Spinsels, Verhaalt

De maïs staat er weer mooi bij dit jaar!

Ken je dat? Dat je bij het zien van bepaalde voorwerpen, of het horen van een liedje, altijd aan die ene persoon moet denken. Wij, mijn vrouw en ik, hebben dat met maïs. Tijdens onze laatste vakantie in Normandië spraken we af dat we het alleen nog maar zouden benoemen op de momenten dat er aan beide kanten maïs groeide. Welnu, dat hebben we geweten, want dagelijks reden we over de mooiste landweggetjes aan de kust en groeide de lange Mexicaanse grassen aan beide kanten.

Ons Pa, vond het de laatste jaren van zijn leven, toen hij wat minder mobiel werd, heerlijk om een eindje te rijden. Op zondagen voorin de auto, hele middagen toeren door de omgeving en de wereld bekijken waar hij vroeger fietste. Het laatste jaar van zijn leven (hij is 90 mogen worden) was een kort avondje door de lange schaduwen van West-Brabant al zaligmakend. Er wordt hier de laatste jaren meer en meer mais verbouwd. Als we daar langs reden had pa altijd commentaar. Hier wat voorbeelden:

‘Jeetje, die maïs is vast nog maar net geplant.’

‘Zo, de maïs staat er weer mooi bij dit jaar!’

‘Nou, zo hoog heb ik de maïs hier nog nooit zien staan’.

En zo had hij er nog een paar. Pa had iets met maïs, en, wij nu dus ook. Als ik op de motor ergens langs lange maïsvelden rij, hoor ik mijzelf in de helm zeggen: “Hoi Pa”. Een veld vol met maïs is niet zo maar een veld meer. Het is de herinnering aan vroeger tijden, aan een mooi mens. Ik mag er graag langsrijden. Altijd met een glimlach. 

Verhaalt

Bakker Knappers

‘Van welke Knappers zijdegij er ene?’

Dat is een vraag die in Roosendaal door ouderen soms gesteld wordt. Er waren natuurlijk verschillende takken. De groenteboer, de begrafenisondernemer. En de bakker.

Mijn opa, Willem Knappers, was Bakker. En duivenmelker. In de Kalsdonksestraat 69.

In een zijstraatje van de Kalsdonksestraat ben ik geboren. In het Hofstraatje, naast het Patronaatsgebouw. Als klein manneke van een jaar of 4 liepen we al te voet naar opa en oma. De bakkerij was aan de zelfde kant van de straat en we hoefden niet eens over te steken. 

Als ik ergens de lucht van een bakkerij ruik, van vers warm brood, ben ik zo terug. Iets van 55 jaar geleden lijkt gisteren. “Ik kom de bakkerij binnen, achter de winkel, en meteen naast de deur rechts staat de snijmachine. Toen een heel modern apparaat. Als de broden zijn gesneden dan liggen daar de krokante korstjes. Zeldzaam lekker zijn die als je in het voorbijgaan die er achteruit pikt”.

Je hoorde dan roepen ‘kijk uit voor je vingers!’ Als opa zijn suikergoed aan het maken was, dan was de bakkerij een soort van verboden terrein voor ons als kleinkinderen. Logisch…

Oma Knappers – Nissen (zie het bordje achter de winkelruit) werkte in de winkel, en had ondertussen de tijd om 7 zonen op te voeden. Overigens hebben die mannen heel wat van elkaar geleerd hoor. Opa Knappers maakte het lekkerste worstenbrood van Roosendaal, en suikergoed was zijn specialisme. Had je een leuk autootje of poppetje dan kon je het zo kwijt zijn als model voor zijn suikergoed. Jaren later heeft mijn ome Kees samen met Tante Toos nog de bakkerij gerund. Het pikken van die korstjes brood is meer dan een halve eeuw geleden, maar ik (John) vond dat het op een website, genaamd Knappers.nl eindelijk eens geschreven moest worden.

Dus als ze vragen, ‘van welke Knappers zijdegij er ene?’

