Op de bedrijfsopening van een goeie zakenrelatie kwam ik hem weer tegen. “Hee, hoe gaat het met jou?” Jaren hadden we elkaar niet gezien of gesproken. “Goed!” zegt hij. “Top!”, en meteen krijg ik een heel verhaal te horen van het bedrijf wat hij runt, dat hij zich nu ook heeft ingekocht, hoeveel nieuwe producten ze in de markt aan het zetten zijn. Ofwel, hoe verschrikkelijk succesvol hij bezig is.
Soms vraag je dan meteen, “Nee, ik bedoelde dus: Hoe gaat het nu met JOU?” Maar in dit geval koos ik ervoor om het zo te laten. Want eerlijk gezegd, ook ik vond het eigenlijk wel prima zo. Toen hij besloot om over zijn nieuwe zeiljacht te beginnen, kon ik hem net op tijd vragen: “Weet jij toevallig waar hier de toiletten zijn?” Hij zat zo vol van zichzelf dat hij er niet bij stil stond dat ik al jaren in dit bedrijf kwam, en meteen wees hij me de route…

Het is een manier van presenteren die we ons allemaal min of meer eigen mee hebben gemaakt. Natuurlijk zeg je liever dat het geweldig gaat. Altijd leuker als “slecht”. Moet je trouwens eens proberen. Dan weet je pas wat voor relatie je hebt met je gesprekspartner.
En, het is ook niet altijd nodig om precies eerlijk te zijn, want voor je het weet, ben je een uur verder in een gesprek waar beiden eigenlijk niet op zitten te wachten. We hebben dan ook al geleerd, van jongs af aan, om ons masker op te zetten.

De maskers zijn bijv. vaak groot bij mensen die hun identiteit afspiegelen aan de geweldige carrière die ze hebben, het mooie huis wat ze daardoor mogen betalen, en de dikke auto die ze er van kunnen rijden. Status en imago, doen het natuurlijk prima onder een masker. Totdat er een moment komt, dat het masker afvalt. Dat die prachtige minister van dat keurige land, het toch met zijn secretaresse blijkt te doen in een slonzig hotelkamertje. Of, dat die stinkend rijke onroerend goed ondernemer, het toch nodig heeft, om voor een paar ton een bejaard echtpaar op te lichten. Het zijn deze momenten, waarop blijkt dat “succes” misschien wel een keuze is, maar ook gepaard kan gaan met het dragen van een masker.

Tenenkrommend vind ik altijd de mensen, die je aanspreken met een glimlach tot achter hun oren, terwijl de rest van hun lichaam en geluid je eigenlijk aangeeft dat ze totaal niet in je geïnteresseerd zijn. Dit soort mensen zou je eigenlijk moeten vragen: “Heeft u geen last van de elastiekjes?”

Genieten kan ik van mensen die gewoon durven zijn wie ze diep van binnen zijn. Een prins Claus bijvoorbeeld, die eind 90-er jaren tijdens een belangrijke lezing, demonstratief zijn stropdas af deed! Of een schatrijke eigenaar van een bedrijf, waar een paar duizend mensen werken, die wanneer er op zijn kantoor een verwarmingsmonteur aan het klussen is, de man, die wat langer nodig heeft dan de ochtend, een boterhammetje met smeerkaas aanbiedt uit zijn trommeltje. En die samen met deze man lekker even opsmikkelt.

Maskers. Prima natuurlijk, ze hebben voor een heleboel mensen ter wereld, en in de geschiedenis, een prachtige functie. Culturen zijn er op gebouwd. Maar, hoe mooi ze de mens ook mogen versieren, het beste hangen ze wat mij betreft nog steeds aan de muur !! En prachtig zijn de mensen die begrijpen waarom ze daar zo mooi hangen.

“Ik blog niet over politiek!” zie ik nog maar pas geleden. En kijk maar terug afgelopen jaren, je ziet het me ook niet doen. Waarom niet? Ach simpel. Politiek ligt me niet, veel te veel gedoe door mensen met dubbele agenda’s. Ook gewoon omdat ik er weinig verstand van heb. Welnu, dit is het moment om te zondigen. Want net zo goed als ik geen verstand heb van politiek, zo blijkt het nu dat onze minister van volksgezondheid, geen verstand heeft van de zorg.

Voor de mensen die het gemist hebben:  Ons kabinet wil 600 miljoen besparen op de zorg. Edith Schippers, onze minister die daar over gaat, vindt dat mensen te snel naar de psychiater en psycholoog gaan: “Moet je niet een aantal dingen die bij het leven horen, veel meer in je eigen sociale kring zien uit te vogelen….. en zul je niet een beroep op de gezondheidszorg moeten doen, pas als je echt last hebt van een ziekte”. Geloof je het niet, DIT (zie opname van de NOS) heeft ze echt gezegd dus!

