Categorie archieven: Verhaalt

Spinsels, Verhaalt

Christiaan Krijger heeft ons circus verlaten

3 reacties

Het was kerstavond, 24-12-24 en je moeder en ik zaten rustig op de bank. We zouden eerste kerstdag met de hele familie bij jouw zus Monique samen kerst vieren. Om 20.30 uur werden wij gebeld door jouw lieve vrouw An.

Chris, jij zou die avond om 21.00 uur voor een nachtdienst gaan werken bij PostNL. Om 20.00 uur rinkelde jouw wekker, en bleef rinkelen. Toen An boven ging kijken lag jij overleden in je bed. Heel rustig lag je daar. Een hartstilstand in je slaap. Onze wereld stond stil. Op Kerstavond, zoiets bedenk je niet. Toen ik even later jullie straat in reed, stond de ambulance er nog. We waren in een nachtmerrie beland. Even later konden we een rouwonderneming bellen in Dordrecht. En werd jouw ontzielde lichaam opgehaald.


Eerste kerstdag zaten we met jouw An, haar kinderen en ons gezin de rouwkaart te ontwerpen, de kist uit te kiezen. bizar. Chris, je had 7,5 jaar eerder een nier gekregen van jouw vrouw An, maar die werkte prima, het was pas nog onderzocht. We zagen wel dat je de laatste tijd magerder werd, maar verder kon niets dit voorspellen.

Afgelopen vrijdag 3 januari was het afscheid.

Er werd prachtig gesproken, liefdevol. Over je bizarre humor. We hebben samen gelachen en gehuild. Chris je was altijd de clown van het circus in ons leven. En wat was jij geliefd bij PostNL.

Toen ik 34 jaar geleden met je moeder trouwde, kreeg ik jou en je lieve zus erbij, en je bent er altijd geweest voor ons. Jouw Post.NL collega’s hadden we gevraagd om in postkleding te komen. Chris, je hebt meer dan 30 jaar met heel veel passie bij De Post gewerkt en we hebben jou in je postkleding in de kist gelegd. De aula van het rouwcentrum in Dordrecht zat vol, en kleurde oranje. Er stond een truck van PostNL prominent voor de aula, en bij vertrek reed de chauffeur vol claxonnerend weg. Zoals jij dat ook na elk feestje bij ons kon doen, als buren rustig lagen te slapen.

Een circus zonder clown is geen circus.

“Christiaan, wat hebben we veel gelachen samen. We houden van je, gaan je gruwelijk hard missen. Want een circus zonder clown is geen circus”.

Maar we blijven je grappen en grollen herhalen.

De herinneringen zijn onverwoestbaar.

Mede namens je moeder, mijn vrouw, Betty.
Tot ooit kerel! Rust zacht.

Verhaalt

Omkijken, en af en toe de gordijnen dicht doen.

Een reactie plaatsen

Elk jaar rond deze tijd, als we op het randje van de kerstdagen zitten, krijg ik altijd de behoefte om om te kijken. Om te kijken naar het afgelopen jaar. Als ik kijk naar mijn eigen gezin en geliefden, dan hadden we een mooi jaar. Waar ik dankbaar naar omkijk. Niet alles gaat goed, maar ‘veul wel’, zeggen we hier.

Ons landje?

Ach, er wonen veel mopperaars in ons land die vinden dat alles anders moet en beter kan. En natuurlijk is dat zo. Het kan beter in de zorg. Beter in Groningen. Beter bij mensen die onder de armoedegrens leven. In Den Haag zouden ze beter moeten regeren. Die tweede kamer is af en toe net een kleuterklas waar ze ruzie met elkaar maken. En waarover? Vaak lijkt het dat de ene egoïstische egotripper meer stemmen wil hebben bij de volgende verkiezingen dan die andere druktemaker. De Nederlandse politiek lijkt angstig voor alles wat anders is. Gaat er iets niet goed, dan moet er een zondebok gevonden worden. En terwijl onze overheid zich drukt maakt over allerlei randverschijnselen en grenzen, staat buiten Nederland op een heleboel plekken de wereld in brand.