Van de Bakker dus.

Spinsels, Verhaalt

Was 2022 een kutjaar?

Toch weer even omkijken?

Ja sorry mensen. Ik schrijf wel vaker dat we niet te veel moeten omkijken. Maar, toch, elk jaar heb ik er weer even behoefte aan. Meestal eind december. Kijk ik naar 2022 dan is dit wereldwijd een jaar geworden waar er weer meer mocht, Corona werd beheersbaar. En toch is 2022 ook een jaar geworden van loslaten. 

Mijn laatste biertje met Pa in de tuin, met Meneer natuurlijk altijd in beeld.
Pa laat tegenwoordig de hond uit. De maatjes zijn samen.

Loslaten, omdat het niet anders kan.

Het leven laat ons zien dat geluk niet altijd maakbaar is. In juni moesten we afscheid nemen van ons pa. Sjef Knappers, 90 is hij mogen worden, een mooie leeftijd. Pa was op. Hij wilde naar onze lieve Heer. En dat is hem liefdevol gelukt. ‘Het is goed zo’, waren zijn woorden. Vijf maanden later werd onze trouwe boxer onverwacht ziek. Onze boxer Rex noemde ik vaak Meneer. En Meneer hebben we een maandje terug in laten slapen. We zijn onze schaduw kwijt en ons huis is af en toe ons huis niet meer. Kaal…..  Om ons heen worden mensen ziek, ernstig ziek soms. Daar kun je niks aan veranderen. En kijk je naar het nieuws dan lijkt het of de hele wereld in brand staat. 

Was dit dan een kutjaar? 

Nee. Want in al het verdriet schuilt zoveel liefde. Er zijn mensen om ons heen waar we blij en warm van worden. En we hebben elkaar. We voelen ons rijk, omdat er toch altijd weer meer liefde dan verdriet op ons pad komt.

Blijkbaar kan het één niet zonder het ander.
En kan ik niet zonder jou.

Mensen, voor zover het kan, maak van 2023 een mooi jaar, wees lief voor elkaar.

Spinsels, Verhaalt

Pa zijn oude Pontiac

Wielerliefhebbers kennen hem. Wim van Est. Een legende. Als eerste Nederlander reed hij in 1951 in de gele trui tijdens de Tour de France. Bijnamen van van Est waren: De Locomotief, IJzeren Willem, De Knoest en De Beul van ‘t Heike. Op de dag dat hij startte in het geel, kukelde Van Est een ravijn in.

Wim van Est: “Mijn hart stond stil, maar m’n Pontiac liep!”

Nadat ze hem 70 meter naar boven hadden getakeld was zijn gevleugelde uitspraak: “Mijn hart stond stil, maar mijn Pontiac liep nog!” Van Est is uiteindelijk 80 jaar geworden. Hij overleed in Roosendaal in 2003. Mijn pa mocht het graag over hem hebben.

Ons Pa kreeg natuurlijk enkele jaren na de val van De Knoest ook een Pontiac horloge, eentje met drie sterren, de Pontiac Nageur. Zo’n horloge dat je nog zelf moest opwinden, zonder batterijtjes dus. Jaren terug had hij het opzij gelegd. Het liep slecht, viel telkens stil, en pa kreeg ergens een jaar of 10 geleden een horloge van Bndestem met grote cijfers, daar zag hij beter de tijd. De Pontiac belandde in zijn nachtkastje. Nu is ons pa deze zomer op de respectabele leeftijd van 90 jaar overleden. Uit de tijd geraakt, zoals we ook wel zeggen. We waren een week terug bij moeders aan het snuffelen in zijn kastje met oude brillen, en vonden een oud horloge. Pa zijn Pontiac.

Zou hij het nog doen?

Ik moest denken aan de verhalen over Wim van Est toen ik het horloge bekeek.

Enfin, opgewonden wond ik het klokje op, en wat denk je?

