Altijd Hier en Nu (ook al lees jij dit morgen, elders…)
Er valt veel te zeggen over de relatie tussen jou en mij, tussen lezer en schrijver. Maar wat ik er nog het meest bijzondere aan vind, is dat er tussen ons geen onderscheid is in tijd en ruimte. We zijn altijd samen in het “nu”. Misschien lees jij dit pas morgen, terwijl ik het nu schrijf. Misschien lees jij het in Amsterdam, of in Bali. Nu. Terwijl ik het schrijf, ergens aan de Belgische grens. Nu. Toch is het voor jou op dit moment, net zo goed “nu”, als dat het voor mij op dit moment “nu” is. Het is gewoon altijd “nu”. Eigenlijk hebben we dus maar één moment. Nu, in het oneindige. Wie moeite heeft om in het “nu” te leven, heeft vaak last van stress. Ons denken creëert tijd en ruimte, en daarmee spanning. Gelukkig is stress een keuze: lees hier waarom.
Kijk ik nu achter me, ligt onze hond heerlijk te snurken. Die maakt zich geen zorgen, of er morgen wel wat in zijn bak ligt, en die heeft alles van gisteren al lang weer vergeten. Het heerlijke is overigens ook nog aan een hond, dat ie nooit liegt. Hij heeft nooit een dubbele agenda. Kijk het beestje maar eens goed aan,  haha, en je ziet, in zijn ogen is het altijd NU. Ik ga er maar eens lekker mee lopen zo. Tot ineens weer, houdoe, John.