Terwijl ik me toch al jaren verdiep in oude filosofieën, en de laatste paar jaar specifiek in de Advaita Vedanta filosofie, kom ik erachter dat deze weblog toch wel prettig en handig is. Vooral voor mijzelf, maar ook voor anderen. Deze site is nog geen maand in de lucht, en er komen volop reacties binnen.
Meer per email en persoonlijk als echt op de site zelf. Logisch overigens. Mensen hebben terecht een bepaalde schroom om iets te melden, en dit wordt versterkt door het gegeven dat het vaak juist over dingen gaat die erg persoonlijk zijn.
In mijn dagelijkse leven doe ik nog wel eens uitspraken, die bij sommige mensen vraagtekens oproepen. Voordat ik dan een ellenlang betoog ga houden over waarom ik zoiets zeg, is het wel eens handig om deze “vrager” dan naar mijn site te verwijzen. Dan kan de vraagsteller op zijn gemak zichzelf wat verdiepen in deze manier van denken. Scheelt een hoop praten, want in een paar woorden leg je de Advaita Vedanta filosofie ook niet even uit.
Dat het een weblog is die alleen over mij, de schrijver gaat, wil ik graag voorkomen. Er zijn m.i. al genoeg weblogs waarin mensen bij zichzelf in hun privé-leven laten kijken, en met alle respect daarvoor, ik voel daar op dit moment niet zo veel voor. Ik denk niet dat er iemand zit te wachten om te lezen hoe vaak ik onze hond uitlaat. Waar het mij meer om gaat is het maken van een “klankbord” over de Advaita Filosofie. Het trekken van een eigen weg binnen deze leer, via mijn weblog, zorgt er tevens voor dat mijn eigen weg geen dwaalspoor wordt. Oppervlakkig even wat lezen van een aantal schrijvers, helpt je niet echt verder. Je zult, net als in alle studies, een leraar nodig hebben. Gelukkig heb ik een goede gevonden, die mij deze laatst genoemde wijsheid heeft doen beseffen.
Advaita draait namelijk om begrip, en niet om feitenkennis.
Dank voor je inzichten Rob !

Hartelijke groet, en lezers, tot snel weer. Houdoe, John

Soms bekruipt me tijdens het studeren
van de Advaita Vedantafilosofie het gevoel,
dat ik de poten onder mijn eigen stoel aan het wegzagen ben.
Vaak realiseer ik me dan even later,
dat het een stoel was die niet lekker meer zat,
en ik hem sowieso weg wilde doen.

Lezend over, en mailend met, mijn “advaita-vrienden” realiseer ik mij, dat heel wat studenten en leraren in de filosofie zo ontzettend veel woorden en beelden nodig hebben om juist uit te leggen dat het niet gaat om die woorden en beelden. Zelf doe ik niet anders…..
Realiseer je jezelf ? ….Dat die woorden en beelden slechts door ons zijn bedacht. En komen uit onze gedachten.
Die, als je er goed over nadenkt (doe dat maar eens bij elke gedachte) niet eens van ons zelf zijn. Wie zijn wij dan wel…. Dat we ons dit alles VER-beelden.
Tja, wat zijn we toch een egootjes he , wij mensen. Maar goed ook, anders zou het een saaie boel zijn he. En ieder mens heeft toch recht op zijn eigen waarheid he.

Ik zat vanavond wat te googlen en kwam op YouTube van Paul Smit ( http://www.a-dvaita.nl ) een erg goed en duidelijk kort interview tegen, zie: http://www.youtube.com/watch?v=WNGnjd9GIlI&feature=related

Paul is goed in nuchter uitleggen.
Ben jij iemand die nooit heeft gehoord over Advaita, dan is dit filmpje een prima eerste kennismaking.
Als je goed naar zijn filmpje kijkt, dan snap je pas dat mensen, als mijn oma, of mijn schoonmoeder, van die heerlijke ouwe menskes, dit allemaal niet hoefden te leren of te weten.
Zij leefden als vanzelf, met de overtuiging dat alles waar TE voor stond, verkeerd was.
Behalve TEVREDEN, zei oma dan snel…..

Rotsvast in haar geloof, dat alles wel “goed kwam”.
Dan ben je snel en prima uitgefilosofeerd he, met onze wetenschappers.

Ga allemaal maar lekker slapen, maar morgen wel wakker worden he !

Rob, daar op het zonnige Bali, dank voor je zien, luisteren, en jouw inzichten !
Met die “ontzettend veel woorden” bedoel ik jou dus net niet hoor, haha.

Houdoe, John

Waarom zijn we op zoek naar kennis?
Kennis over dingen, of over ons zelf, en daarmee over de ander. Want wie ben ik, zonder die ander?

Lees eens de korte tekst op https://www.knappers.nl/?p=45

Ben je nergens naar op zoek in jouw leven, dan zou ik deze site weer lekker wegklikken, haha. 
Want dan valt er hier niks te zoeken, en heb je het wellicht allang gevonden.

