Categoriearchief: Gast-Bloggers (in Beeld)

Vaccinatie

(Bron: Hans den Ouden, gepensioneerd kinderarts)

“Vaccinatie…. Herinner je je nog dat we ooit op reis gingen en als we naar Afrika, of Zuid-Amerika of Azie gingen, dat iedereen dan naar de Tropen Poli ging en zich liet inenten tegen Gele Koorts, Diphterie, Tetanus, Polio, Hepatitis A, Hepatitis B en een BCG kreeg tegen tuberculose? Dat deden we allemaal zonder vragen te stellen, want we wilden op reis immers. De kans dat we die ziekten kregen was overigens minimaal maar we lieten we ons wel vaccineren want we wilden op reis. En als we in malaria gebied kwamen slikten we pillen, die hadden beste bijwerkingen overigens, maar ja we slikten ze wel want we wilden op reis.
Nu is er een serieuze pandemie en de kans dat je ziek wordt is aanzienlijk, zeker gezien de ongezonde levensstijl in het westen, en goddank is er een vaccin in aantocht, met minder bijwerkingen dan vele andere medicijnen- lees voor de aardigheid de bijsluiter eens van paracetamol – en we zijn angstig want je weet het niet….
Het covid19-vaccin is overigens niet in een paar maanden ontwikkeld zoals vele denken maar heeft een voorgeschiedenis van plusminus 20 jaar qua techniek.
Degene die nog twijfelen: Geef je verstand eens voorrang boven je onderbuikgevoel.”

(Door onze gemeenschappelijke passie voor motorfietsen ben ik, John Knappers, bevriend geraakt met Hans den Ouden. Hij is gepensioneerd kinderarts, schrijft actief op Ikzoekeenmotor en bovenstaand statement las Ik op zijn Facebook. Met zijn toestemming heb ik dit hier geplaatst.)

Anne-Marie Peelen

Anne-Marie Peelen is ritueelbegeleider, uitvaartspreker en schrijver van levensverhalen. Knappers.nl wilde weten waarom ze deze weg is ingeslagen.

Kun je ons vertellen wie je bent?

Mijn naam is Anne-Marie Peelen-Witjes, getrouwd en moeder van twee dochters en een zoon. Ik woon in Zevenaar. Naast mijn werk als HRM-er zocht ik op een ander gebied naar mensgerichte verdieping. Trots ben ik erop dat ik vorig jaar mijn eigen bedrijf “Anne-Marie Peelen ritueelbegeleider, uitvaartspreker en schrijver van levensverhalen” ben gestart. Als mensen-mens ervaar ik deze nieuwe stap als een verrijking. Ik wens mensen bij het overlijden van een dierbare een mooi en persoonlijk afscheid, waaruit ze troost en kracht kunnen putten. Uit ervaring weet ik hoe belangrijk dat is voor het rouwproces.

Hoe ben je er toe gekomen om in de uitvaartwereld te gaan schrijven en spreken?

Na het overlijden van vier familieleden ging mijn aandacht steeds meer uit naar de uitvaartbranche. Ik oriënteerde me en vond de opleiding ritueelbegeleider bij afscheid. Met plezier volgde ik samen met een fijne groep ritueelbegeleiders in spé de inspirerende lessen.

Waaruit bestaat het werk van een ritueelbegeleider, uitvaartspreker en schrijver van levensverhalen?

Ritueelbegeleiding is een aanvulling op het werk van de uitvaartleider, die zich rondom een overlijden voornamelijk bezighoudt met de zorg voor de overledene en de organisatorische kant van de uitvaart. Een ritueelbegeleider of uitvaartspreker ondersteunt bij het inhoudelijk vormgeven van de afscheidsplechtigheid. Het geleefde leven van de overledene en de wensen van de familie staan centraal. Onder andere met een persoonlijk levensverhaal, gedicht, muziek en/of een ritueel ontstaat een afscheid die bij de overledene past. Op de dag van de uitvaart leid ik de afscheidsplechtigheid.

Het is niet altijd gemakkelijk om passende woorden te vinden en een verhaal te schrijven. Wanneer mensen tijdens een uitvaart zelf willen spreken, bied ik mijn hulp ook aan door het (levens)verhaal voor ze te schrijven.

Vaak denken mensen bij verhalen rondom rouw en overlijden aan verdrietige verhalen, maar hoe zie jij dat?

Natuurlijk is er sprake van verdriet, maar ik ervaar ook dat familieleden het juist fijn vinden om over hun dierbare te kunnen vertellen. Tijdens het gesprek halen we samen waardevolle herinneringen op.

“We hebben gehuild en gelachen toen we het door jou geschreven levensverhaal van moeder lazen.”

Het voelt voor mij goed om bij families thuis aan tafel aan te mogen schuiven en ze een luisterend oor te kunnen bieden. Hartverwarmend is het om in een korte tijd rondom een overlijden het vertrouwen te krijgen. Dit zijn elementen, die het vak voor mij bijzonder maken.

Waar voer jij je dienstverlening uit?

Families in de regio’s de Liemers, Achterhoek, het Gelders Eiland, Montferland en Arnhem en omgeving bied ik bij een overlijden mijn ondersteuning aan. De uitvaarten vinden voornamelijk plaats in een ruime straal rondom Zevenaar. In de omgeving staan crematorium Slangenburg in Doetinchem, crematorium Moscowa in Arnhem en crematorium Dieren. Ook kunnen afscheidsplechtigheden plaatsvinden in kerken, zalencentra en andere gelegenheden.
Mijn werkgebied bevindt zich in een ruime straal rondom Zevenaar: o.a. Lobith, Pannerden, Spijk, Babberich, Didam, Beek, Groessen, Loo, Duiven, Westervoort, Angerlo, Giesbeek, Doesburg, Wehl, Doetinchem, Stokkum, Duiven, Westervoort, Arnhem, Dieren, Velp en omgeving).