Hij loopt op de seconde gelijk. Elke ochtend even opwinden, en het oude horloge doet de krachten uit de vorige eeuw eer aan. Van Ma mocht ik het klokje cadeau hebben. Hij krijgt nog een servicebeurtje hoor, maar ondertussen loopt hij al meer dan een week precies secuur bij. 

Pa is uit de tijd, maar zijn Pontiac loopt nog hoor.

Spinsels

In Alles

Ik word half dromend wakker…
Hoor een vogel in de tuin.
Het is een riedel van trouw.
En hoe ik ook luister…
In alles hoor ik jou.

Een wandeling door het bos.
De zon schijnt door de bomen.
En verjaagt er de kou.
Waar ik ook kijk…
In alles zie ik jou.

Ik smeer een boterham 
en pak een kop thee.
En ik lunch met mijn vrouw.
In haar ogen zie ik verdriet. 
Ons hart schuilt bij jou.

‘s Avonds fiets ik naar huis…
gevolgd door lange schaduwen.
De lucht wordt grauw.
En waar ik ook rijd,
De route is van jou.

Ik ga maar eens slapen.
Leg mijn lijf in mijn bed,
mijn hoofd op mijn mouw.
Zacht roept een traan,
dat hij rolt voor jou.

Ach, het is geen ramp.
Dat je hier niet meer bent.
Want het is mijn hart,
wat jou altijd herkent.

Ver ben je nooit.
Nee, in alles dichtbij.
Waar ik ook ben.
Ik voel je in mij.


(dit gedicht schreef ik, John, op 3 juli 2022, enkele weken na het overlijden van mijn pa)

Spinsels

Wilde haren & Chardonnay

Weergaloze debuutroman aan het schrijversfirmament

‘Wat doe je als je aan de rand van de afgrond staat met geknakte vleugels? Spring je? Met de moed der wanhoop die je zo goed kent? Of blijf je weifelend drentelen? Nathalie sprong. Ze neemt de lezer mee in haar weergaloze vlucht naar de tomeloze hoogtes en diepste krochten van het bestaan. De must-read voor iedereen die ooit schaamteloos liefhad.’

-Christine Pannebakker, schrijfster van Vrouwenpower en De maagd is terug.

Waar gaat het over?

Als Nadieh Cas na 20 jaar opnieuw ontmoet is hij slechts een schim van de vigoureuze man uit haar herinnering. Een leven vol geweld, drugs en onvervulde dromen eist zijn tol. Een tol die hoger is dan hij wil betalen. 

Zij is zichzelf en de weg kwijt als ze beseft dat haar leven één grote leugen en teleurstelling is. Niets is wat het lijkt en de schone schijn van een quasi ideaal bestaan kan niet langer worden opgehouden. De onvermijdelijke scheiding van haar grootste liefde en heftigste opponent is zowel een vloek als een zegen.

Twee gebroken zielen vinden elkaar in een gedeeld verleden en een gezamenlijke hoop op een toekomst. Je bent niet waar je denkt te zijn, rock bottom kent meerdere dieptes.

Kort voorproefje (smaakt naar meer)

‘Opeens voel ik me speciaal en uiterst volwassen. Zouden anderen het aan de gloed op mijn gezicht kunnen zien? Zouden ze kunnen zien dat ik nu weet hoe het voelt om te begeren en begeerd te worden? In mijn beleving zijn wij door deze bijzondere nacht voor altijd met elkaar verbonden.’

Wie schreef dit?

Nathalie Schalke

(1972) is journalist, interieurstylist en schrijfster. Haar debuutroman Wilde haren & Chardonnay,schreef zij in een idyllische casita op een berg in het groene noorden van Portugal. Momenteel werkt zij aan de opvolger van haar debuut: Sambuca Black.