Spreek je een mopperende Nederlander?

Vraag eens of ze mopperen omdat ze het zelf zo slecht hebben, of omdat er overal in de wereld oorlog is en niemand er wat aan lijkt te doen. Wie het achtuurjournaal kijkt, krijgt het vermoeden dat de wereld langzaam aan het vergaan is. Niemand grijpt in.

Kan de politiek de wereld veranderen?

Nee, ik geloof er niet meer zo in. Als we de wereld willen veranderen, dan moeten jij en ik dat samen doen. Een beetje naar elkaar omkijken. En laten we hopen dat de mensen om ons heen dat licht verder dragen. Wordt de boze buitenwereld ons even te veel, dan doen we de kachel aan, de gordijnen dicht, en gaan we lekker bij elkaar zitten.

Mensen, wees lief voor mekaar. 

Fijne kerst en een gezond 2025!

John, december 2024.

Spinsels, Verhaalt

Mijn eerste liefde op vier wielen

Een reactie plaatsen

Wat? Nee…!
Ja, daar staat hij gewoon!

In 1979 haalde ik mijn rijbewijs en ergens tijdens mijn militaire diensttijd kocht ik mijn eerste auto bij Jan Schoonen op de Bredaseweg. Het was een prachtige goudbruine Opel Kadett. Toen uit 1973 of zo. Met als ik me goed herinner een 1200 cc motorblok. 

In die tijd maakten we veel minder foto’s dan nu; je had toen immers een echt fototoestel nodig. Ik geloof dat ik er ergens nog 1 fotootje van heb. Altijd spijt van gehad. Mijn eerste liefde op 4 wielen dan hè. Een paar jaar later zakte ik helaas door de vloer; dat was minder haha. 

En dan ineens; rij ik bij moeders door de wijk en zie ik hem staan. Een paar dagen terug. Mijn eerste Kadett. Ik ben gestopt en belde aan bij het huis waar hij stond. Daar was een jonge gast op bezoek die deze auto nu rijdt. Stomverbaasd over mijn enthousiasme.

Geen stuurbekrachtiging, geen elektrische ramen maar wel simpele techniek. Er kon weinig aan kapot. We hebben even staan kletsen en even de foto’s gemaakt die ik niet meer had. Een vurige ontmoeting. 

Wat niet meer was, is dan ineens weer.

Na 45 jaar nog steeds prachtig die kleur. 

Verhaalt, Wakkermaker, Zijdelingse info...

Fijne kerstdagen, en doe iets goeds voor een ander

Een reactie plaatsen

VIJF JAAR GELEDEN al (december 2018) schreef ik aan de lezers van mijn blogje, deze tekst. Ik las hem nu eens na, en er is eigenlijk (helaas in de wereld) niets veranderd…. Dus wens ik je bij deze voor 2024 alle goeds!

  

Hieronder mijn tekst, een copy/paste van 21 december 2018

Na een prachtig jaar van nieuwe inzichten, gekke ideeën en strijd, beleven we vandaag alweer de kortste dag van het jaar.  De winter is begonnen, al zou je het misschien, niet meteen zeggen. Inmiddels is het jaren geleden (het was 2007) dat ik begon met bloggen. Het lijkt alsof het oude schrijfwerk is ingehaald door de sociale media. Maar juist die sociale media hebben de afgelopen jaren weer een draai aan mijn blog gegeven. Verfrissen, vernieuwen is leuk. Anderzijds, gewoon doen wat je altijd leuk vond, dat is misschien nog leuker.  Genieten.

Zo terugblikkend onder de kerstboom voel ik mij een rijk man. Mijn geliefden zijn gezond, we hebben een fijn leven in een vrij land. Vrijheid is een groot goed. Met kerst zou je eigenlijk willen dat iedereen dit had. Dat je een journaal kunt kijken zonder miljoenen mensen op de vlucht te zien. Dat er geen landen zijn waar duizenden kinderen sterven van de honger. Of slachtoffer zijn van oorlog en genocide. Eigenlijk zou ik het liefst al die mensen, die niet in staat zijn om dit bericht te lezen, maar wel in die ellende leven … eigenlijk zou ik die vooral fijne kerstdagen willen wensen. Een gezond NIEUW JAAR. Of gewoon een veilig dak boven hun hoofd.