Stel dat je een keer uitgebreid mag gaan lunchen met een beroemd persoon, wie zou je dan uitnodigen?

Op mijn wensenlijst staat een lezing bij te wonen van Manu Keirse, een bekend persoon in de uitvaartwereld. Hij is klinisch psycholoog en gespecialiseerd in het omgaan met verlies en verdriet; kortom een specialist op het gebied van rouw en rouwverwerking.
Mijn uitnodiging voor de lunch stuur ik dan aan Manu Keirse.

Welk bericht heb je voor Knappers.nl?

Iedereen krijgt vroeg of laat te maken met het verlies van een dierbare. Ik waardeer het, dat er op de website van Knappers.nl aandacht is voor het werk van een ritueelbegeleider, uitvaartspreker en schrijver van levensverhalen.

 

Dit schreef Eef

imageDE TREND DIE ‘JEZELF ZIJN’ HEET

(EN WAAROM WE MEER MENSEN NODIG HEBBEN DIE BEPALEN HOE HET HOORT)

(geschreven door Evelyne Hermans, zie onderaan)

 

“Waarom zit zij er zo bij?”

Mijn moeder komt de woonkamer binnen en fronst richting mijn vierjarige dochter.

“Ze wil geen kleren aan,” zeg ik.

M’n moeder laat een stilte vallen. Zo’n stilte waarvan je wéét dat er nog iets komt. We kijken zwijgend naar mijn dochter die in haar blote billen op de bank zit en tv kijkt. Met haar benen wijd.

“Dat moet je niet toelaten,” bromt mijn moeder, “dat hoort niet.”

Zucht.

Het hoort natuurlijk wél. Mijn dochter doet waar ze zin in heeft. Ze voelt zich in ons eigen huis niet gehinderd door enige vorm van schaamte.

Heerlijk lijkt me dat.

Altijd volkomen in sync zijn met jezelf en je omgeving. Zijn zoals een kind is: spontaan, onbevangen, ongeremd. Keihard lachen om Buurman & Buurman en jezelf daarbij ongegeneerd aan je kont krabben.

Zonder dat iemand daarover oordeelt

Op Twitter raakte ik verwikkeld in een discussie over een blog van Janneke van Heugten, met de titel Houd je kinderen erbuiten, verberg je moederschap. Janneke geeft vrouwelijke ondernemers het advies om in zakelijke interviews te verzwijgen of je kinderen hebt.

Ik lees dat wel vaker. Volgens de Jannekes van Nederland worden vrouwen nog steeds minder serieus genomen dan mannen als het gaat om het combineren van werk en gezin. En dus, zegt ze, kun je maar beter doen alsof je ze niet hebt, die kinderen. Dan heb je ook geen last van de vooroordelen.

Ja, joh, ‘tuurlijk

Dat is dé oplossing. In plaats van vooroordelen uit de weg te ruimen door te laten zien dat ze nergens op slaan, creëren we gewoon een rijtje onderwerpen ‘waar je het beter niet over kunt hebben.’ (Goed bezig, zeg, moderne zakenvrouwen van Nederland. Hebben onze moeders daar nou al die jaren voor gevochten?)

Een trend, noemt Janneke het in haar blog, dat we ‘tegenwoordig zoveel mogelijk onszelf zijn’.

Alsof het een toestand is waarvan je hoopt dat ‘ie weer uit de mode raakt, zoals het dragen van felgekleurde gympen en skinny jeans.

Alsof het wenselijk is dat we over 20 jaar op deze periode terugkijken en lachend tegen onze kinderen zeggen: Zó grappig! In 2015 probeerden we allemaal onszelf te zijn. Dat was toen hip. Gelukkig doen we nu weer normaal en verstoppen we onszelf weer achter al die ouderwetse façades.

Ik word er opstandig van

Van mensen die anderen vertellen ‘hoe het hoort’.

Zeker als het gaat om datgene wat mij mij maakt.

Begrijp me niet verkeerd. Altijd en overal honderd procent jezelf zijn is niet handig. Ik bedoel: tegen je schoonmoeder zeggen dat je écht niet op haar bezoek zit te wachten, je vrouw op Valentijnsdag meedelen dat ze een dikke kont heeft of je leidinggevende vertellen dat je hem een arrogante zak vindt; dat zijn zaken die je beter kunt verpakken in een leugentje-om-bestwil.

Als je tenminste van gezelligheid houdt

Maar als het gaat om wezenlijke onderdelen van je leven – je kinderen, je relatie, je seksuele voorkeur, je psychische gesteldheid, kortom: dingen die jouw kijk op het leven kleuren en jou maken tot dat wat je bent – is het dan niet om te huilen dat hele volksstammen nog steeds vinden dat je daar beter je mond over kunt houden?

(Vandaar niks dan lof voor websites als Schizofrenie Bestaat Niet, en mensen als John Knappers en Arnold Reyneveld, die doen wat iedereen zou moeten doen: openlijk praten over psychische kwetsbaarheden en daarmee laten zien dat het ons allemaal – ja, ook jou – kan overkomen. Maar dit terzijde.)

In gesprekken met cursisten hoor ik vaak dat ze bang zijn om klanten te verliezen als ze in hun online profilering persoonlijk worden, hun ware aard tonen, een duidelijke mening delen, of eerlijk zijn over hun sterke én zwakke kanten.

Maar het is juist andersom

Als je niet uitgesproken genoeg bent, gaat je klant juist naar een ander. Want wie is er nou op zoek naar een eenheidsworst? Een klant kiest jou, omdat hij zich in jou herkent. Omdat hij denkt dat jij hem het beste begrijpt. Of vanwege dat ene rafelige, maar uiterst sympathieke randje.

Amy Harrison noemt dat een adorable flaw.

Die kant aan jezelf die een imperfectie lijkt, maar die jou juist voor een bepaalde doelgroep aantrekkelijk maakt.

