Pas als mijn denken kan verstillen, ben ik wie ik ben.
Pas als niets mij kan verstoren, ben ik wie ik ben.
Pas als zon en maan mij gelijk verlichten, ben ik wie ik ben.
Pas als wij samen één zijn, ben ik wie ik ben.
Pas als ik dit alles niet meer weet, ben ik wie ik ben.
Pas als ik besef dat dit slechts gedachten zijn, ben ik wie ik ben.
Pas als dit gedicht volledig zinloos lijkt, ben ik wie ik ben.
(In september 2008 heb ik dit gedicht al geschreven en dus ook al op mijn blog geplaatst. Nu, een paar maanden later, lijken mijn eigen woorden me nog even zinloos, haha…… dus leek het mij zinvol dit gedicht nog maar eens te “her”-plaatsen. Heroverwegen kan geen kwaad hè, zeker niet bij dit soort vragen, toch?)
Nou het is gelukt hoor, een volledig zinloos gedicht !!!
Nu ben je dus wie je bent, de vraag is nu voor de handliggend, “Wie ben jij ??
Hi John,
Mooi gedicht hoor en er zit meer in dan je “denkt” maar daar zat em de boodschap juist in. Het was niet de bedoeling er zin aan te geven, enkel de perceptie te vormen dat waarnemen buiten het denken ook plaatsvinden kan. Dat heb je nu ervaren! Heerlijk voor je toch?
Grtjs,
Fatin
Nou dan op mijn beurt een zinloze reactie.
Het is een vraag waarop nooit een afdoende antwoord zal komen. Dat bestaat niet, denk ik, omdat wij begiftigd zijn met een ego. Omdat wij uitgaan van gescheidenheid ipv eenheid en alsmaar onszelf definiëren aan de hand van wat we niet zijn of van wat anderen zijn…. Maar WIE je werkelijk bent, als alle rollen wegvallen?
Tja, daar raak je de clou van de vraag he.
Ik denk dat het niet met denken te ontdekken is dus.
Onze gedachten staan ons bij deze vraag eigenlijk alleen maar in de weg he. De eenheid is niet in woorden te vatten he?