Ik ben een kritisch burger. En ja, soms laat ik me horen.
Die mestfabriek toen
Jarenlang hebben we gestreden (en gewonnen) tegen dat idiote plan van de gemeente: een stinkende mestfabriek naast onze woonwijk. Varkensmest uit Oost-Brabant, hier verwerkt. Niks groen. Niks duurzaam. Gewoon commercie. Een dealtje over restwarmte van Suez, meer niet.
Roosendaal naar 100.000 inwoners?
En nu? Nu heeft de gemeente weer wat bedacht. Roosendaal moet naar 100.000 inwoners. Waarom? Geen idee. Zodat wethouders meer kunnen verdienen, misschien? Joost mag het weten.
Een woontoren van 20 hoog?
Ja, er moeten woningen bij. Daar is niemand op tegen. Maar waarom dan een woontoren van 20 verdiepingen midden in Westrand? Een wijk die nu al voor meer dan de helft uit flats bestaat.
Is dat hoe je een wijk fijner maakt? Of veiliger?
Of gaat het gewoon om subsidie binnenhalen, onder het mom van “opknappen van de wijk”?
Want nee — een woontoren van 20 hoog maakt de wijk niet leefbaarder. En ook niet veiliger.
Dure bureaus met glimmende plannen
En dan die dure bureaus. Mooie plaatjes maken. Glimmende plannen. En dan komen ze ermee aanzetten alsof het al rond is. “Zo gaat het worden, kijk maar.”
Maar eerst eens luisteren naar bewoners? Eerst eens vragen wat zij willen?
Nee hoor. Zo werkt het hier niet. Ons stadsbestuur vaart z’n eigen koers.
Giftige dynamiek, en nu?
Onlangs was er nog een onderzoek. Over de giftige dynamiek binnen het college. Wethouders die opstapten. Nieuwe wethouders die kwamen. En wij, bewoners? Wij horen niks.
Ja, er kwam een Weetkeet. Voor informatie. Op een donderdagochtend. Wanneer iedereen werkt. En je leest het één dag van tevoren. Via Facebook.
Dat is dus “communicatie” in Roosendaal.