Misschien is het wel mijn adorable flaw dat ik moeder ben. Dat ik er al vier jaar over doe om erachter te komen hoe dat moet, opvoeden. Mijn kinderen spelen regelmatig een rol in mijn blogs en ook op Twitter steek ik mijn haat-liefde verhouding ten opzichte van het moederschap niet onder stoelen of banken. Het zijn juist die berichten waar ik de meeste reacties op krijg. En waardoor mensen toch even op mijn site gaan kijken.

Ik stel voor dat we allemaal wat meer schijt krijgen aan ‘hoe het hoort’. Dat we stellig durven zijn, en uitgesproken, en ons niet schamen voor het feit dat we naast zakelijke professionals ook nog gewoon mens zijn.

Bovendien: wie bepaalt er eigenlijk hoe het hoort?

Volgens mij ben je dat nog altijd zelf.

Bovenstaand artikel is geschreven voor Evelyne Hermans. De oorspronkelijke tekst met alle doorlinks is te vinden op: Dit schreef Eef!

#Bloginterview door @marysjabbens

20130703-125119.jpgVia Twitter werd ik deze week uitgenodigd door blogger Mary Sjabbens om mee te werken aan haar leuke idee: #bloginterview. Mary is ook bekend door haar #twittertaalgids.

Mary (foto) stelt de vragen, ik mocht de antwoorden geven en ik publiceer als blogger daarna het interview op weer op mijn eigen weblog. Bij deze hieronder dus.
Een beetje de omgekeerde wereld, maar, daar hou ik wel van.

Nieuwsgierig?
Lees maar:

• Wil jij je even voorstellen?
Grappig om te doen, op mijn “eigen weblog”, maar vooruit: Mijn naam is John Knappers en de rest is simpel te vinden op Wiedan.nl

• Wat is de reden dat je bent gaan bloggen?
Ergens na 2001 ben ik begonnen met het lezen over spiritualiteit, oude religies en filosofie. Gevoed door existentiële levensvragen (waar we allemaal wel eens last van hebben) kwam ik terecht bij een oude Indiase traditie: de Advaita Vedanta Filosofie. Heb allerlei boeken verslonden hierover en ook een aantal jaren les gehad van Rob van Dijk, de oorspronkelijke oprichter van Advaita.nl.
Rob is helaas in 2011 overleden. In het begin van mijn blog heb ik een soort van verantwoording geschreven op Waaromdan.nl

• Hoe lang blog jij al?
In 2007 kwam ik na zoeken op internet dus Rob van Dijk tegen en we hebben veel mails gewisseld over zelfonderzoek, de Advaita, mijn kijk op het leven, enzovoort. Het schrijven hierover gaf me helderheid en een soort van rode draad. Wetend dat heel veel mensen op zoek zijn naar iets, besloot ik toen om in december 2007 te starten met mijn blog.

• Hoe vaak blog jij?
Voor deze vraag moest ik even snuffelen in mijn beheersysteem, maar het komt neer op gemiddeld 5 berichten per maand.

• Heb jij vaste tijden waarop jij je blogs schrijft?
Nee. Ik geloof niet in “gedwongen schrijven”. Mijn inspiratie komt op de gekste momenten. De beste blogs bedenk ik meestal tijdens een wandeling of onder de douche. Water lijkt me te inspireren. Wanneer ik eenmaal besluit te gaan zitten om een blogpost uit te schrijven, zit het eigenlijk al panklaar in mijn hoofd.

• Heb jij altijd een thema of idee waarover je wilt bloggen of komt dat pas als je er voor gaat zitten?
Ik ga er niet bewust voor zitten. Het werkt bij mij andersom. Er ruisen altijd wel wat gedachten door mijn hoofd en wanneer zo’n gedachtenspinsel vorm krijgt, dan moet ik er soms wat mee.

• Blog jij over alles?
Ik laat me in principe niet hinderen door een kader of zo. Maar meestal moet het wel ergens over gaan. Er zijn ook momenten dat ik me boos maak over iets wat er in deze gekke wereld gebeurt, en dan wil dat wel eens verschijnen in een cynisch verhaal. Maar in de basis hang ik meestal de verdwaalde filosoof uit.
De aanleiding kan een leuke actie van mijn kleindochter zijn en het verhaal volgt dan vanzelf.

• Hoe zou jij jouw blogs omschrijven?
Verhalen waarin ik probeer om zaken ook eens van de andere kant te bekijken. Duidelijk maken dat “niet alles is wat je denkt dat het is”.
Dat je als mens veel meer bent dan je gedachten. Naast filosofische spinsels schrijf ik ook over “anti-stigma”. Vooroordelen en aannames (over mensen die “anders zijn”) die ik tegenkom in de media, neem ik graag op de korrel.

• In hoeverre en waarom houd jij rekening met jouw lezers, of doe je dat helemaal niet?
Ik wil niemand kwetsen of beledigen. Verder schrijf ik gewoon dat wat me in me opkomt. Uit reacties en bezoek blijkt dat er mensen zijn die dit graag lezen en er soms wat aan hebben. Problemen omdenken. Het gebeurt als ik schrijf. Als daar mensen van meegenieten is dat leuk.

• Zijn er onderwerpen waarover je wilt schrijven maar het nog niet durft/wil/kan?
Eigenlijk niet. Ik hou min of meer dezelfde grenzen aan als de meeste mensen die op Facebook of Twitter privé zaken delen. Gewoon je boerenverstand gebruiken. Enkele jaren terug heb ik besloten om ook over een psychische beperking te schrijven. Kom je vanzelf tegen in de rubriek antistigma. Dit heeft alleen maar gezorgd voor de laatste stappen in mijn acceptatieproces. Ideaal dus. Mensen moeten elkaar eens leren nemen zoals ze zijn.

• Hoe belangrijk zijn de statistieken voor jou?
Niet heel erg. Ik geloof in kwaliteit en niet in kwantiteit. Authenticiteit is volgens de basis van een succesvolle blog. Verder dient Knappers.nl geen enkel commerciëel doel, dus heb ik ook verder geen belang bij veel bezoekers. Wat ik wel leuk vind is om te zien dat de aantallen nog steeds groeien en dat bijvoorbeeld 20 % van mijn bezoekers langer dan een half uur op mijn site blijft.