Facts:

Titel:​​​ Wilde haren & Chardonnay
Schrijfster:​​ Nathalie Schalke (Breda)
Pagina’s:​​ 254 ISBN:​​​978 909 036 3301
Prijs:​​​€ 22,95
Beschikbaar:​​ Vanaf 1 september 2022
​​​

BESTELLEN; vanaf nu op www.storytellconcepten.nl/shop

Officiële lancering:   15 september 2022, van 16.00 tot 19.00 te 
Café Boutique Marie Breda

​​​Reserveer hier je plek: 

Get ready for the Launch

Nog meer feest: ​Wilde haren & Chardonnay Diner bij Onlce Jean

​​​Reserveer hier:

​​​https://www.storytellconcepten.nl/product/after-launch-diner/

Spinsels

Om Te janken, zo mooi

Een reactie plaatsen

Het is al weer bijna 9 zomers geleden dat Maarten van Roozendaal ging hemelen. Juli 2013. Ergens in het jaar daarvoor hebben wij hem nog live mogen zien in de Schouwburg de Kring in Roosendaal. Daarna even gesproken. Heerlijk gewoon, nul arrogant. Dit nummer MOOI zagen wij live vertolkt worden door deze held. Elke lente wil ik het luisteren. En telkens als ik hoor kunnen spontaan de tranen komen. Nog steeds niet wetend of het van verdriet of van geluk is. Om te janken zo mooi!

Wat een nummer. Wat een artiest.

Spinsels

Wat ga jij stemmen?

2 reacties

Een periode van vier jaar is voorbij gevlogen alsof het niks was. In 2018 waren de vorige gemeenteraadsverkiezingen en toen heb ik al eens uitgeschreven waarom ik toen PvdA Roosendaal ging stemmen. Zie https://www.knappers.nl/waarom-ik-pvda-roosendaal-ga-stemmen/

Nu in 2022, we zijn vier jaar verder, mogen we weer naar de stembus. Is ons land er mooier op geworden de afgelopen jaren? Het is een vraag die je op allerlei manieren kunt beantwoorden. Toch wil ik niet mopperen. Ik zoek liever naar 1 goede reden om ergens voor te zijn, dan naar 99 redenen om ergens tegen te zijn.

Wat is ons land verdeeld geraakt in de afgelopen jaren, verdeelder dan ooit. Ook door de rare pandemie die over de wereld raast lijken mensen nog harder tegen over elkaar te staan. In ons vrije Europa is het sinds enkele dagen oorlog. Het zijn rare tijden, soms zelfs angstige tijden.

Ook onze gemeente heeft behoefte aan bruggenbouwers. Verbinders. Mensen die bereid zijn om hun nek uit te steken voor de medemens. Mensen die onze stad, onze straat, onze wereld socialer maken. We hebben behoefte aan bestuurders die er niet zitten voor zichzelf, voor hun ego, maar voor de burger. Die je kunt bellen als er problemen zijn. Die problemen willen oplossen. Die ons Roosendaal mooier en liever willen maken. Die naar je luisteren.

Ik kijk niet naar partij-programma’s, met allerlei mooie praatjes. Nee, ik kijk naar wat een politieke partij de afgelopen jaren heeft gedaan voor ons.

Vier jaar terug schreef ik wat ik toen belangrijk vond:

– minder bureaucratie
– een rechtvaardige stad, eerlijke kansen voor iedereen
– veilig en betaalbaar wonen
– passie voor groen en milieu
– geen geld verkwisten aan prestige projecten
– lichamelijke en geestelijke gezondheid voor iedereen, zonder bizarre wachtlijsten

De afgelopen jaren hebben we in Roosendaal met een aantal burgers ons ingezet voor een aantal zaken. Ik luisterde vaak mee naar raadsvergaderingen en opnieuw zag ik dat er één partij uitsprong die zich inzette voor bovengenoemde punten.

Twee raadsleden sprongen er voor mij uit. In hun visie, hun doortastendheid en hun sociale hart. De partij wordt gedragen door een aantal leden die allemaal hun hart op de juiste plek hebben.

Voor mij is het simpel.

In Roosendaal stem ik opnieuw op de partij met die roos.

Het kan geen toeval zijn.

Ik stem sociaal, ik kies PvdA Roosendaal.

 

WakkerMaker. Gelooft niet alles wat hij denkt!