“Als ik toen wist wat ik nu wist, dan…..?” Vaak hoor je mensen dit zeggen, en volgen er verhalen wat ze dan allemaal anders gedaan zouden hebben. Verhalen die soms vol zitten van spijt. Doet mij denken aan de leraar die op de middelbare school aan mij vroeg: “Wat wil jij laten worden?” Had ik toen geweten wat ik nu wist, dan had ik geantwoord: “Mijzelf graag”. Maar om nu te zeggen dat ik spijt heb van de antwoorden die ik toen gaf, of de keuzes die ik later heb gemaakt. Nee. Het heeft allemaal zo moeten zijn, of het nu goede of slechte keuzes waren. Ze hebben mij gemaakt tot de mens die ik nu mag zijn. Iedere dag. Mijzelf.

Wellicht is dat wel één van de grote problemen van de huidige wereld waarin onze jeugd wordt opgevoed. Ieder kind moet “iemand worden”, en de opvoeders lijken soms vergeten stil te staan bij “wie ze nu, op dit moment zijn”. We leggen de kinderen veel te vroeg allerlei verwachtingspatronen op, die, hoewel goed bedoeld, er voor zorgen dat zij soms ver van zichzelf raken, en vergeten wie ze zijn. De eerste kiem van de latere volwassenen die zichzelf voorbij rent wordt op dit moment gelegd. Zonder dat opvoeders het begrijpen, oefenen zij vaak zoveel druk uit op de jeugd, dat zij zelf min of meer medeveroorzaker zijn van een latere burn-out of identiteitscrisis. Mijn konklusie: laat een kind vooral kind zijn, spelen en zichzelf blijven.