En al die boze mensen in West-Europa, die protesteren en gele hesjes dragen met een ander doel dan “opvallen in het verkeer” zou ik willen zeggen:

  • Wees de verandering die je wilt zien in de wereld.
  • Kijk om je heen, tel je zegeningen.
  • En als je iets wil doen, doe dan eens iets goeds. Voor een ander.
Spinsels, Verhaalt

De maïs staat er weer mooi bij dit jaar!

Ken je dat? Dat je bij het zien van bepaalde voorwerpen, of het horen van een liedje, altijd aan die ene persoon moet denken. Wij, mijn vrouw en ik, hebben dat met maïs. Tijdens onze laatste vakantie in Normandië spraken we af dat we het alleen nog maar zouden benoemen op de momenten dat er aan beide kanten maïs groeide. Welnu, dat hebben we geweten, want dagelijks reden we over de mooiste landweggetjes aan de kust en groeide de lange Mexicaanse grassen aan beide kanten.

Ons Pa, vond het de laatste jaren van zijn leven, toen hij wat minder mobiel werd, heerlijk om een eindje te rijden. Op zondagen voorin de auto, hele middagen toeren door de omgeving en de wereld bekijken waar hij vroeger fietste. Het laatste jaar van zijn leven (hij is 90 mogen worden) was een kort avondje door de lange schaduwen van West-Brabant al zaligmakend. Er wordt hier de laatste jaren meer en meer mais verbouwd. Als we daar langs reden had pa altijd commentaar. Hier wat voorbeelden:

‘Jeetje, die maïs is vast nog maar net geplant.’

‘Zo, de maïs staat er weer mooi bij dit jaar!’

‘Nou, zo hoog heb ik de maïs hier nog nooit zien staan’.

En zo had hij er nog een paar. Pa had iets met maïs, en, wij nu dus ook. Als ik op de motor ergens langs lange maïsvelden rij, hoor ik mijzelf in de helm zeggen: “Hoi Pa”. Een veld vol met maïs is niet zo maar een veld meer. Het is de herinnering aan vroeger tijden, aan een mooi mens. Ik mag er graag langsrijden. Altijd met een glimlach. 

Verhaalt

Bakker Knappers

‘Van welke Knappers zijdegij er ene?’

Dat is een vraag die in Roosendaal door ouderen soms gesteld wordt. Er waren natuurlijk verschillende takken. De groenteboer, de begrafenisondernemer. En de bakker.

Mijn opa, Willem Knappers, was Bakker. En duivenmelker. In de Kalsdonksestraat 69.

In een zijstraatje van de Kalsdonksestraat ben ik geboren. In het Hofstraatje, naast het Patronaatsgebouw. Als klein manneke van een jaar of 4 liepen we al te voet naar opa en oma. De bakkerij was aan de zelfde kant van de straat en we hoefden niet eens over te steken. 

Als ik ergens de lucht van een bakkerij ruik, van vers warm brood, ben ik zo terug. Iets van 55 jaar geleden lijkt gisteren. “Ik kom de bakkerij binnen, achter de winkel, en meteen naast de deur rechts staat de snijmachine. Toen een heel modern apparaat. Als de broden zijn gesneden dan liggen daar de krokante korstjes. Zeldzaam lekker zijn die als je in het voorbijgaan die er achteruit pikt”.

