We leven in een wereld waar kennis telt. Kennis heeft waarde, en waarde koopt macht. We staan dagelijks in contact met alle vormen van media die maar zijn te bedenken. Het geeft velen daardoor de illusie dat alles om ons heen controleerbaar is. Toch, wie goed kijkt, ontdekt dat met al het koppelen van onze verstandelijke vermogens, de wereld er alleen maar slechter van lijkt te worden. Degene die dagelijks het nieuws volgt, kan zien dat het er met ons klimaat, milieu, vrede, armoede, honger en allerlei zaken niet op vooruit gaat. Raar toch? We denken dat we wijzer worden, en handelen dommer. Al met al vertel ik niks nieuws. Kijken we terug in de geschiedenis, dan zien we velen die getracht hebben om hier verandering in te brengen. Helden, die later op brandstapels terechtkwamen en soms nu weer heilig zijn verklaard. Lees ik bovenstaande overpeinzing terug kom ik als vanzelf bij een uitspraak van Einstein: “Hoe meer ik leer, hoe meer ik weet, dat ik eigenlijk niks weet.” Wij mensen brengen, zonder dat we het in de gaten hebben, zelf, met al onze bedachte toegepaste wijsheden, de wereld waarin we leven om zeep. Want hoe meer we alles proberen te begrijpen, controleren en bedwingen, hoe fouter het lijkt te gaan.
 
Misschien moeten we gaan beseffen, dat de wereld, zoals we hem zien, een illusie is. Want wij zien slechts het stukje waar we naar kijken, nooit het geheel. Vergelijk het met iemand die naar een enorme wolkenkrabber staat te kijken. Vanaf een kleine afstand kan hij slechts een paar verdiepingen zien, nooit het gehele gebouw. Zo is het ook met onze aarde en ons universum. In ons menselijke denken zijn we te beperkt om werkelijk goed te kunnen zien wat er aan de hand is. Maar toch sleutelen we er als een bezetene aan. Omdat we denken dat we weten hoe het zit, met onze wereld. Of, onze illusie? Misschien wordt het tijd, dat er op onze aarde mensen opstaan, die niet alleen luisteren naar hun hoofd, maar ook naar hun hart. Die beseffen dat de problemen waarin we verkeren, niet met materie te maken hebben, maar juist met hoe we met die materie omgaan. Hoe we scheppen, hoe we leven, hoe we liefhebben. Zoeken naar een oplossende waarheid lukt niet door te “denken in materie”. Want materie heeft grenzen. En grenzen belemmeren ons inzicht. Ons logisch denken speelt zich af in materie, dus daarin is de waarheid niet te vinden. Slechts wanneer je durft te zeggen: “Ik weet het niet”, dan zal de waarheid een kans krijgen ons te vinden. Kennis zal de levensduur van onze wereld niet verlengen, liefde hopelijk wel.