Als je de inhoud van de Gebiedsvisie Westrand leest, dan zou je haast gaan denken dat we in een lelijke armoedige wijk wonen. Zo heeft ons stadsbestuur van Roosendaal onze stad namelijk neergezet om een enorme subsidie te kunnen krijgen in Den Haag. Een miljoenen subsidie om onze prachtige groene 60-er jaren woonwijk min of meer te verkrachten door er enorme hoogbouw te gaan plannen. En ach, onze Westrand heeft die plannen helemaal niet nodig. De wijk is al mooi en groen van zichzelf. Maar dat zien de stadsbestuurders (die graag dure ontwerpbureaus uit de Randstad inhuren) helemaal niet. Die hebben dit plaatje nog nooit beleefd. Sterker nog, ze weten niet eens waar het is in de Westrand. Maarwel plannen maken, zonder overleg met bewoners.
In de Gemeente Roosendaal maakt men plannen voor de wijk Westrand in 2040. Zonder eerst te praten met omwonenden lanceert men hoogbouw en andere vreemde veranderingen in de wijk. Daarna gaat men vragen wat de inwoners er van vinden. En dat noemt men in de Roosendaalse politiek dus communicatie en participatie. Tja; daar denk ik anders over. En ik niet alleen. Er zijn tig inwoners uit de Westrand die zich zorgen maken en zich gaan laten horen. Wordt vervolgd.
Dit filmpje is opgenomen op 3 september 2025 aan het strand van Saint-Jouin-Bruneval, een half uurtje ten noorden van Le Havre. De Kitesurfer in actie heeft een topconditie. Hij was 2 uur aan één stuk door bezig met het zoeken van de juiste golf om zijn sprong te kunnen maken. Aan het einde van dit filmpje zie je de sprong.
Leven als God in Frankrijk. Dat hebben we 2 weken gedaan in Saint Jouin Bruneval in Normandië. We hadden ‘n prachtig vakantiehuis. Top weer!! Uitzicht op zee. Koeien als buren. Wandelen langs de krijtrotsen van Fécamp, Étretat en Yport. Terrasjes in haventjes. Rust en ruimte. Meer heeft een mens niet nodig. En we zijn dankbaar dat het ons gegund was. Het zit er op. “A la prochaine!”
Dit prachtige huis staat op een groot landgoed net buiten het dorp op anderhalve kilometer van de kust. Omgeven door bomen geeft het de rust en stilte aan een natuurlijk domein waar je in de avonden of ochtenden de reeën in eigen tuin ziet lopen.
Ik ben een kritisch burger. En ja, soms laat ik me horen.
Die mestfabriek toen
Jarenlang hebben we gestreden (en gewonnen) tegen dat idiote plan van de gemeente: een stinkende mestfabriek naast onze woonwijk. Varkensmest uit Oost-Brabant, hier verwerkt. Niks groen. Niks duurzaam. Gewoon commercie. Een dealtje over restwarmte van Suez, meer niet.
Roosendaal naar 100.000 inwoners?
En nu? Nu heeft de gemeente weer wat bedacht. Roosendaal moet naar 100.000 inwoners. Waarom? Geen idee. Zodat wethouders meer kunnen verdienen, misschien? Joost mag het weten.
Een woontoren van 20 hoog?
Ja, er moeten woningen bij. Daar is niemand op tegen. Maar waarom dan een woontoren van 20 verdiepingen midden in Westrand? Een wijk die nu al voor meer dan de helft uit flats bestaat.
Is dat hoe je een wijk fijner maakt? Of veiliger? Of gaat het gewoon om subsidie binnenhalen, onder het mom van “opknappen van de wijk”?
Want nee — een woontoren van 20 hoog maakt de wijk niet leefbaarder. En ook niet veiliger.
Dure bureaus met glimmende plannen
En dan die dure bureaus. Mooie plaatjes maken. Glimmende plannen. En dan komen ze ermee aanzetten alsof het al rond is. “Zo gaat het worden, kijk maar.”
Maar eerst eens luisteren naar bewoners? Eerst eens vragen wat zij willen? Nee hoor. Zo werkt het hier niet. Ons stadsbestuur vaart z’n eigen koers.
Giftige dynamiek, en nu?
Onlangs was er nog een onderzoek. Over de giftige dynamiek binnen het college. Wethouders die opstapten. Nieuwe wethouders die kwamen. En wij, bewoners? Wij horen niks.
Ja, er kwam een Weetkeet. Voor informatie. Op een donderdagochtend. Wanneer iedereen werkt. En je leest het één dag van tevoren. Via Facebook.
Zo voelde het voor mij als ik de afgelopen tijd naar mijn blog keek. De laatste post hiervoor was een rampspoed bericht.
Het overlijden van onze zoon sloeg in als een bom. En ik moest die bom van me af gooien. Van me af schrijven. Een verhaal uit onmacht, wanhoop, boosheid en verdriet. Aan elkaar gebreid door heel veel liefde voor onze Christiaan.
Vaker schrijven
Eind vorig jaar nam ik mij voor wat vaker te gaan schrijven. Over simpele dingen. Gewoon dingen die een mens dagelijks kunnen overkomen. De dood is zoiets; maar daar wil je niet over schrijven.
Niets deed er toe.
En nu Christiaan op mijn blog stond; enkele dagen na het afscheid, was dat een heilige bovenste plek. Deze heb ik vier maanden zo gelaten. Want niets leek er toe te doen.
Inmiddels doet veel er weer wat toe. En bij alles wat er gebeurt reist hij mee in mijn hart. Geen dag zonder aan hem te denken. Maar wel momenten van geluk die we dagelijks pakken.