• Op wat voor manier en waar, maak je kenbaar dat je een nieuw blog hebt geschreven?
Via de sociale media, als ik er aan denk. En verder ziet de trouwe bezoeker het vanzelf op mijn blog.

• Ben je tevreden over jouw site?
Ja. En zodra ik het niet ben, tja, dan passen we de boel aan. Dat is het mooie. Een blog is als een moestuin. Je bent zelf de baas en het groeit terwijl je werkt.

• Wat vind je van de reacties van lezers op jouw blog?
Prima. Atijd goed. De laatste jaren zie je dat reacties op weblogs meer gegeven worden via de sociale media dan op de blogs zelf. De combinatie tussen deze platforms werkt inspirerend. Zelf neem ik ook graag de kortere bochten op Twitter en de langere neem ik op Knappers.nl

Mary, dank voor je uitnodiging.
Leuk om eens na te denken over mijn eigen blog.
Merci, John

Pesten (door Peter Bresser)

20121129-232644.jpgOnderstaande tekst is in overleg met Peter Bressers overgenomen van zijn blog..

Pesten.
Naar aanleiding van het overlijden van Tim Ribberink staat pesten weer wat meer in het daglicht, maar wat ontzettend klote, sorry dat ik dat zo zeg, maar dat vind ik het echt! Dat daar eerst zo iets vreselijks voor moet gebeuren. Ik wens de ouders van Tim sterkte!
Pesten is van alle tijden en alle leeftijden en komt overal voor, in de zandbak, op school, op de sportvereniging, op het werk en zelfs in het bejaardentehuis! In heel veel verschillende vormen.

Wat is pesten?
Pesten is wanneer mensen, kinderen andere pijn willen doen! Niet zomaar een keertje, als bij plagen, maar structureel, soms elke dag! Het is voor de pester een prima uitlaatklep als hij iemand, een zwakkere persoon, voor zijn voeten loopt en hem of haar er dan van langs te geven. Het geeft de pester tijdelijk een goed gevoel. Macht? Want de zwakkere doet niets terug. Pesten kan ook in het geniep, maar vaak gebeurd het ook door de grote bekken. De pester krijgt dan ook nog de lachers op de hand krijgen. Waardoor kinderen voelen dat de hele klas zich tegen hen keert.

Loyaliteitsprobleem
Ondertussen zijn er genoeg kinderen die niet weten wat ze moeten doen. Want voor wie kiezen ze? Want we willen allemaal ergens bij horen! Dus kiezen voor de zogenaamde machthebber, de grote bek of komt hij of zij op voor diegene die gepest wordt. Een moeilijke kwestie. Want durf maar iets te zeggen tegen de grootste bek die iets heel gemeens doet tegen een zwakkere. Dat vergt heel wat lef! Iemand op school die klikt over pesten vind ik geen klikspaan, maar een held!

Hoe ontstaat dat pesten nou eigenlijk? Er wordt gezegd dat iemand die pest het thuis niet fijn heeft, niet lekker in zijn vel zit of eerder zelf is gepest en nu maar iemand gaat pesten om niet weer zelf aan de beurt te komen! Angst of ongelukkig zijn, zijn dus bewust of onbewust een drijfveer! En het heeft te maken met aanleg of ervaringen die maken dat je pesten je enige wapen is!

Er is overigens een groot verschil tussen pesten en plagen! We zijn mensen, en kijk ook naar het dierenrijk, waar gewoon met elkaar gedold wordt! Dat hoort erbij! Zonder plagen was het leven misschien wel een stuk saaier. Op de apenrots heeft iedereen een plekje, en er wordt gedold, maar ga niet over de grens, want krijg je een beuk en sta je weer waar je stond. Kijk maar eens.

Wie worden er gepest?
Wie zijn de kinderen, personen die worden gepest? en waarom? Dat is ook niet zo simpel vast te stellen, maar het zijn vaak die kinderen die niet goed weten wanneer iets een geintje (plagen is) en wat minder assertief zijn. Ze kunnen hun grens niet aangeven! Dat hebben ze niet geleerd en hebben dat ook niet van nature in zich. En net zoals in het dierenrijk voelen de sterkeren feilloos aan wie de zwakkere zijn! Dat is instinct.

Wat kunnen we doen tegen pesten?
Als grote wens zou ik wel willen dat we samen pesten kunnen stoppen! Dat is een grote stap, maar wanneer we elkaar met respect en liefde behandelen. Dan is pesten compleet overbodig. Ook voor de pesters die niet lekker in hun vel zitten. Want als zij de juiste liefdevolle aandacht krijgen is hun reden om te pesten, zo goed als weg!
Maar tot die tijd, wat kan je doen aan pesten! Als pester, als gepeste en als toeschouwer? De meeste pesters weten niet hoeveel pijn ze iemand doen. Zij hebben gemiddeld minder inlevensvermogen en zien de pijn niet! De pesters kunnen we het beste helpen door ze aandacht te geven, en werken aan hun geluk!
De gepesten zouden, maar dat geldt ook voor de pesters, een training assertiviteit kunnen volgen, en regels leren hoe ze kunnen acteren als ze gepest worden. Zoals iemand vragen waarom deze dat doet. Aangeven dat je dat niet fijn vindt. Dit zeggen met een duidelijke stem, zonder twijfel en iemand recht in de ogen te kijken! Dat lijkt moeilijk, maar het is te leren!! en voor de toeschouwers geldt volg je hart! Laat het niet toe dat iemand pijn gedaan wordt, kom voor hem of haar op! met alle risico’s van dien! of meld het bij de leerkracht!

Peter Bresser
Schrijver van kinderboeken, kindercoach.

