Categoriearchief: Verhaalt

Was 2022 een kutjaar?

Toch weer even omkijken?

Ja sorry mensen. Ik schrijf wel vaker dat we niet te veel moeten omkijken. Maar, toch, elk jaar heb ik er weer even behoefte aan. Meestal eind december. Kijk ik naar 2022 dan is dit wereldwijd een jaar geworden waar er weer meer mocht, Corona werd beheersbaar. En toch is 2022 ook een jaar geworden van loslaten. 

Mijn laatste biertje met Pa in de tuin, met Meneer natuurlijk altijd in beeld.
Pa laat tegenwoordig de hond uit. De maatjes zijn samen.

Loslaten, omdat het niet anders kan.

Het leven laat ons zien dat geluk niet altijd maakbaar is. In juni moesten we afscheid nemen van ons pa. Sjef Knappers, 90 is hij mogen worden, een mooie leeftijd. Pa was op. Hij wilde naar onze lieve Heer. En dat is hem liefdevol gelukt. ‘Het is goed zo’, waren zijn woorden. Vijf maanden later werd onze trouwe boxer onverwacht ziek. Onze boxer Rex noemde ik vaak Meneer. En Meneer hebben we een maandje terug in laten slapen. We zijn onze schaduw kwijt en ons huis is af en toe ons huis niet meer. Kaal…..  Om ons heen worden mensen ziek, ernstig ziek soms. Daar kun je niks aan veranderen. En kijk je naar het nieuws dan lijkt het of de hele wereld in brand staat. 

Was dit dan een kutjaar? 

Nee. Want in al het verdriet schuilt zoveel liefde. Er zijn mensen om ons heen waar we blij en warm van worden. En we hebben elkaar. We voelen ons rijk, omdat er toch altijd weer meer liefde dan verdriet op ons pad komt.

Blijkbaar kan het één niet zonder het ander.
En kan ik niet zonder jou.

Mensen, voor zover het kan, maak van 2023 een mooi jaar, wees lief voor elkaar.

Pa zijn oude Pontiac

Wielerliefhebbers kennen hem. Wim van Est. Een legende. Als eerste Nederlander reed hij in 1951 in de gele trui tijdens de Tour de France. Bijnamen van van Est waren: De Locomotief, IJzeren Willem, De Knoest en De Beul van ‘t Heike. Op de dag dat hij startte in het geel, kukelde Van Est een ravijn in.

Wim van Est: “Mijn hart stond stil, maar m’n Pontiac liep!”

Nadat ze hem 70 meter naar boven hadden getakeld was zijn gevleugelde uitspraak: “Mijn hart stond stil, maar mijn Pontiac liep nog!” Van Est is uiteindelijk 80 jaar geworden. Hij overleed in Roosendaal in 2003. Mijn pa mocht het graag over hem hebben.

Ons Pa kreeg natuurlijk enkele jaren na de val van De Knoest ook een Pontiac horloge, eentje met drie sterren, de Pontiac Nageur. Zo’n horloge dat je nog zelf moest opwinden, zonder batterijtjes dus. Jaren terug had hij het opzij gelegd. Het liep slecht, viel telkens stil, en pa kreeg ergens een jaar of 10 geleden een horloge van Bndestem met grote cijfers, daar zag hij beter de tijd. De Pontiac belandde in zijn nachtkastje. Nu is ons pa deze zomer op de respectabele leeftijd van 90 jaar overleden. Uit de tijd geraakt, zoals we ook wel zeggen. We waren een week terug bij moeders aan het snuffelen in zijn kastje met oude brillen, en vonden een oud horloge. Pa zijn Pontiac.

Zou hij het nog doen?

Ik moest denken aan de verhalen over Wim van Est toen ik het horloge bekeek.

Enfin, opgewonden wond ik het klokje op, en wat denk je?

Hij loopt op de seconde gelijk. Elke ochtend even opwinden, en het oude horloge doet de krachten uit de vorige eeuw eer aan. Van Ma mocht ik het klokje cadeau hebben. Hij krijgt nog een servicebeurtje hoor, maar ondertussen loopt hij al meer dan een week precies secuur bij. 