Maak er in ieder geval een zinvol 2008 van ! Groetjes, John

De afgelopen dagen kreeg ik van verschillende mensen vragen, die allemaal neerkomen op: Waarom heb je nu die site(weblog) gemaakt, en wat wil je daar eigenlijk mee?
Voor iedereen die zich dat afvraagt, lijkt dit mij wel een ideale plek om het uit te leggen. Sinds 2001 loop ik met het plan om een boek te gaan schrijven. Met korte verhalen, gedichten en mijn visie op de grote levensvragen. Praktisch gezien betekent dit dat je na alle uitgewerkte teksten een uitgever moet gaan zoeken om je boek in de markt te brengen.
En er worden in ons land nu eenmaal meer gedichten geschreven dan gelezen, dus die uitgever zit niet op mij te wachten. Tenzij ik een bekende Nederlander ben, en dat is niet het geval, en daar zit ook niemand op te wachten.

Maar ondertussen broeiden mijn gedichten en ideeën dusdanig, dat ik er toch iets mee wilde doen. Voor zover ik het kan beoordelen niet alleen vanwege de gemiddelde geldingsdrang van een schrijver maar ook vanwege het gevoel dat het goed is om de opgedane kennis vast te leggen en uit te dragen.
Ik heb de afgelopen jaren erg veel boeken gelezen over allerlei oude religies. Op zoek naar “mijn waarheden”. Pas sinds de Advaita Vedanta traditie op mijn pad is gekomen, ongeveer anderhalf jaar geleden, ben ik mijn waarheden gaan vinden. Al werkend aan www.knappers.nl  geeft het mij de kans om de opgedane kennis uit mijn “Advaita-studie” voor mijzelf te herhalen, de hoogtepunten eruit te halen en te bepalen wat het mij zoal gebracht heeft. Zie het maar zoals iemand die afstudeert en een scriptie schrijft.
Daarnaast kan deze site er voor zorgen dat ook andere zoekers geholpen worden bij hun vinden. Want zeker is dat heel veel zoekers, zo enorm zoeken, dat het hun vinden in de weg staat.

We kennen niet voor niets het spreekwoord “Hij zocht zijn paard, en zat erop”. De waarheid die we zoeken, zit in onze levensweg verscholen. Blijven lopen dus, met vallen en opstaan, dan wordt het wel duidelijk. En dan niet te veel aan de andere kant van de weg willen lopen, hier is het ook prima he.

Verder is er nog iets wat mij drijft om deze site te onderhouden. Iets waar ik nog niet de vinger op kan leggen, maar wat ik wel weet is dat dit mij gaandeweg duidelijk zal gaan worden. Ik zie het als een avontuur wat me trekt, al weet ik nog niet waarheen. We zien het wel.
Voorlopig, wens ik jou veel leesplezier verder, en een waarachtig en liefdevol 2008 toe !
Groetjes, John.

Als hobbyfilosoof heb ik de neiging om vaak te ver door te denken. Haha, ik geef het zelf maar even toe. Als ik denk, doe ik dat, zoals al mijn soortgenoten, meestal in woorden, in taal. En daar schijnt nu net de verwarring in te zitten.
(Ik denk ook vaak in beelden, maar laten we dat gemakshalve hier maar even vergeten, dan wordt het helemaal vermoeiend he….) We denken dus in woorden, die ooit door mensen bedacht zijn. De toeschouwer bepaalt dus eigenlijk het schouwspel.
Stel je nu eens voor dat de hele wereld groen is, wie weet er dan nog wat groen is? Of, er loopt niemand in het bos, geen mens, geen dier, niemand. Een boom valt om door een rukwind. Wie hoort hem kraken, wie hoort hem vallen? En is dat geluid er dan wel? Wat is een schouwspel, als er niet “geschouwd” wordt? Was er ooit een begrip als “vrede”geweest, als de mens geen oorlog had gevoerd?

Alle antwoorden op voorgaande vragen, duiden op een uitleg dat iedere waarheid pas kan bestaan in verhouding tot het tegenovergestelde. En dat de werkelijkheid pas kan worden waargenomen, als er een waarnemer is.
Einstein zei ooit: “De werkelijkheid is louter een illusie, zij het een zeer hardnekkige.”

In onze afgescheidenheid kunnen wij mensen onze ware natuur niet bevatten. Misschien zijn wij met zijn allen wel God, die ons mensen als een bewustzijn heeft geschapen, waarin de droom van ons leven zich mag voltrekken. Waarin wij ons leven kunnen ervaren. En dat is het maffe, al dat ervaren doen wij als mensen, vanuit ons gevoel voor tijd en ruimte. Door onze taal kunnen we praten over vroeger, en iets vastleggen voor januari 2008. Het lukt het ons eenvoudig weg niet (of nauwelijks) om “hier en nu” te leven.

Om met Einstein te besluiten: “Tijd en ruimte zijn niet de omstandigheden waarin wij leven, maar de manieren waarop wij denken.”
Dat was het tot hier. Mijn klok zegt 20.41 uur. Even dit online zetten nog en dan ga ik mijn pc uitzetten.  Een bakske koffie doen mee ons Betske.

Ik wens jullie allen een gezond 2008.  Maak er maar een mooi jaar van.                     Groetjes, John Knappers.