Het aantal incidenten met verwarde mensen, schijnt dit jaar, t.o.v. vijf jaar geleden met 65 % te zijn gestegen. Het waren er in 2015 totaal 65.000. En of deze cijfers nu wel of niet kloppen, iedereen die de media een beetje volgt, ziet bijna dagelijks krantenkoppen als “verwarde man staat uren op een balkon te roepen tot politie en brandweer…..”.
Kranten smullen er blijkbaar van. Inmiddels heeft de “verwarde man” zo’n enorme naamsbekendheid gekregen dat wanneer je bij Google “verward” intikt, er als vanzelf de “verwarde man” verschijnt.
De journalisten die de krantenkoppen bedenken, hebben haast. Snelheid van nieuws is belangrijker dan kwaliteit en vaak lees ik de meest bizarre aannames in zo’n nieuwsbericht. Verslaggevers bedenken oorzaken en ziektebeelden, soms nog sneller dan de psychiater. Schijnbaar zijn mannen vaker verward, en doen dan sowieso vaker opvallende dingen. De maatschappij wil deze mensen niet. De buren hebben er last van. De politie wil ze niet vervoeren. De GGZ heeft geen bed voor ze. En wachtlijsten hebben geen ruimte. Wij willen eigenlijk de “verwarde man” het liefst niet om ons heen.
Maar de “verwarde man” verkoopt wel, want de media lijken gek op hem.
De wereld wordt sneller, we krijgen dagelijks steeds meer indrukken te verwerken, en we hebben honderden vrienden op de sociale media. Maar, op het moment dat we, al is het maar “tijdelijk verward” zijn, dan vindt de wereld het maar niks.
De verwarde man wordt pas geholpen als hij bekend maakt de verwarde man te zijn. Als hij een gevaar voor zichzelf blijkt te zijn, of voor zijn omgeving, dan komen de instanties in aktie. Vaak helaas te laat. Dan loopt het soms verkeerd af met de verwarde man. Want er moet eerst wat gebeuren.
Ben je een vrouw, tja, dan lijkt het er op (als je de media gelooft) dat je (taalkundig gezien) minder risico loopt.
Ben jij een man? Mocht je morgen wakker worden, niet meer weten waar je bent, rare beesten herkennen in de gordijnen en camera’s aan je plafond zien hangen….? Maak je geen zorgen dan. Die stemmen die je hoort komen vast uit de radio van de buren.
Dit artikel heeft er wellicht ook toe bijgedragen dat je er geen drol meer van begrijpt. Ga op je balkon staan en roep hard om hulp. En dan maar hopen dat de mannen van de hulpdiensten niet in de war zijn…..
Heee. Ssssst. Niet springen!!
Word rustig wakker, haal diep adem, het was een warrige droom. Loop naar de brievenbus, en kijk in de krant. Mocht je daar toch jezelf herkennen in een foto, schreeuwend op je balkon, geen zorgen. Journalist en fotograaf hebben je ontdekt. Nu de mannen van de politie nog. Die wilde je komen halen, maar mogen dat niet meer, en de gemeente had geen geld meer voor de benzine van de ambulance. Even wachten dus. Een paar dagen maar. Of weken. Misschien komt het goed.
Nogmaals… Niet springen!!
Stella (hier op Twitter) is vooral bekend door haar laatste bestseller: ‘Ik heb Alzheimer, het verhaal van mijn vader in deze tijd’. Haar nieuwe boek gaat over de zorg voor kwetsbare verwarde mensen in Nederland. Of liever: het ontbreken van zorg. Dat zoekt zij tot op de bodem uit!