Pa is uit de tijd, maar zijn Pontiac loopt nog hoor.

NIEUWS: ikzoekeenmotor.nl

Ikzoekeenmotor.nl is LIVE! En voor de zuiderburen: Ikzoekeenmotor.be uiteraard!

Na ruim 10 jaar bloggen op mijn eigen achternaam, ontdekte ik een paar jaar terug een nieuwe hobby. De in 2014 aangeschafte Zundapp reed veel te hard, waarna het idee ontstond om mijn motorrijbewijs te halen en deze Zundapp brommer om te keuren naar een motorfiets. Tijdens het lessen in 2017 ontdekte ik het plezier van toeren met een motor. Al na enkele lessen wist ik dat dit de nieuwe passie ging worden. Na het behalen van het A-rijbewijs eind 2017 besloot ik dan ook om de Zundapp te verkopen en liep ik letterlijk per toeval aan tegen een prachtige BMW in Zeeland. Ace13.nl heeft deze oude BMW R80R opgeknapt en in februari is deze heerlijke machine geleverd. Heb er dus al ruim een jaar heerlijk mee getoerd. Ongelooflijk fijn die balans van een BMW.

In deze hele periode heb ik mij verdiept in alles wat met de motorfiets te maken heeft. Helm, kleding, navigatie en andere accessoires. Muren verzetten, deuren verbreden. Een wereld op zich en iedereen mag door schade en schande vaak wijzer worden. Verkeerde pakken worden soms gekocht, of een prachtige helm blijkt later toch niet zo handig. Er zijn prachtige websites waar informatie te halen is, maar alles begint toch meestal met de aanschaf van een motorfiets die bij jou past. De url was net vrij, het idee was geboren, op een melige zaterdag avond.

Een avontuur kon beginnen met: “IK ZOEK EEN MOTOR”. 

Dus hier het NIEUWS:

🏍
In maart 2019 is www.ikzoekeenmotor.nl gelanceerd . Het wordt een gezellige blog/site met handige en leuke informatie voor iedereen die op zoek is naar een #MOTORFIETS. Of gewoon PASSIE heeft voor MOTOREN.

🏍
Vind je dit interessant om te volgen via Facebook?
Like dan: https://www.facebook.com/ikzoekeenmotor/

Anne-Marie Peelen

Anne-Marie Peelen is ritueelbegeleider, uitvaartspreker en schrijver van levensverhalen. Knappers.nl wilde weten waarom ze deze weg is ingeslagen.

Kun je ons vertellen wie je bent?

Mijn naam is Anne-Marie Peelen-Witjes, getrouwd en moeder van twee dochters en een zoon. Ik woon in Zevenaar. Naast mijn werk als HRM-er zocht ik op een ander gebied naar mensgerichte verdieping. Trots ben ik erop dat ik vorig jaar mijn eigen bedrijf “Anne-Marie Peelen ritueelbegeleider, uitvaartspreker en schrijver van levensverhalen” ben gestart. Als mensen-mens ervaar ik deze nieuwe stap als een verrijking. Ik wens mensen bij het overlijden van een dierbare een mooi en persoonlijk afscheid, waaruit ze troost en kracht kunnen putten. Uit ervaring weet ik hoe belangrijk dat is voor het rouwproces.

Hoe ben je er toe gekomen om in de uitvaartwereld te gaan schrijven en spreken?

Na het overlijden van vier familieleden ging mijn aandacht steeds meer uit naar de uitvaartbranche. Ik oriënteerde me en vond de opleiding ritueelbegeleider bij afscheid. Met plezier volgde ik samen met een fijne groep ritueelbegeleiders in spé de inspirerende lessen.

Waaruit bestaat het werk van een ritueelbegeleider, uitvaartspreker en schrijver van levensverhalen?

