Nee, ik hoef niet te weten hoe jouw ontbijt er vanochtend uit zag.
Na een half jaar proberen op Twitter heb ik vandaag besloten om flink te gaan “ontvolgen”, of zo je wilt: ik ga “onttwitteren”. Omdat ik blog @knappers.nl en werk @highprofile.nl moet ik natuurlijk af en toe proeven aan nieuwe (social) media, als Hyves , Twitter en Linkedin. In oktober schreef ik al over mijn digitale zelfmoord op Hyves “Hyves Goodbuye”. Linkedin kan ik kort en helder over zijn: zakelijk is het voor mij een succes, blijf ik 100% doen.
Vandaag ga ik op Twitter (nog) niet mijn account opheffen, maar wel het overgrote deel van mijn “volgers” ontvolgen. Hoop er niemand mee te beledigen, maar heb voor mij zelf een aantal redenen bedacht:
1. Twitteren geeft veel ruis en onrust.
2. Mijn vrienden volg ik liever in “real-life”.
3. Twitteraars lijken te schreeuwen op een volle markt terwijl iedereen doorloopt.
4. De berichten zijn vaak oppervlakkig, ook door de max 140 tekens.
5. 90% van de berichten schijnen te worden geplaatst door 10% van de twitteraars.
6. Het “big brother is watching you”-gehalte lijkt soms de overhand te krijgen.
7. Laatst was iemand verbaasd dat ik zijn bericht op twitter niet had gelezen, tja?
8. De medebloggers die ik volg, volg ik relaxter via de RSS-feeds.
9. Het volgen van al deze mensen op Twitter kost me dus gewoon teveel tijd.
10. Tijd die ik liever besteed aan zaken die me echt ontspannen.
11. Kortom: Twitter kost mij meer dan dat het me oplevert.
Vanwege mijn werk, wil ik echter toch voorlopig Twitter als marketing-instrument blijven volgen. Daarnaast wil ik testen of het handig kan zijn voor anderen om mijn blogberichten (hobby) te blijven volgen. Ben tevens benieuwd wat er gebeurt als ik het overgrote deel ga ontvolgen. Of het succes van alle getallen dus inderdaad zit in de wederkerigheid van het volgen? Voor de Twitteraars onder jullie: mijn account blijft bestaan, maar het aantal Twitteraars wat ik zelf wil gaan volgen gaat zich beperken tot een maximum van een stuk of 10. Een paar media-bedrijven en mensen die ik echt specifiek op twitter wil volgen, omdat ik ze te weinig (of nooit) spreek. De “twitterdeur” gaat op een kier. Wie me dus echt iets van belang wil melden, stuur me gewoon een (inmiddels) ouderwetse email, of reageer rechts boven op Knappers.nl onder “Reactie/contact?”
Of natuurlijk nog leuker. Je belt en kletst lekker “life” bij en als dat nog niet genoeg is.
Pak de auto en ga op bezoek. Voordeel hiervan is dat je ook nog fysiek kunt knuffelen!
Ben het er helemaal mee eens. Nu ik geen Hyves meer heb weet ik gelukkig een stuk minder onbelangrijke info en wat ik echt moet weten hoor ik wel.
En ik zeg maar zo: we zien elkaar gelukkig weer snel:
Knuffelf je schone zus!
TWITTEREN OF WACHTEN?
Volg ik mijn agenda , of sta ik open voor de hulpvraag;
TIJD OM TE WACHTEN?
De sleutel tot echt leven, niet je eigen plan volgen, maar open te staan om in het nu te leven.
Heel concreet betekent dit, wanneer ik mij met de auto in het verkeer begeef, dan kies ik er voor te stoppen voor voetgangers, op plekken waar het volgens de regels niet hoeft.
Als ik zie dat voetgangers graag willen oversteken, en ik weet dat auto’s achter mij voldoende afstand hebben, dan neem ik de tijd om te stoppen en te Wachten.
IK HAD NIET KUNNEN VERMOEDEN DAT IK ZOVEEL VRIENDEN ZOU MAKEN. DOORDAT ZE HUN HAND OPSTEKEN OM MIJ TE BEDANKEN.
Maar ik had ook nooit kunnen denken dat ik zelf zoveel vreugde zou beleven.
Het maakt mij oprecht blij wanneer ik voetgangers enthousiast zie reageren.
En het doet nog meer met mij, het haalt me uit mijn gepieker en dwingt me in het heden te leven.
In het nu gebeurt het allemaal, daar kom ik tot leven in de relatie met de ander die oversteekt.
Wachten roept het beeld op van nutteloosheid, juist nutteloze momenten maken het bestaan tot echt leven.
Er gebeurt niets, maar er is verbinding dat geeft mij adem, energie, inspiratie, en VRIENDEN
Groet Ria
Ik kan me nog herinneren dat we geen telefoon hadden thuis. Nee ik bedoel niet een mobiele telefoon maar helemaal GEEN telefoon. Heel soms gingen we bij de buren bellen en deden dan een kwartje in een potje. Ook had ik een zwart-wit tv op mijn slaapkamer en een platenspeler.
Nee ik ben geen 75 jaar, maar 35 jaar. In 25 jaar tijd is zoveel veranderd dat het soms moeilijk is om, om te gaan met al die veranderingen. Ik moest destijds 15 minuten lopen om te kijken of één van me vrienden mee wilde voetballen.
Tegenwoordig kan ik in 1 minuut tijd, al mijn vrienden bereiken en tegelijkertijd zien hoe het met ze gaat en wat ze bezighoud. We zouden een potje voetballen kunnen inplannen via Facebook en dan eventuele afmeldingen kunnen tweeten of pingen.
De resultaten van het voetbalpartijtje zouden we online kunnen delen en via internet statistieken bijhouden en de verliezende patij kunnen stalken met foto’s van de overwinning die gemaakt zijn met de camera’s op onze mobieltjes. Als er een van ons op de foto’s staat met dichte ogen dan photoshoppen we die even zodat ook hij er dan goed opstaat.
En het mooiste van alles is dat we tijdens dat potje voetbal niet eens moe zijn geworden. Oke, wellicht wat stijve vingers van het intensieve drukken op de knoppen van de Playstation controller. Jammer dat Nick niet mee kon doen, hij heeft een Xbox……
Volgens mij duurt het niet lang meer voordat we graag weer een stapje terug zetten. Op een vast tijdstip afspreken op de Goffertweide om te genieten van de geur van het gras, het te laat komen van iemand zonder dat er meteen 20 SMS-jes aan worden besteed. We wachten gewoon even en zijn zo blij als hij alsnog de hoek om komt rijden want we kunnen dan 4 tegen 4 spelen. En tijdens het wachten praten we face to face even bij over de afgelopen week.
Dat is toch net wat leuker dan via een “Line” op Facebook te moeten lezen dat één van je vrienden een nieuw huis heeft gekocht.
Wat mij betreft kan het “OntTwitteren, OntHyven, Ontfacebooken, Ontsms-en en Ontpingen niet snel genoeg beginnen. Maar wanneer je hier alleen in staat en niemand anders er in meegaat ben je heel snel “Ontvriend”……..