Ina Wuite, “Blogger in Beeld”

Vandaag als gastblogger het woord aan Ina Wuite. Lees haar bruisende verhaal. Over haar website Speelsekunst.nl en alles wat haar online en vooral in het dagelijkse leven bezig houdt. Ina volgt haar droom, lees maar.

Wie ben je?  Vertel iets over jezelf, jouw leven, en je blog.

Mijn naam is Ina Wuite en ik ben 41 jaar, ik woon in Meppel. Ik ben kunstenaar en ik maak verschillende soorten kunst, de laatste jaren ligt het accent op abstracte kunst, collagekunst en mixed media kunst (schilderijen in gemengde technieken). Dat loopt dan ook weer door elkaar want een mixed media kunstwerk is meestal ook abstract en bevat ook collagemateriaal. Nu ik dit zo schrijf denk ik ook dat mijn manier van werken erg te maken heeft met de chaos in mijn hoofd. Ik heb namelijk add, daar ben ik een tijdje geleden achter gekomen. Als add-er  denk je onzettend associatief en dat maakt ook dat je ongelofelijk creatief kunt denken. Dat lijkt misschien zaligmakend voor mensen die moeite hebben om creatief te zijn maar het geeft ook veel onrust en problemen met de uitvoering. Zo wilde ik graag een product op de markt brengen; SpeelseKunst creativiteitskaarten. Dat was heel erg moeilijk om daarin het overzicht te krijgen en het uit te voeren. Ik ben ontzettend blij dat me dat nu wel gelukt is.  Ook ben ik heel erg blij met mijn creatieve geest om het zo maar eens te zeggen want creativiteit is mijn lust en mijn leven.  

Wat was de aanleiding voor jou om te gaan bloggen?

De eerste aanleiding om een blog te beginnen was omdat ik graag voor mezelf wilde beginnen en bij dat doel paste een blog. Ook om mijn ideeën naar buiten te brengen en te kijken hoe de wereld erop zou reageren. Mijn eerste blog was een blog over hoe je zelf orakelkaarten kunt maken en over mijn kunst. En toen kwam er nog een andere blog over mijn kunst alleen en toen heb ik alles over laten zetten naar een eigen domein www.speelsekunst.nl en ben ik nog een blog begonnen, met het idee om mee te doen met het “365 dagen project met iedere dag een creatief idee”. Ik ben gekomen tot 40 creatieve ideeën en toen gebeurde er van alles in mijn leven en lukte het niet meer om ermee verder te gaan. En pas geleden ben ik een blog begonnen over het innerlijke kind, met tips over hoe je weer in contact kunt komen met het kind in  je en zo ook met je creativiteit. En daar ga ik weer een set innerlijkekind-kaarten van maken, tenminste dat is de bedoeling. Dan heb ik ook nog een ander plan om de creativiteit aan te boren voor mensen in het zakenleven. Ook staat er een website op mijn ideeënlijstje, een website voor mensen met add.

Is bloggen puur je hobby, of is er (inmiddels) ook een zakelijk belang?

Nou ik ben eigenlijk bezig om van mijn hobby mijn werk te maken, dus het is én hobby en zakelijk belang. Wat een geweldige combinatie vind je niet?

Wat heeft bloggen je gebracht?

Bloggen heeft me heel erg veel gebracht, met name een soort van etalage voor de wereld en door alle enthousiaste reacties die ik krijg een enorme stimulans om door te gaan met anderen te inspireren en te motiveren.  

Soms delen mensen erg intieme dingen. Waar ligt jouw grens?

Ik blog nogal zakelijk volgens mij. Je voelt denk ik wel mijn enthousiame in de artikelen die ik schrijf maar ik schrijf eigenlijk to the point en zonder onnodige dingen eromheen. Dit heeft ook weer te maken met mijn add, ik kan zelf erg moeilijk lezen op internet, dus ik schrijf op zo’n manier dat het heel duidelijk is en dat mensen niet teveel hoeven lezen. Dat ze meteen zien waarover het gaat. Ik ben ook dol op top tien lijstjes. Lekker overzichtelijk, handig en duidelijk!  

Wat voor soort blogs volg je graag? Kun je één favoriete weblog noemen?

Zoals ik al zei kan ik heel moeilijk de aandacht erbij houden als het gaat om online lezen. In het verleden las ik graag de blog van Electric Luna (Chantall)  maar daar kom ik eigenlijk nooit meer aan toe (sorry Chantall! Maar ik denk dat ze het wel begrijpt want ze heeft ook add ;-)) en soms lees ik het dagboek van Ina Hudt, ze schrijft ontzettend leuk en hilarisch.  

Social media zijn een vorm van micro-bloggen. Wat doe jij op de sociale media, en waarom?

Ik twitter ontzettend veel, eigenlijk veel te veel. Er staan al meer dan 12.000 tweets op mijn naam, en ik heb meer dan 2000 volgers. Het is ook zo leuk en ik heb al zoveel leuke contacten opgedaan via Twitter!  Twitter is een ontzettende verbinder en brengt mensen in contact met elkaar. Ik twitter voor de gezelligheid en ook om van alles te delen over creativteit en inspiratie. Dus als je me wilt volgen, ik ben @speelsekunst. Verder heb ik natuurlijk ook een facebookpagina en google+  en LinkedIn maar ik ben het meeste te vinden op Twitter.  

Als het leven zin heeft, heb jij die zin dan kunnen vinden?

Jazeker! Ik vind het leven ontzettend zinvol! Ik kom gewoon tijd te kort om alles te doen wat ik wil doen. Ik wil de wereld wat bieden, en door mijn eigen ervaringen kan ik anderen hopelijk weer een stukje verder helpen in het leven. Waar het eigenlijk om gaat is: zijn wie je bent je en je kwaliteiten ontdekken en gebruiken. Dus jezelf ontdoen van alles wat niet bij je hoort (overtuigingen, angsten, geremdheden).  

Wat wil je later worden, of ooit nog eens doen, als je groot bent?

