Categoriearchief: Advaita Vedanta filosofie

Het is wat het is.

Het is wat het is.

De zon gaat onder, elke avond.
De mopperaar neemt afscheid van een vervelende dag.
De levensgenieter bedankt voor alles wat mooi was.

De zon gaat onder, elke avond.
De ene ziet een betonnen pad, wat er niet had moeten liggen.
De ander ziet alleen de zon, de bron van ons bestaan.

De zon gaat onder, elke avond.
Geeft elke keer een kans op een nieuwe gedachte.
Soms een gedachte aan geluk, niet veroorzaakt door de zon.
Geluk; gewoon, omdat de ene kijkt,
en ziet, hoe mooi de dingen zijn.
En de ander vergeet dat kijken een kunst is,
Een kunst die het snelste slaagt zonder erbij te denken.

Geloof niet alles wat je denkt! Dat lucht op.
Het is wat het is.

Kan zoiets moois, zomaar vanzelf ontstaan?

Worstelen met de grote vragen des levens. Wie heeft dat nooit gedaan? Ik in ieder geval jaren. Vooral in de wat mindere, donkere tijden van mijn leven kon ik mij veel te veel verdiepen in die levensvragen. Of er iets groters was dan ons denken? En of het leven daardoor meer zin kreeg? Meters boeken gelezen voor een periode van zeker een jaartje of 10. Oude filosofen bestudeerd om antwoorden te krijgen op al die vragen. Een periode van 4 jaar les gehad van een bijzondere man, Rob van Dijk. De man die me “anders leerde kijken” zonder een slaaf te zijn van mijn gedachtes.

De boeken staan in de kast, worden uitgeleend en soms weg gegeven, aan mensen die nu weer zoekende zijn. De zware, bijna verslavende kost over nondualiteit, de Advaita Vedanta filosofie heeft me veel gebracht. Vooral het inzicht dat “blijven zoeken” zinloos is. Als een hond die achter zijn eigen staart aan rent. De “waarheid” (voor zover die zich aanreikt) is namelijk net niet te zien, net niet te pakken.

Het moment van “stoppen met zoeken” bleek zalig makend. Ineens zag ik dat we met velen ons druk maken over van alles en nog wat, wat we toch niet in de hand hebben. We denken dat we het leven kunnen sturen, maar we geven hooguit hier en daar wat richting er aan. De meeste dingen gaan zoals ze gaan. In de twijfel aan het grotere, wil ik als agnost mij toch niet altijd overgeven aan de gedachte dat er een allesoverheersend groter plan is. Waar we niet aan ontkomen. Die twijfel, en dat niet willen neerleggen zorgt bij mij voor gedrevenheid. De overgave aan het leven werkt bevrijdend. Alsof ik de laatste 10 jaar van mijn leven als het ware meedrijf op de stroom van de rivier. Genoeg tegen de stroom in gezwommen, laat maar gaan. We sturen en peddelen wat, en ondertussen houden we koers.

Als je niet meer hoeft te zoeken, stopt het gevoel van de “rooftocht”. Het genieten van het kijken werd geboren. Jaren terug al. Vanaf dat moment kon ik een bos in lopen, en er dan na 5 minuten ook echt ZIJN. Zonder af te dwalen in allerlei dagelijkse beslommeringen zag ik de bomen. Als nooit te voren. Ik hoorde de merels en lijsters fluiten, op een manier die mij daarvoor altijd was ontgaan. Zitten in een bos. Tien minuten kijken en luisteren, meewaaien op de geluiden van die vogels en je verbonden voelen met de hele omgeving. De hond die naast je ligt en niet eens opspringt om achter een prachtig ree aan te gaan.

Vaak zijn dat de momenten, dat er ineens een vlinder op je arm gaat zitten. Daar even blijft zitten, alsof hij rust en energie haalt uit de zonnestralen. Kijkend naar zo’n prachtige vlinder, dan ineens besef ik dat het eerst een harig rupsje is geweest. Dat die rups, zonder honderden dikke boeken toch het pad van transformatie heeft gevonden.

Even bedenk ik mij dan, dat iets of iemand dat ooit bedacht of gemaakt moet hebben.

Of kan zoiets moois, zomaar vanzelf ontstaan?