Feesten en rouwen
Zo is het leven gewoon bedoeld. Ups en downs. Feesten en rouwen. Alles waait van links naar rechts. Of we worden van voor naar achteren geslingerd. De kunst is om er als bamboe mee om te gaan. Dat probeer ik. Een beetje als bamboe te zijn. Met dank aan de wijze lessen van Hans Go.
Passies
Motorrijden en schrijven. Twee passies die elkaar afwisselen. Hobby’s die elkaar niet bijten en allebei zo hun eigen weertypes nodig hebben.
Het voornemen is dus sowieso om vaker wat te schrijven. Korte verhalen en die hier te publiceren. Soms met een boze pen, soms met verwondering of verbazing. Verhalen die ik gratis blijf delen hoor. Een boek hoef je dus niet te kopen. Een abonnement ook niet. Je vindt ze gewoon hier op deze website.
Het was kerstavond, 24-12-24 en je moeder en ik zaten rustig op de bank. We zouden eerste kerstdag met de hele familie bij jouw zus Monique samen kerst vieren. Om 20.30 uur werden wij gebeld door jouw lieve vrouw An.
Chris, jij zou die avond om 21.00 uur voor een nachtdienst gaan werken bij PostNL. Om 20.00 uur rinkelde jouw wekker, en bleef rinkelen. Toen An boven ging kijken lag jij overleden in je bed. Heel rustig lag je daar. Een hartstilstand in je slaap. Onze wereld stond stil. Op Kerstavond, zoiets bedenk je niet. Toen ik even later jullie straat in reed, stond de ambulance er nog. We waren in een nachtmerrie beland. Even later konden we een rouwonderneming bellen in Dordrecht. En werd jouw ontzielde lichaam opgehaald.
Eerste kerstdag zaten we met jouw An, haar kinderen en ons gezin de rouwkaart te ontwerpen, de kist uit te kiezen. bizar. Chris, je had 7,5 jaar eerder een nier gekregen van jouw vrouw An, maar die werkte prima, het was pas nog onderzocht. We zagen wel dat je de laatste tijd magerder werd, maar verder kon niets dit voorspellen.
Afgelopen vrijdag 3 januari was het afscheid.
Er werd prachtig gesproken, liefdevol. Over je bizarre humor. We hebben samen gelachen en gehuild. Chris je was altijd de clown van het circus in ons leven. En wat was jij geliefd bij PostNL.
Toen ik 34 jaar geleden met je moeder trouwde, kreeg ik jou en je lieve zus erbij, en je bent er altijd geweest voor ons. Jouw Post.NL collega’s hadden we gevraagd om in postkleding te komen. Chris, je hebt meer dan 30 jaar met heel veel passie bij De Post gewerkt en we hebben jou in je postkleding in de kist gelegd. De aula van het rouwcentrum in Dordrecht zat vol, en kleurde oranje. Er stond een truck van PostNL prominent voor de aula, en bij vertrek reed de chauffeur vol claxonnerend weg. Zoals jij dat ook na elk feestje bij ons kon doen, als buren rustig lagen te slapen.
Een circus zonder clown is geen circus.
“Christiaan, wat hebben we veel gelachen samen. We houden van je, gaan je gruwelijk hard missen. Want een circus zonder clown is geen circus”.
Maar we blijven je grappen en grollen herhalen.
De herinneringen zijn onverwoestbaar.
Mede namens je moeder, mijn vrouw, Betty. Tot ooit kerel! Rust zacht.
Elk jaar rond deze tijd, als we op het randje van de kerstdagen zitten, krijg ik altijd de behoefte om om te kijken. Om te kijken naar het afgelopen jaar. Als ik kijk naar mijn eigen gezin en geliefden, dan hadden we een mooi jaar. Waar ik dankbaar naar omkijk. Niet alles gaat goed, maar ‘veul wel’, zeggen we hier.
Ons landje?
Ach, er wonen veel mopperaars in ons land die vinden dat alles anders moet en beter kan. En natuurlijk is dat zo. Het kan beter in de zorg. Beter in Groningen. Beter bij mensen die onder de armoedegrens leven. In Den Haag zouden ze beter moeten regeren. Die tweede kamer is af en toe net een kleuterklas waar ze ruzie met elkaar maken. En waarover? Vaak lijkt het dat de ene egoïstische egotripper meer stemmen wil hebben bij de volgende verkiezingen dan die andere druktemaker. De Nederlandse politiek lijkt angstig voor alles wat anders is. Gaat er iets niet goed, dan moet er een zondebok gevonden worden. En terwijl onze overheid zich drukt maakt over allerlei randverschijnselen en grenzen, staat buiten Nederland op een heleboel plekken de wereld in brand.
Spreek je een mopperende Nederlander?
Vraag eens of ze mopperen omdat ze het zelf zo slecht hebben, of omdat er overal in de wereld oorlog is en niemand er wat aan lijkt te doen. Wie het achtuurjournaal kijkt, krijgt het vermoeden dat de wereld langzaam aan het vergaan is. Niemand grijpt in.
Kan de politiek de wereld veranderen?
Nee, ik geloof er niet meer zo in. Als we de wereld willen veranderen, dan moeten jij en ik dat samen doen. Een beetje naar elkaar omkijken. En laten we hopen dat de mensen om ons heen dat licht verder dragen. Wordt de boze buitenwereld ons even te veel, dan doen we de kachel aan, de gordijnen dicht, en gaan we lekker bij elkaar zitten.
Vanmorgen had ik stevig last van motorjeuk. Krabben helpt dan niet. De enige oplossing is dat je die motorfiets weer eens start en een lekker eind gaat rijden. Bij 5 graden is dat best fris, maar het blijft genieten! Ik heb er een column over geschreven op een andere website hoor.