Ik heb nog heel veel plannen en ideeën en ik zie wel hoe het leven zich ontvouwt. Misschien ga ik later wel reizen, dat stond in mijn horoscoop, en een tenenlezeres zei al eens dat Meppel veel te klein was voor mij, en Nederland ook, dus wie weet gaat ik wel veel reizen. En verder wil ik gewoon zijn wie ik ben, vrij van angsten en overtuigingen etc.  

Heb je tot slot nog een wijze raad voor ons lezers?

Ik heb zoveel tips, maar één tip die ik graag wil meegeven is: volg je hart, volg je droom en doe wat je leuk vindt. Leer om te zijn wie je bent, ga net zolang door en zoek alle hulp die je maar kunt krijgen om te worden wie je al bent.


Dit was een interview met Ina Wuite, meer info over haar kun je vinden op Speelsekunst.nl of op haar weblog http://innerlijkekind.wordpress.com

Anke Fokkens, “Blogger in Beeld”

Vandaag in “Blogger in Beeld” het woord aan Anke Fokkens. Als specialist op het gebied van communicatie verzorgt zij trainingen, o.a. in de zorg. Eens kijken wat Anke over zichzelf kwijt wil aan de lezers van Knappers.nl.

Wie ben je?  Vertel iets over jezelf, jouw leven, en je blog. 

Mijn naam is Anke Fokkens. Met mijn bedrijf Anke Fokkens Trainingen geef ik trainingen aan klanten en professionals in de Re-integratie, Sociale werkvoorzieningen en Geestelijke gezondheidszorg. De trainingen gaan allemaal over communicatie. Communicatie naar je klanten, communicatie op de werkvloer, communicatie naar een toekomstige werkgever, etc. Ik ben van oorsprong ergotherapeut, en via het werk als jobcoach en re-integratieconsulent in deze wereld terecht gekomen. Vaak zie je dat de manier waarop mensen communiceren veel uit maakt voor de kansen die ze krijgen en de stappen die ze maken in hun leven. Ik geniet er van om ze als trainer daarover inzichten en handvaten te geven en ze te laten oefenen tot ze vooruitgang boeken. In mijn blog kan ik mijn ideeen en vragen kwijt die ik op dat moment even niet in een training kan verwerken. Het gaat wel allemaal over zaken die spelen in deze branche en het gaat vrijwel altijd over communicatie, persoonlijke ontwikkeling en dergelijke.

Wat was de aanleiding voor jou om te gaan bloggen? Is bloggen puur je hobby, of is er (inmiddels) ook een zakelijk belang?

Ik heb het altijd al leuk gevonden om te schrijven en mensen aan het denken te zetten. Daarnaast ben ik er van overtuigd dat het voor mij als ondernemer belangrijk is om regelmatig de aandacht op me te vestigen. Koude acquisitie is niet mijn sterkste kant. Ik geef mensen liever regelmatig waardevolle informatie en inzichten waardoor zij iets leren en ik weer even onder de aandacht ben.

Wat heeft bloggen je gebracht?

Veel plezier en een hoop leuke reacties van mensen. Dat ik er rechtstreeks opdrachten door krijg kan ik niet zeggen. Echter, het helpt vast mee en je weet nooit wat er nog van komt..

Soms delen mensen erg intieme dingen. Waar ligt jouw grens? Social media zijn een vorm van micro-bloggen. Wat doe jij op de sociale media?

Mijn regel voor alles wat ik op het internet plaats is: Als ik het vroeger aan mijn collega’s zou hebben verteld mag het er op. Ik probeer op social media wel goed in de gaten te houden wie wat kan zien. Vooral bij foto’s waar ook anderen op staan. Verder probeer ik niet te veel namen te noemen. Zeker als die mensen dat zelf ook niet doen. Ik gebruik facebook voor prive, Linkedin om zakelijke contacten te leggen en zaken uit te wisselen in groepen. Twitter gebruik ik ook zakelijk. Daar vind ik veel informatie en inspiratie en ik heb er al een aantal leuke mensen door ontmoet.

Wat voor soort blogs volg je graag? Kun je één favoriete weblog noemen?

Ik volg een aantal blogs. Ik probeer het wel te beperken omdat het zo veel tijd kost om het allemaal te lezen. Ze moeten echt heel leuk zijn of voor mij waardevolle informatie geven. Een blog die ik vrijwel nooit oversla is www.vrijewerker.nl van Stan Lenssen. Het gaat over bloggen en ik heb er al veel van geleerd.

Als het leven zin heeft, heb jij die zin dan kunnen vinden?

Jeetje.. effe denken.. De belangrijkste zin van mijn leven voor mezelf is mijn eigen persoonlijke ontwikkeling. Ik hoop later een (prachtige stralende) wijze oude vrouw te worden. En wat is er mooier om die wijsheid te gebruiken om mensen te leren hoe ze door goed te communiceren meer uit hun leven kunnen halen en om mensen op een prettige manier met elkaar te laten omgaan. Zo, dat is dan ook meteen het antwoord op de volgende vraag.

Wat wil je later worden, of ooit nog eens doen, als je groot bent? Heb je tot slot nog een wijze raad voor ons lezers?

‘Verbeter de wereld, begin bij jezelf.’ Klagen over anderen is makkelijk en af en toe lucht het lekker op. Maar je bereikt er niets mee. Je kunt beter bedenken wat je zelf kunt doen om invloed uit te oefenen op de situatie.

Meer lezen van Anke Fokkens? Volg haar blog hier.