Je hoorde dan roepen ‘kijk uit voor je vingers!’ Als opa zijn suikergoed aan het maken was, dan was de bakkerij een soort van verboden terrein voor ons als kleinkinderen. Logisch…

Oma Knappers – Nissen (zie het bordje achter de winkelruit) werkte in de winkel, en had ondertussen de tijd om 7 zonen op te voeden. Overigens hebben die mannen heel wat van elkaar geleerd hoor. Opa Knappers maakte het lekkerste worstenbrood van Roosendaal, en suikergoed was zijn specialisme. Had je een leuk autootje of poppetje dan kon je het zo kwijt zijn als model voor zijn suikergoed. Jaren later heeft mijn ome Kees samen met Tante Toos nog de bakkerij gerund. Het pikken van die korstjes brood is meer dan een halve eeuw geleden, maar ik (John) vond dat het op een website, genaamd Knappers.nl eindelijk eens geschreven moest worden.

Dus als ze vragen, ‘van welke Knappers zijdegij er ene?’

Van de Bakker dus.

Spinsels, Verhaalt

Was 2022 een kutjaar?

Toch weer even omkijken?

Ja sorry mensen. Ik schrijf wel vaker dat we niet te veel moeten omkijken. Maar, toch, elk jaar heb ik er weer even behoefte aan. Meestal eind december. Kijk ik naar 2022 dan is dit wereldwijd een jaar geworden waar er weer meer mocht, Corona werd beheersbaar. En toch is 2022 ook een jaar geworden van loslaten. 

Mijn laatste biertje met Pa in de tuin, met Meneer natuurlijk altijd in beeld.
Pa laat tegenwoordig de hond uit. De maatjes zijn samen.

Loslaten, omdat het niet anders kan.

Het leven laat ons zien dat geluk niet altijd maakbaar is. In juni moesten we afscheid nemen van ons pa. Sjef Knappers, 90 is hij mogen worden, een mooie leeftijd. Pa was op. Hij wilde naar onze lieve Heer. En dat is hem liefdevol gelukt. ‘Het is goed zo’, waren zijn woorden. Vijf maanden later werd onze trouwe boxer onverwacht ziek. Onze boxer Rex noemde ik vaak Meneer. En Meneer hebben we een maandje terug in laten slapen. We zijn onze schaduw kwijt en ons huis is af en toe ons huis niet meer. Kaal…..  Om ons heen worden mensen ziek, ernstig ziek soms. Daar kun je niks aan veranderen. En kijk je naar het nieuws dan lijkt het of de hele wereld in brand staat. 

Was dit dan een kutjaar? 

Nee. Want in al het verdriet schuilt zoveel liefde. Er zijn mensen om ons heen waar we blij en warm van worden. En we hebben elkaar. We voelen ons rijk, omdat er toch altijd weer meer liefde dan verdriet op ons pad komt.

Blijkbaar kan het één niet zonder het ander.
En kan ik niet zonder jou.

Mensen, voor zover het kan, maak van 2023 een mooi jaar, wees lief voor elkaar.

Spinsels, Verhaalt

Pa zijn oude Pontiac

Wielerliefhebbers kennen hem. Wim van Est. Een legende. Als eerste Nederlander reed hij in 1951 in de gele trui tijdens de Tour de France. Bijnamen van van Est waren: De Locomotief, IJzeren Willem, De Knoest en De Beul van ‘t Heike. Op de dag dat hij startte in het geel, kukelde Van Est een ravijn in.

Wim van Est: “Mijn hart stond stil, maar m’n Pontiac liep!”

Nadat ze hem 70 meter naar boven hadden getakeld was zijn gevleugelde uitspraak: “Mijn hart stond stil, maar mijn Pontiac liep nog!” Van Est is uiteindelijk 80 jaar geworden. Hij overleed in Roosendaal in 2003. Mijn pa mocht het graag over hem hebben.

Ons Pa kreeg natuurlijk enkele jaren na de val van De Knoest ook een Pontiac horloge, eentje met drie sterren, de Pontiac Nageur. Zo’n horloge dat je nog zelf moest opwinden, zonder batterijtjes dus. Jaren terug had hij het opzij gelegd. Het liep slecht, viel telkens stil, en pa kreeg ergens een jaar of 10 geleden een horloge van Bndestem met grote cijfers, daar zag hij beter de tijd. De Pontiac belandde in zijn nachtkastje. Nu is ons pa deze zomer op de respectabele leeftijd van 90 jaar overleden. Uit de tijd geraakt, zoals we ook wel zeggen. We waren een week terug bij moeders aan het snuffelen in zijn kastje met oude brillen, en vonden een oud horloge. Pa zijn Pontiac.