Ritueelbegeleiding is een aanvulling op het werk van de uitvaartleider, die zich rondom een overlijden voornamelijk bezighoudt met de zorg voor de overledene en de organisatorische kant van de uitvaart. Een ritueelbegeleider of uitvaartspreker ondersteunt bij het inhoudelijk vormgeven van de afscheidsplechtigheid. Het geleefde leven van de overledene en de wensen van de familie staan centraal. Onder andere met een persoonlijk levensverhaal, gedicht, muziek en/of een ritueel ontstaat een afscheid die bij de overledene past. Op de dag van de uitvaart leid ik de afscheidsplechtigheid.

Het is niet altijd gemakkelijk om passende woorden te vinden en een verhaal te schrijven. Wanneer mensen tijdens een uitvaart zelf willen spreken, bied ik mijn hulp ook aan door het (levens)verhaal voor ze te schrijven.

Vaak denken mensen bij verhalen rondom rouw en overlijden aan verdrietige verhalen, maar hoe zie jij dat?

Natuurlijk is er sprake van verdriet, maar ik ervaar ook dat familieleden het juist fijn vinden om over hun dierbare te kunnen vertellen. Tijdens het gesprek halen we samen waardevolle herinneringen op.

“We hebben gehuild en gelachen toen we het door jou geschreven levensverhaal van moeder lazen.”

Het voelt voor mij goed om bij families thuis aan tafel aan te mogen schuiven en ze een luisterend oor te kunnen bieden. Hartverwarmend is het om in een korte tijd rondom een overlijden het vertrouwen te krijgen. Dit zijn elementen, die het vak voor mij bijzonder maken.

Waar voer jij je dienstverlening uit?

Families in de regio’s de Liemers, Achterhoek, het Gelders Eiland, Montferland en Arnhem en omgeving bied ik bij een overlijden mijn ondersteuning aan. De uitvaarten vinden voornamelijk plaats in een ruime straal rondom Zevenaar. In de omgeving staan crematorium Slangenburg in Doetinchem, crematorium Moscowa in Arnhem en crematorium Dieren. Ook kunnen afscheidsplechtigheden plaatsvinden in kerken, zalencentra en andere gelegenheden.
Mijn werkgebied bevindt zich in een ruime straal rondom Zevenaar: o.a. Lobith, Pannerden, Spijk, Babberich, Didam, Beek, Groessen, Loo, Duiven, Westervoort, Angerlo, Giesbeek, Doesburg, Wehl, Doetinchem, Stokkum, Duiven, Westervoort, Arnhem, Dieren, Velp en omgeving).

Stel dat je een keer uitgebreid mag gaan lunchen met een beroemd persoon, wie zou je dan uitnodigen?

Op mijn wensenlijst staat een lezing bij te wonen van Manu Keirse, een bekend persoon in de uitvaartwereld. Hij is klinisch psycholoog en gespecialiseerd in het omgaan met verlies en verdriet; kortom een specialist op het gebied van rouw en rouwverwerking.
Mijn uitnodiging voor de lunch stuur ik dan aan Manu Keirse.

Welk bericht heb je voor Knappers.nl?

Iedereen krijgt vroeg of laat te maken met het verlies van een dierbare. Ik waardeer het, dat er op de website van Knappers.nl aandacht is voor het werk van een ritueelbegeleider, uitvaartspreker en schrijver van levensverhalen.

 

Veel ineens

Vorige week was ik op zoek naar een boek, wat ik uiteraard niet kon vinden. Uitgeleend wellicht, haha, boeken moeten nu eenmaal reizen. Kom ik ineens weer een paar prachtige bundels met verhalen van Simon Carmiggelt tegen. Even later zoek ik hem op Youtube. Heerlijk om naar te luisteren die man. Wat blijkt, dit is het laatste verhaal wat hij “live” voordroeg op Tv.  Als iemand de melancholie uit zijn pen kon toveren, was hij het…  zo mooi. De “Kronkels” van Carmiggelt.

