Het was donderdagmiddag, voor kerstavond. Ik ging met de hond lopen en hoorde iemand achter mij roepen. “John” en wat later toen ik bij hem stond “ik heb wat voor je”.
Jan van den Bouwhuijsen (ik ben mijn hele leven meneer blijven zeggen) vroeg of ik bij hem langs wilde komen, want hij had iets bijzonders voor mij. We spraken dezelfde avond af, kerstavond. Het werd een bijzondere avond. Jan heeft zich zijn hele leven ingezet voor het cultureel erfgoed van Roosendaal en ook voor het religieus erfgoed. En voor de kerk, en de Kruiskerk in het bijzonder. Hij was de laatste tijd thuis bezig met het opruimen van zijn verzameling Brabantica. Jan kon daar prachtige verhalen over vertellen. Ook deze kerstavond. Bij het opruimen van zijn vitrine kast hield hij telkens een prachtig porseleinen wijwaterbakje over. Een wijwaterbakje met een verhaal. Het bleek geweest te zijn van Janus en Coba Kerremans, een oom en tante van mijn vader, waar mijn ouders in 1960 het huis van gekocht hebben in het centrum, waar ik een jaartje later ben geboren. Janus Kerremans was net als Jan betrokken bij de bouw van de Kruiskerk. Rond mijn 6e jaar zijn we verhuisd naar de Westrand in Roosendaal, en werden daarmee straatgenoten van de familie van den Bouwhuijsen. Het prachtige wijwaterbakje had Jan ooit gekregen van ome Janus, en het zou zo maar kunnen dat dit ooit gehangen had in het huis waar ik geboren ben. Nu, op kerstavond, vond Jan het fijn om het aan mij te kunnen geven. Deze mooie avond ontstond een fijn gesprek, zoals altijd bij Jan en Ermelinde aan tafel. Toen ik tegen half tien naar huis ging stond de tafel nog steeds gedekt.
Jan vertelde over zijn hartklachten in de maand november en de lopende onderzoeken waar hij in januari uitslagen van zou krijgen. Met een glimlach op zijn gezicht, een gelatenheid zou ik haast zeggen. “Ach John, een mens moet ergens aan dood gaan en als ik nu nog eens 2 jaar mee kan, dan zijn we 50 jaar getrouwd, en dan is het goed.”
Jan straalde tevredenheid uit over zijn leven, een dankbare man die mij vertelde dat alles goed kwam. Hij kon altijd al luisteren naar je verhaal, zonder met zijn eigen sores te komen. Echt luisteren. Die mensen zijn zeldzaam. Met Jan kon je praten over je twijfel aan het leven, aan de maatschappij of aan je geloof. Hij luisterde. Deze kerstavond hebben we het gehad over zijn ouder worden, over zijn nuchterheid en vertrouwen. Dat hij geen angst had voor de dood.
Op woensdag 6 januari stond ik op het punt om naar hem toe te gaan en te vragen hoe de uitslag was van zijn hartonderzoeken. Op dat moment kwam Ermelinde met haar schoondochter mijn tuintje in lopen. Jan was de avond ervoor rustig in bed overleden.
Jan van den Bouwhuijsen is 80 jaar geworden. Een bijzondere man. We gaan hem missen. Ermelinde heeft met haar kinderen en kleinkinderen een prachtig afscheid georganiseerd. Jan zou trots zijn geweest. Oude rituelen werden zowel in de kerk als op de begraafplaats uitgevoerd. En mooie eerlijke verhalen werden verteld. Er werd gelachen in de kerk.
Jan was een realist, die oude uitspraken gebruikte als “Zand erover.” Een uitspraak die ik nooit koppelde aan het begraven van mensen. Tot we allemaal met een schep het zand op Jan zijn kist konden gooien.
Als ik voortaan deze woorden “zand er over” hoor, zullen ze me altijd terug brengen naar de bijzondere kerstavond van 2015. Het wijwaterbakje krijgt een bijzondere plek in ons huis Jan. Dankjewel.