Tine de Jong-Veenstra, “Blogger in Beeld”

In 2010 ben ik al eens enthousiast begonnen met het interviewen van mede-bloggers. Ik had toen het plan om met een zekere regelmaat (maandelijks of zo) dit soort interviews te plaatsen, met als subtitel “Blogger in Beeld”. Blijkbaar is er toen iets tussengekomen. Inmiddels is er op Knappers.nl een nieuwe rubriek GastBloggers ontstaan, en juist hierin lijkt het me leuk om andere bloggers weer eens regelmatig aan het woord te laten. Vandaag is het Tine de Jong-Veenstra die ons als “Blogger in Beeld” een kijkje in haar leven geeft:

1. Wie ben je?  Vertel iets over jezelf, jouw leven, en je blog.


Ik ben Tine de Jong-Veenstra, geboren in 1969 in Zutphen. Met mijn man en onze drie kinderen woon ik in momenteel in Alphen aan den Rijn. Ik bedenk en ontwikkel educatieve en coöperatieve spellen. Ook heb ik het jeugdboek “Droom ‘r over” geschreven (zie links de afbeelding). Verder fotografeer, filosofeer, dicht en schilder ik zoal graag. Dit komt allemaal in mijn blog naar voren.


2. Wat was de aanleiding voor jou om te gaan bloggen?

Ik had als kind al de behoefte om te schrijven,  te tekenen, dingen ter discussie te stellen en inspiratie te delen met anderen. (Ik maakte vroeger al krantjes die ik uitdeelde aan buurtkinderen)  De ontdekking van de mogelijkheid om te bloggen was gelijk de aanleiding om te starten met bloggen. Omdat ik daarmee ineens veel meer mensen kon bereiken.

3. Is bloggen puur je hobby, of is er (inmiddels) ook een zakelijk belang?

Ik noem het geen hobby of werk. Bloggen is voor mij gewoon één van mijn uitingsvormen. Net als schilderen (zie afbeelding). Ik blog eigenlijk zoals ik vroeger in mijn dagboeken schreef…  Alleen stelde ik toen vragen aan mezelf, nu stel ik die vragen tegelijkertijd ook aan iedereen die het leest. Ik blog dan ook onregelmatig, het is maar net of er iets in me “opborrelt” wat opgeschreven wil worden. Indirect brengt mijn blog wel een effect op zakelijk gebied teweeg, vanwege personal branding.

4. Wat heeft bloggen je gebracht?
Bloggen heeft mij, in combinatie met Twitter, vooral meer naamsbekendheid en een groter netwerk opgeleverd. Veel mensen zien me nu als een soort deskundige op het gebied van eigenwaarde en vertrouwen.

5. Soms delen mensen erg intieme dingen. Waar ligt jouw grens?
Mensen mogen héél veel van me weten; ik beschrijf rustig wat ik denk en voel. En hoe en waarom ik dingen doe zoals ik doe. Als het maar relevant is. Ik vind het fijn dat ik, via mijn blogs, meerdere kanten van mezelf kan laten zien. Maar ik ben toch erg op privacy gesteld, dus ik zal grenzen stellen als dat in gevaar dreigt te komen.

6. Wat voor soort blogs volg je graag? Kun je één favoriete weblog noemen?

Oei, ik ben geen trouwe blogvolger, ik ben meer iemand die alles leest wat op dat moment mijn belangstelling heeft en dat wisselt nogal.

7. Social media zijn een vorm van micro-bloggen. Wat doe jij op de sociale media, en waarom?
Ik Twitter, Hyve en Facebook om verschillende redenen. Voor de gezelligheid, om contacten te onderhouden, voor het promoten van mijn werk, maar vooral uit nieuwsgierigheid. Zo blijf ik een beetje op de hoogte van wat er zoal in mijn woonplaats speelt zonder IRL allerlei roddels aan te hoeven horen.

8. Als het leven zin heeft, heb jij die zin dan kunnen vinden?
Ik weet nog niet wat de zin van het leven is… Ik heb er lang naar gezocht… Dat klinkt alsof ik de zoektocht heb opgegeven, misschien is dat wel zo. Ik kan er nog steeds dag en nacht over filosoferen, maar er is niemand die het juiste antwoord weet. Of misschien zijn er wel miljarden juiste antwoorden.  Ik geloof wel dat ik het ooit zal weten. Na dit leven. Zal ik het dan stiekem aan je doorfluisteren?

9. Wat wil je later worden, of ooit nog eens doen, als je groot bent?

Er komen zoveel verschillende dingen, die ik nog wil doen, naar boven als ik deze vraag lees, dat ik er geen eenduidig antwoord op kan geven. Ik wil nog zoveel en tegelijkertijd hoef ik eigenlijk helemaal niks meer voor mezelf. Het belangrijkste vind ik dat mijn gezin/familie/vrienden/iedereen (inclusief mezelf) in vrede met zichzelf en de rest leeft. Versmelting, verbondenheid, vrijheid, blijdschap, daar heeft alles mee te maken waar ik naar streef.

10. Heb je tot slot nog een wijze raad voor ons lezers?
Stel niet uit wat voor je ziel belangrijk voelt. Neem daar de tijd voor, voor die om is.

Hiernaast zie je een kunstwerk van Tine, zowel in tekst als in beeld. Door aan te klikken, kun je dit vergroten en leesbaar maken. Meer gedichten vind je terug op haar blog Tinexpression.

 

 

 

 

 

 

Making peace with time (Ian Lawton)

“Making peace with time” is een tekst die geschreven is door Ian Lawton. Hij is leraar in “innerlijke wijsheid” en omschrijft zichzelf met deze woorden: “Spiritual teacher of inner wisdom, divine love, deeper consciousness, oneness, peace, abundance.”

De inspirerende website Soulseeds.com van Ian en Meg Lawton kwam ik tegen via Twitter. In september 2011 schreef hij een mooi relativerend artikel over het begrip “tijd”. Graag deel ik dit inspirerende verhaal met jullie hier. Maanden later, want we hebben de tijd mensen! De posting heb ik niet vertaald en in overleg met Ian gekopieerd van de website Soulseeds.com. Met dank aan Ian Lawton hier een blogpost door hem geschreven dus:

Making peace with Time.
One of the reasons we struggle with endings is because we engage in mortal combat with time. We become overly attached to a linear view of time, imagining that everything follows our pre conceived timetable from beginning to end. We end up chasing time, like the Pink Floyd song, “You run and you run to catch up with the sun, but it’s sinking, and racing around to come up behind you again.” This is part four in a series on endings. The first part looked at impermanence. The second looked at ending well, especially in the case of divorce or relocation. The third looked at assumptions. This fourth part will look at making peace with time.