Zou hij het nog doen?

Ik moest denken aan de verhalen over Wim van Est toen ik het horloge bekeek.

Enfin, opgewonden wond ik het klokje op, en wat denk je?

Hij loopt op de seconde gelijk. Elke ochtend even opwinden, en het oude horloge doet de krachten uit de vorige eeuw eer aan. Van Ma mocht ik het klokje cadeau hebben. Hij krijgt nog een servicebeurtje hoor, maar ondertussen loopt hij al meer dan een week precies secuur bij. 

Pa is uit de tijd, maar zijn Pontiac loopt nog hoor.

Verhaalt, Wakkermaker, Zijdelingse info...

NIEUWS: ikzoekeenmotor.nl

1 reactie

Ikzoekeenmotor.nl is LIVE! En voor de zuiderburen: Ikzoekeenmotor.be uiteraard!

Na ruim 10 jaar bloggen op mijn eigen achternaam, ontdekte ik een paar jaar terug een nieuwe hobby. De in 2014 aangeschafte Zundapp reed veel te hard, waarna het idee ontstond om mijn motorrijbewijs te halen en deze Zundapp brommer om te keuren naar een motorfiets. Tijdens het lessen in 2017 ontdekte ik het plezier van toeren met een motor. Al na enkele lessen wist ik dat dit de nieuwe passie ging worden. Na het behalen van het A-rijbewijs eind 2017 besloot ik dan ook om de Zundapp te verkopen en liep ik letterlijk per toeval aan tegen een prachtige BMW in Zeeland. Ace13.nl heeft deze oude BMW R80R opgeknapt en in februari is deze heerlijke machine geleverd. Heb er dus al ruim een jaar heerlijk mee getoerd. Ongelooflijk fijn die balans van een BMW.

In deze hele periode heb ik mij verdiept in alles wat met de motorfiets te maken heeft. Helm, kleding, navigatie en andere accessoires. Muren verzetten, deuren verbreden. Een wereld op zich en iedereen mag door schade en schande vaak wijzer worden. Verkeerde pakken worden soms gekocht, of een prachtige helm blijkt later toch niet zo handig. Er zijn prachtige websites waar informatie te halen is, maar alles begint toch meestal met de aanschaf van een motorfiets die bij jou past. De url was net vrij, het idee was geboren, op een melige zaterdag avond.

Een avontuur kon beginnen met: “IK ZOEK EEN MOTOR”. 

Dus hier het NIEUWS:

🏍
In maart 2019 is www.ikzoekeenmotor.nl gelanceerd . Het wordt een gezellige blog/site met handige en leuke informatie voor iedereen die op zoek is naar een #MOTORFIETS. Of gewoon PASSIE heeft voor MOTOREN.

🏍
Vind je dit interessant om te volgen via Facebook?
Like dan: https://www.facebook.com/ikzoekeenmotor/

Gast-Bloggers (in Beeld), Verhaalt, Zijdelingse info...

Anne-Marie Peelen

Een reactie plaatsen

Anne-Marie Peelen is ritueelbegeleider, uitvaartspreker en schrijver van levensverhalen. Knappers.nl wilde weten waarom ze deze weg is ingeslagen.

Kun je ons vertellen wie je bent?

Mijn naam is Anne-Marie Peelen-Witjes, getrouwd en moeder van twee dochters en een zoon. Ik woon in Zevenaar. Naast mijn werk als HRM-er zocht ik op een ander gebied naar mensgerichte verdieping. Trots ben ik erop dat ik vorig jaar mijn eigen bedrijf “Anne-Marie Peelen ritueelbegeleider, uitvaartspreker en schrijver van levensverhalen” ben gestart. Als mensen-mens ervaar ik deze nieuwe stap als een verrijking. Ik wens mensen bij het overlijden van een dierbare een mooi en persoonlijk afscheid, waaruit ze troost en kracht kunnen putten. Uit ervaring weet ik hoe belangrijk dat is voor het rouwproces.

