan hij slechts een paar verdiepingen zien, nooit het gehele gebouw. Zo is het ook met onze aarde en ons universum. In ons menselijke denken zijn we te beperkt om werkelijk goed te kunnen zien wat er aan de hand is. Maar toch sleutelen we er als een bezetene aan. Omdat we denken dat we weten hoe het zit, met onze wereld. Of, onze illusie? Misschien wordt het tijd, dat er op onze aarde mensen opstaan, die niet alleen luisteren naar hun hoofd, maar ook naar hun hart. Die beseffen dat de problemen waarin we verkeren, niet met materie te maken hebben, maar juist met hoe we met die materie omgaan. Hoe we scheppen, hoe we leven, hoe we liefhebben. Zoeken naar een oplossende waarheid lukt niet door te “denken in materie”. Want materie heeft grenzen. En grenzen belemmeren ons inzicht. Ons logisch denken speelt zich af in materie, dus daarin is de waarheid niet te vinden. Slechts wanneer je durft te zeggen: “Ik weet het niet”, dan zal de waarheid een kans krijgen ons te vinden. Kennis zal de levensduur van onze wereld niet verlengen, liefde hopelijk wel.
Hyves Goodbye… “Hoe heeft het zo ver kunnen komen?”
Lieve mensen, schrik niet, maar zojuist heb ik een soort van digitale zelfmoord gepleegd. Mijn Hyves-account heb ik opgeheven. Ik heb geen vrienden meer… Dramatisch heb ik afscheid genomen van de meer dan 100 vrienden die ik had op dit “social network”. Ik was er nog niet mee klaar, of een paar uur later had ik al een paar emails van verontruste mensen, die zich afvroegen, of het “wel goed met me ging”. Bij deze dan; het gaat uitstekend me me, haha. In de paar jaar dat mijn profiel vindbaar was vond ik het best grappig om via Hyves mijn weblog enige bekendheid te geven, en het was ook best handig om soms van die meldingen te krijgen van iemands verjaardag. Kon je nog net even op tijd een kaartje sturen of zo.
Vroeg me ook af hoe mensen zo snel ontdekken dat je op Hyves niet meer bestaat. Oh ja, die zagen dan dat hun 400 vrienden waren verminderd naar 399…. En maar zoeken, wie zou dat toch zijn?
Verder viel het me op, de laatste tijd, dat er via Hyves steeds meer van die forward-emails werden verstuurd, met 9 van de 10 keer van die nonsens waar je niet op zit te wachten…… Maar, als je al die berichten dan negeerde en lekker verwijderde, dan bleek even later dat er toch weer een “serieus bedoeld” emailtje tussen die Hyves-berichten zat. Kreeg ik later weer een gewone email van die persoon, waarom ik niet reageerde? Kortom, nu meer dan 9 miljoen mensen in Nederland een Hyves-account hebben, dacht ik bij mezelf: het wordt tijd om er eens lekker mee te stoppen.
Normaal persoonlijk contact, bevalt me nu eenmaal beter. Op Linked-IN, de zakelijke variant van Hyves, daar kun je me, vanwege mijn werk, nog wel vinden. Dit is namelijk een netwerk wat handig is, waar ik regelmatig profijt uit haal, en waar ik niet zo veel onzinberichten op ontvang. Voorlopig dan….
Dus lieve mensen. Het is echt niet persoonlijk bedoeld, maar op Hyves zul je me voorlopig niet meer vinden. Tenminste vanaf morgen, want het duurt nog 24 uur eer het account echt is uitgedoofd.
De slotzin die Hyves toonde, bij het defintief verwijderen, was ongeveer zo:
“Hoe heeft het zo ver kunnen komen?” Tja, dat is de vraag he.