From one perspective time is linear. One thing happens and then another thing happens. Clocks keep ticking, seasons change and sand keeps passing through the hour glass. However in many indigenous cultures and traditions of the earth like the Celtic tradition, there is a sense that beneath linear time, there is eternal depth.

It’s like the story about the guy who has a conversation with God about time-

Guy: God, how long is a million years to you?
God: A minute.
Guy: How much is a million dollars to you?
God: A penny.
Guy: Can I have a penny?
God: In a minute.

In ancient Celtic culture, they had a different rhythm. They began their days, and their major festivals, at dusk rather than dawn. Interestingly the Jewish Sabbath begins at dusk, which was likely also because of earth based roots. The nature based view of eternal time was translated in the Christian tradition as an afterlife- but the notion of eternal life is not what I’m talking about here. I’m talking about the space beneath or beyond time, where there is no future or past, just an eternal present. This is also known as “everywhen”. It requires living with imagination, but not fantasy style imagination. It’s an imagination that sees beyond the illusion of control that we create with our tightly managed lives and schedules. It sees the connection between places and experiences, the unity that glues moments together.

Anything that surprises your expectations about time can be healthy in preparing you for endings. The comedian Sean Morey said that the whole life cycle is backwards, and in fact it would be better if you started off dying. Just get it out of the way right from the beginning. Then you could move straight into an old age home where every day you would feel healthier and stronger. Eventually you would get so healthy that they would kick you out of the retirement home, and you would get a job. On the first day of your job you would be given a gold watch, work for 40 years and then be young enough to enjoy retirement. You would party hard and have a great time in high school. Then you would become a child, and have no responsibilities at all; just play and enjoy your imaginary friends. Finally you would spend the last nine months of your life in an ever-expanding, climate controlled, all-you-can-eat spa.

I didn’t know what a season was until I moved to Michigan. In Sydney, Australia, you have two seasons; summer and pre-summer. I quickly grew to appreciate the four distinct northern seasons. It creates a completely different rhythm in your life; nesting, playing and hunkering down. Even the four seasons are arbitrary compared to many earth based cultures. In Australia, Aborigines have a completely different sense of time and seasons. Rather than living “by the clock” in hours and minutes, they live by their senses and seasons, following nature’s lead. Australian Aborigines are thought to be the oldest living culture in the world- between 50,000 and 65,000 years old. One of the reasons they have survived so long is their ability to adapt and change. I have always been struck by their connection to place and yet they were constantly on the move. They moved camp according to the seasons, but not seasons like we think of them. They had multiple seasons, far more attuned to nature.

I’m not suggesting that we recreate the seasons or turn off the clocks. 24 hour days and four seaons will work fine. I’m suggesting that we recreate our expectations of time. I’m suggesting we have a Tom Hanks/ Castaway style awakening to what’s really important and what guides change.

While on a deserted island for four years, his only possession is a pocket watch and a picture of the woman he loves. It’s the picture, and not the clock, that sustains him; not time, but love. Before his castaway experience, he was totally controlled by time; always meeting deadlines as a FedEx worker. He even preached the importance of time, “It’s a sin to waste time.” Beepers, phones, watches, deadlines, urgency. The mantra of our age is “If I just had more time….”

What if you had all the time in the world? According to the Celtic view, you DO have all the time in the world…in each moment.

Castaway is not about what happens TO the main character. It’s about what happens IN him through his experience. Oliver Wendell Holmes said, “What lies behind us and what lies ahead of us are tiny matters compared to what lives within us.”

When life is lived from the inside out, you always have enough time. You slow down in order to get more done. You work smarter and with less anxious energy. Endings become relative; just more seasons of life. Things may end outside of you, but you keep them alive within where time cant decay them. We use the expression Island Time to describe people who refuse to be ruled by frantic schedules. I’ve experienced both the joy and frustration of island time. Maybe we need to give some attention to Inner Time, where nothing ever begins and nothing ends. It just continually becomes.

Inner time knows that just as the world is round, time is circular, and every ending is also a beginning.

(Bron: Soulseeds.com, tekst van Ian Lawton)
Leestipje omtrent “tijd”: https://www.knappers.nl/tijdwinst/

Eenheidsbewustzijn

Eenheidsbewustzijn ~ met dank aan www.janosh.com

Er is een project gaande, iets groots dat schuilgaat achter de problemen van de hedendaagse wereld. Langzaam komt het achter de gordijnen van ons eigen toneelspel vandaan. Het is een ongrijpbaar bewustzijn, een gevoel dat ons in de kracht van het NU zet. Waar de politieke en economische systemen steeds verder afbrokkelen, groeit bij ons het verlangen naar een nieuwe wereld; een wereld waarin angst, hoop en schaarste niet langer van invloed zijn. We zijn klaar met het drama en de onrust die heerst. Er moet iets gebeuren, maar wat kun je als individu doen? In deze kennismaatschappij zijn we genoodzaakt om toe te kijken hoe de hooggeplaatste politici het samen uitvogelen en dus staan we machteloos. Weet echter dat het zo niet hoeft te verlopen. Je kunt vandaag nog kiezen voor verandering door boven je angst uit te stijgen. Verbind je met het Eenheidsbewustzijn door aan de andere kant van het gordijn te gaan staan. Kies voor liefde boven angst, actie boven passiviteit en zelfvertrouwen boven onrust. Geef om je medemens, wetende dat iedereen met hetzelfde worstelt als jij. Zo ben je niet langer toeschouwer van ellende, maar onderdeel van een groter geheel. De frequentie Eenheidsbewustzijn helpt je om contact te maken met het nieuwe bewustzijn dat ons met elkaar verbindt.

Tekst en beeldmateriaal: doorgeplaatst vanuit www.janosh.com