Maar natuurlijk, mevrouw Schippers. Onze instellingen zitten natuurlijk vol met mensen die maar een beetje doen alsof ze ziek zijn.  En die hebben ook allemaal nog volop geld om nog eens een extra eigen bijdrage te betalen.
Hoe hebben wij het als Nederlanders voor elkaar gekregen dat dit soort mensen aan het roer komen te staan van de BV Nederland. Dit geloof je toch gewoon niet.

Mevrouw Schippers. Mocht u morgen plotseling last hebben van een zenuwontsteking in uw kies, gaat u dan ook naar uw buurman de loodgieter? Misschien heeft hij wel een leuke tang om u van uw verstandskies te verlossen. Bekijken we daarna wel of dit binnen uw eigen bijdrage valt. Ok?

Nu even serieus: Mevrouw Schippers. Ik denk dat u niet meer naar de loodgieter om de hoek hoeft hoor. Uw verstandskiezen zijn er namelijk vast allemaal al uit. Gaat u eens naar een psychiater. Een echte! Ik denk dat elke vakkundige psychiater in uw geval zal komen tot het advies van een langdurige opname, gedwongen, voorlopig ergens aan een gesloten kant.
Mocht er geen geld voor zijn, wij collecteren dan wel voor U.

Vorige maand schoot een jongeman in Alphen aan de Rijn 6 mensen dood. Verschrikkelijk. Of je het nu wilde of niet, het nieuws kon je niet ontgaan. Alle media doken er bovenop. Ook de nieuwe media. Variërend van professionele journalisten tot burgers, bloggers en twitteraars. Iedereen heeft dan ook meteen een mening klaar. Zelfs nog voor dat er door politie en justitie officiële mededelingen werden gedaan, waren er al mensen die exact konden vertellen waarom deze jongeman dit gedaan had. Wat hem tot deze wanhoopsdaad had gedreven.Natuurlijk moeten we ook altijd iemand de schuld geven, ja, dat doen we graag. Er werd gewezen naar de ouders, naar artsen, naar de jongeman, en uiteindelijk naar een ziekte. De jongeman noem ik niet, want, denk er eens over na. Het had ook uw kind geweest kunnen zijn. Uw buurjongen. Die als jongeman in een depressieve toestand is geraakt. Daardoor zijn baan is kwijtgeraakt, door niemand meer voor vol wordt aangezien. Naar hulp zoekt, maar dit niet op tijd krijgt. Omdat we in een maatschappij leven waar politici vinden dat onze geestelijke gezondheidszorg winstgevend moet zijn. Dus waar we met wachtlijsten werken, en mensen niet op tijd een juiste diagnose kunnen krijgen en dus niet op tijd een behandeling kunnen ontvangen. Wanneer dan blijkt dat iemand de ziekte schizofrenie heeft ontwikkeld, maar niet op tijd de juiste medicatie en therapie ontvangt, dan raakt zo iemand steeds meer in een verwarde toestand.Ja, en natuurlijk wisten onze “professionele” journalisten, na 1 dag al, zonder ooit voor psychiater te hebben gestudeerd, dat de jongen in een psychose was geraakt. En daardoor uiteindelijk tot deze wanhoopsdaad was geraakt. Ja, want als dit je overkomt, dan kun je een moord plegen. Sommige niet nadenkende (hufterige) journalisten en bloggers, die al binnen een dag met dit soort uitspraken komen (los van of ze correct zijn) bezigen zich van een stigmatiserend taalgebruik, waar de honden geen brood van lusten. Ze kwetsen nodeloos, duizenden mensen, die ook wel eens in hun leven in een psychose of anderszins hallucinerende toestand zijn geraakt, maar nog nooit een vlieg hebben kwaad gedaan. Met hun pen oordelen ze zo scherp, daar hoeft geen verder onderzoek meer aan te pas te komen.Wat het verdere effect van al hun schijfsels is, ach, waarom zouden er bij stil staan. Nee, beste journalisten, neem nog maar een borrel, na je welgeschreven tekst, waarin je denkt de waarheid achter ieder pijnlijk relaas te kunnen kennen. En wellicht neem je nog een borrel meer, want het moet vast niet meevallen om mensen te kwetsen. Stap daarna lekker in je auto, en ga deelnemen aan het drukke verkeer. Als ze jou dan een keer dronken achter je stuur vandaan trekken, mag ik jou dan een moordenaar noemen. Want … Iedere dronken bestuurder rijdt toch mensen dood? Of is dat te generaliserend? Nee, dat mag ik niet zeggen. Want jij bent waarheidzoeker hè. Tja, da’s waar ook.(dit “boze” blogje is tevens gepubliceerd op www.blogpower.nl)