Fijne kerstdagen, en doe iets goeds voor een ander

Na een prachtig jaar van nieuwe inzichten, gekke ideeën en strijd, beleven we vandaag alweer de kortste dag van het jaar.  De winter is begonnen, al zou je het misschien, niet meteen zeggen. Inmiddels is het 11 jaar geleden dat ik begon met bloggen. Het lijkt alsof het oude schrijfwerk is ingehaald door de sociale media. Maar juist die sociale media hebben de afgelopen jaren weer een draai aan mijn blog gegeven. Verfrissen, vernieuwen is leuk. Anderzijds, gewoon doen wat je altijd leuk vond, dat is misschien nog leuker.  Genieten.

Zo terugblikkend onder de kerstboom voel ik mij een rijk man. Mijn geliefden zijn gezond, we hebben een fijn leven in een vrij land. Vrijheid is een groot goed. Met kerst zou je eigenlijk willen dat iedereen dit had. Dat je een journaal kunt kijken zonder miljoenen mensen op de vlucht te zien. Dat er geen landen zijn waar duizenden kinderen sterven van de honger. Of slachtoffer zijn van oorlog en genocide. Eigenlijk zou ik het liefst al die mensen, die niet in staat zijn om dit bericht te lezen, maar wel in die ellende leven … eigenlijk zou ik die vooral fijne kerstdagen willen wensen. Een gezond 2019. Of gewoon een veilig dak boven hun hoofd.

En al die boze mensen in West-Europa, die gele hesjes dragen met een ander doel dan “opvallen in het verkeer” zou ik willen zeggen:

  • Wees de verandering die je wilt zien in de wereld.
  • Kijk om je heen, tel je zegeningen.
  • En als je iets wil doen, doe dan eens iets goeds. Voor een ander.

Make love to the canvas! Bob Ross (Remixed)

Op een mooie zaterdag als vandaag zou ik het liefst op de oude BMW een eind zijn gaan toeren in de zon. Prachtig seizoen ervoor. Eind september, de herfst in wording. Vorige week zaterdag besloot een zoldertrapje bij mijn broer echter dat ik niet al te sportief omhoog had moeten gaan. Alsof een mes in mijn kuit werd gestoken. Diagnose: zweepslag. Kuitspier gescheurd, een paar weken rust en wat strompelen met krukken. Komt goed. Altijd blijkt dat een beetje ellende of een tijdelijke beperking de mens geen kwaad kan. Dat ene boek wordt toch weer eens uitgelezen. En bij gebrek aan inspiratie door de natuur (mijn verslaving), halen we die naar binnen. Dan kom je op een gegeven moment ook op YouTube de schildergoeroe BOB ROSS tegen. Ken je hem niet? Hij kwam regelmatig op tv jaren terug. Zoek eens op Youtube en kijk naar zijn korte filmpjes. Heerlijk rustgevend geeft de man schilder les. Meditaties om naar te kijken.

Niet dat ik de ambitie heb om een volgende Lucas van Leyden te worden. Maar gewoon zalig om naar te kijken. Met zijn prachtige relaxte stemgeluid adviseert hij je om “de liefde te bedrijven met het canvas” of om “dat eenzame riviertje nog een boompje erbij te geven”.  Helaas is de man te vroeg overleden. Op YouTube ontdekte ik ook dat iemand deze prachtige remix heeft gemaakt. Het blijft een held.

Het is wat het is.

Het is wat het is.

De zon gaat onder, elke avond.
De mopperaar neemt afscheid van een vervelende dag.
De levensgenieter bedankt voor alles wat mooi was.

De zon gaat onder, elke avond.
De ene ziet een betonnen pad, wat er niet had moeten liggen.
De ander ziet alleen de zon, de bron van ons bestaan.

De zon gaat onder, elke avond.
Geeft elke keer een kans op een nieuwe gedachte.
Soms een gedachte aan geluk, niet veroorzaakt door de zon.
Geluk; gewoon, omdat de ene kijkt,
en ziet, hoe mooi de dingen zijn.
En de ander vergeet dat kijken een kunst is,
Een kunst die het snelste slaagt zonder erbij te denken.

Geloof niet alles wat je denkt! Dat lucht op.
Het is wat het is.