God is verhuisd.

Al mijn hele leven probeer ik toch iets meer van het leven te begrijpen dan een ezel van de steen, waar hij zojuist over struikelde. Wie iets meer van het leven wil begrijpen gaat automatisch ook nadenken over de dood. De één wat meer dan de ander, laten we maar zeggen dat de dood mij zeker fascineert. Kijk, het was geloof ik Mark Twain, die zich ooit al eens realiseerde dat het geen zin had om jezelf druk te maken over de dood. “We zijn voor ons leven en er na, veel langer dood dan levend, en we weten er toch niets van”. (Dit waren ongeveer zijn woorden.)

Op zich een relativerende gedachte. Voor wie denkt dat er na ons leven niets meer is, is het een dooddoener van elke discussie.

Voor wie echter gelooft in “meer” of de mogelijkheid openhoudt, dat er meer is, na dit leven, is de genoemde gedachte wellicht een trigger.

Als kind ben ik katholiek opgevoed. Tot een jaar of 14 wekelijks de kerk bezocht, ik denk dat zoiets toch zaadjes plant, die de rest van je leven hun invloed hebben op je manier van denken. We maken allemaal wat mee op onze levensweg. Ook ik kwam wat demonen tegen. Heb naar ze geluisterd, gestreden en gewonnen. Soms was ik mijn geloof kwijt, dan vond ik het weer terug, op een andere manier, en op de vreemdste plekken.
Terugkijkend blijkt dat tijdens die strijd mijn geloof altijd een rol speelde.
Altijd bleek achteraf iets “zin te hebben gehad” alsof het “zo bedoeld was”.

Omdat ik een zoeker ben, ben ik een jaar of 10 geleden gaan lezen. Boeken van spirituele leiders, grote filosofen uit allerlei stromingen. Van christendom, tot boedhisme en hindoeisme kwam ik terecht bij de Oosterse filosofiën. Ik ben geraakt door de Advaita Vedanta filosofie, maar zie mijzelf niet als een fanatieke “Advaitist”. De Advaita heeft mij vooral geleerd dat je op een andere manier naar de wereld en jouw rol daarin kunt leren kijken.

Ik hoor mijzelf wel eens zeggen: “Ik geloof wel, maar niet in religie”,

Want zodra meerdere mensen dezelfde weg gaan volgen, ontstaan er platgetreden paden, die mensen blindelings gaan volgen. En, over geloof gesproken, daar geloof ik dus niet in. Als ik kijk naar de grootste wereldreligies en naar wat hun volgelingen aan oorlogen hebben gevoerd vanuit die religies, dan heeft mij dit een aversie naar religies in het algemeen opgeleverd.

Vooral de stromingen waar mensen letterlijk de oude bijbelteksten verklaren en volgen in de huidige tijd, laten zien hoe beperkt religies kunnen werken.
Daar waar men geen verklaring voor iets prachtigs kan vinden in de wetenschap, vindt men altijd wel een schepper die het bedacht heeft. Dat wij in het hele universum echt de enige weldenkende wezens zouden zijn, die een schepper heeft gemaakt om zijn ideeën te mogen ervaren, is natuurlijk een arrogante gedachte die meteen weergeeft hoe beperkt we feitelijk zijn.

Laatst zag ik bij een vriend het boek “GOD als misvatting” (Richard Dawkins) in de kast staan. Een pil van 400 pagina’s met veel te kleine lettertjes. (Dank aan André Nieuwlaat voor dit unieke boek!)
Een debat over het “het al of niet bestaan van een schepper” en dan nog wel geschreven door een atheïstische evolutiebioloog. Ik moest het lezen. Moet zeggen, prachtig boek. Ook al, en wellicht juist omdat, ik in zijn rijtje van theïsten tot atheïsten, ergens in het midden sta. Ik zie mijzelf als agnost.

Ik ben geneigd (maak graag de keuze) om in God te geloven, gewoon, omdat het zo lekker geruststellend leeft. Ik heb een overtuiging dat we op een bepaalde manier allemaal met alles en elkaar zijn verbonden. Hoe dit te verklaren, tja?

Zoals Kahlil Gibran zei:
“Het geloof is een oase in het hart, Dat nooit bereikt zal worden door de karavaan van het denken”

Naarmate ik wat ouder mag worden, ben ik in mijn denken dichter bij de natuur gekomen en heb God in mijn hoofd verloren…

God?
God is verhuisd.

“Steeds vaker moest ik er in mijn hoofd naar zoeken.
Bleek hij stiekem naar mijn hart te zijn verhuisd.”