Hoe ben je er toe gekomen om in de uitvaartwereld te gaan schrijven en spreken?

Na het overlijden van vier familieleden ging mijn aandacht steeds meer uit naar de uitvaartbranche. Ik oriënteerde me en vond de opleiding ritueelbegeleider bij afscheid. Met plezier volgde ik samen met een fijne groep ritueelbegeleiders in spé de inspirerende lessen.

Waaruit bestaat het werk van een ritueelbegeleider, uitvaartspreker en schrijver van levensverhalen?

Ritueelbegeleiding is een aanvulling op het werk van de uitvaartleider, die zich rondom een overlijden voornamelijk bezighoudt met de zorg voor de overledene en de organisatorische kant van de uitvaart. Een ritueelbegeleider of uitvaartspreker ondersteunt bij het inhoudelijk vormgeven van de afscheidsplechtigheid. Het geleefde leven van de overledene en de wensen van de familie staan centraal. Onder andere met een persoonlijk levensverhaal, gedicht, muziek en/of een ritueel ontstaat een afscheid die bij de overledene past. Op de dag van de uitvaart leid ik de afscheidsplechtigheid.

Het is niet altijd gemakkelijk om passende woorden te vinden en een verhaal te schrijven. Wanneer mensen tijdens een uitvaart zelf willen spreken, bied ik mijn hulp ook aan door het (levens)verhaal voor ze te schrijven.

Vaak denken mensen bij verhalen rondom rouw en overlijden aan verdrietige verhalen, maar hoe zie jij dat?

Natuurlijk is er sprake van verdriet, maar ik ervaar ook dat familieleden het juist fijn vinden om over hun dierbare te kunnen vertellen. Tijdens het gesprek halen we samen waardevolle herinneringen op.

“We hebben gehuild en gelachen toen we het door jou geschreven levensverhaal van moeder lazen.”

Het voelt voor mij goed om bij families thuis aan tafel aan te mogen schuiven en ze een luisterend oor te kunnen bieden. Hartverwarmend is het om in een korte tijd rondom een overlijden het vertrouwen te krijgen. Dit zijn elementen, die het vak voor mij bijzonder maken.

Waar voer jij je dienstverlening uit?

Families in de regio’s de Liemers, Achterhoek, het Gelders Eiland, Montferland en Arnhem en omgeving bied ik bij een overlijden mijn ondersteuning aan. De uitvaarten vinden voornamelijk plaats in een ruime straal rondom Zevenaar. In de omgeving staan crematorium Slangenburg in Doetinchem, crematorium Moscowa in Arnhem en crematorium Dieren. Ook kunnen afscheidsplechtigheden plaatsvinden in kerken, zalencentra en andere gelegenheden.
Mijn werkgebied bevindt zich in een ruime straal rondom Zevenaar: o.a. Lobith, Pannerden, Spijk, Babberich, Didam, Beek, Groessen, Loo, Duiven, Westervoort, Angerlo, Giesbeek, Doesburg, Wehl, Doetinchem, Stokkum, Duiven, Westervoort, Arnhem, Dieren, Velp en omgeving).

Stel dat je een keer uitgebreid mag gaan lunchen met een beroemd persoon, wie zou je dan uitnodigen?

Op mijn wensenlijst staat een lezing bij te wonen van Manu Keirse, een bekend persoon in de uitvaartwereld. Hij is klinisch psycholoog en gespecialiseerd in het omgaan met verlies en verdriet; kortom een specialist op het gebied van rouw en rouwverwerking.
Mijn uitnodiging voor de lunch stuur ik dan aan Manu Keirse.

Welk bericht heb je voor Knappers.nl?

Iedereen krijgt vroeg of laat te maken met het verlies van een dierbare. Ik waardeer het, dat er op de website van Knappers.nl aandacht is voor het werk van een ritueelbegeleider, uitvaartspreker en schrijver van levensverhalen.