 

(Met dank aan Henk Nijssen voor de prachtige foto’s)

De rest rolt wel

2018 is een dag jong; nu kan ik zeggen: Afgelopen maand december bestond mijn blog Knappers.nl 10 jaar. In december 2007 ben ik begonnen met schrijven, aanvankelijk geïnspireerd door de Advaita Vedanta filosofie. Een oude filosofie die mij inzichten heeft gebracht waardoor ik een relaxter leven heb gekregen. Knappers.nl werd een kladblok van mijn leven waarop ik in gesprek kon met mijn zelf. Dingen op een rijtje kon zetten. Van me af kon schrijven. En de lucht in kon gooien. Ik heb liefdevolle artikelen geschreven, maar ook boze columns. Aangeklopt bij de plaatselijke overheid. Bomen kunnen redden en met heel wat “anti stigma” artikelen een paar mensen aantoonbaar gelukkiger kunnen maken.

Mijn blog heeft mij de vrijheid van het schrijven gegeven. Ik ben geen journalist, hoef geen enkele hoofdredacteur te plezieren en vooral geen enkele betaler naar de mond te praten. En wat ik zakelijk ook verder doe op het internet, ik ga ook zeker niemand voor geld naar de mond praten. Soms is mijn pen de afgelopen jaren wel eens te scherp geweest. En enkele keren heb ik vast wel eens een ambtenaar hier of daar gekwetst. In mijn strijd voor een gezond en prettig leefklimaat in onze stad Roosendaal, heb ik wel eens laten zien dat rozen prachtig kunnen groeien, maar niet zonder doornen. De mens zal moeten beschermen hetgeen hij liefheeft. Vroeger met een zwaard, later met een pen, en tegenwoordig met een toetsenbord van een iPhone.

De statistieken op Knappers.nl tonen aan dat ik maandelijks gemiddeld 6.000 unieke bezoekers heb weten te bereiken. Daar hebben de laatste jaren veel Roosendalers tussen gezeten, vanwege onze strijd tegen de idiote plannen van de gemeente om naast onze wijk een mestfabriek te bouwen. Het heeft er voor gezorgd dat ik zelfs over de plaatselijke politiek ben gaan schrijven. Mijn ergernissen aan ambtelijke bureaucratie heb ik niet onder stoelen of banken gestoken. Het is een wending op mijn blog geweest die ik niet heb voorzien, maar ach: “de dingen gaan zoals ze gaan.”

Dat de dingen “gaan zoals ze gaan” is misschien wel de grootste wijsheid die ik heb op mogen doen. Dat we in dit leven weinig in de hand hebben. Dat we zoveel mogelijk moeten loslaten.

Dat ga ik in net nieuwe jaar ook doen.

Veel loslaten.

Behalve het stuur van mijn oude BMW. Dat hou ik vast.

En de liefde, die laat ik niet los.

Ik wens iedereen in het nieuwe jaar veel gezondheid en liefde. De rest rolt wel.

Reïncarnatie een illusie?

Het zal een jaar of 10 geleden zijn, dat ik mij wat ging verdiepen in de Advaita Vedanta filosofie. Als je hierop zoekt binnen deze blog, dan kom je heel wat uitleg en informatie tegen. Een uitgangspunt van deze filosofie is o.a. dat alles wat we zien, meemaken, om ons heen, één groot geheel is. We maken deel uit van iets groots, waar we ons, acterend vanuit ons ego, meestal niet bewust van zijn. Als ik dan heel kort door de bocht ga, dan heeft het mij ook duidelijk gemaakt dat reïncarnatie een illusie moet zijn. De gedachte dat je ziel kan verhuizen naar een nieuw lichaam is namelijk een soort van wens die dat ego alleen maar weer versterkt. En dat is iets, wat we, vanuit alle wensen om los te laten, juist niet willen. Maar goed, “willen” is iets wat het ego graag doet.

Feitelijk zijn er maar 2 problemen in het leven:
– We willen allerlei dingen die we niet krijgen.
– We krijgen van alles, wat we niet willen.

Als het je lukt om deze 2 gegevens te accepteren, zoals ze ons toe komen vallen, krijgen we een steeds relaxter leven. We fietsen er dan een beetje tussen door.

Nu hoor ik sommigen denken, die Knappers moet toch ook wel de weg kwijt zijn, dat hij hierover nadenkt en schrijft. Welnu mensen. Dat klopt. En ik geniet daar van.

Ik heb besloten om mijzelf gewoon “filosoof” te noemen. Een titel waar je naar het schijnt, geen wetenschappelijk verantwoord diploma voor hoeft te hebben. Mocht dit uiteindelijk toch nodig zijn, dan heb ik de oplossing gevonden:

“Als reïncarnatie uiteindelijk toch geen illusie blijkt te zijn, dan word ik gewoon filosoof in een volgend leven”. Ook weer opgelost dan.