Wist jij dit? Vandaag is het “BackToTheFuture”-day. In deze filmklassieker uit de tachtiger jaren wordt letterlijk verwezen naar de datum van vandaag: 21 oktober 2015. Omdat het mijn vrije woensdag was vandaag, en ik er tijd voor had, las ik e.e.a. terug over deze film. En als vanzelf gingen mijn gedachten terug naar 30 jaar geleden. Naar wat er in deze tijd in mijn leven gebeurd is. Maar ook naar hoe de wereld veranderd is.
Inmiddels ben ik 54 jaar, en als ik als opa terugkijk, naar de eerste helft van mijn leven (als optimist die ik ben) dan lijkt er veel gebeurd te zijn. Zoals bij ons allemaal…
Ik heb mogen leren dat een gezond leven niet zomaar vanzelfsprekend is. Dat een beetje tegenslag helemaal niet zo erg is, dat het je dwingt om na te denken over nieuwe mogelijkheden in het leven.
Maar is er in al die jaren om ons heen ook zo veel veranderd?
De mensen hebben meer haast gekregen, en minder geduld. We leven in een onverdraagzame samenleving en als ik de geschiedenisboekjes erbij pak, dan kan ik niets anders concluderen dan dat we met zijn allen weinig hebben geleerd van onze historie. Er wordt gesproken over vrijheid, maar het is een begrip wat nog steeds niet begrepen wordt. De politieke partijen die dit woord vrijheid in hun naam dragen, zijn namelijk helemaal niet voor vrijheid.
Hoezo vrijheid? Met hun “vrijheid” doelen ze alleen maar op welvaart, voor een kleine groep, uit hun “eigen land”. En om die “welvaart” te beschermen, bouwen ze daar het liefst een muur omheen. De mensen die vluchten voor oorlog worden over dezelfde kam geschoren als de mensen die migreren om geluk te zoeken. En dat je geluk niet moet zoeken, maar moet delen, tja, leg dat maar eens uit. Ondertussen wordt de sfeer in ons land grimmiger. Haat verspreid zich blijkbaar gemakkelijker dan liefde. In de dertiger jaren van de vorige eeuw was er ook veel onrust in Europa en daarbuiten. We weten allemaal waar dit toe geleid heeft. Op dit moment lijkt er een zelfde onrust te zijn. Onder invloed van de huidige, snelle maar niet altijd handige media hebben onze leiders steeds meer moeite om de boel te besturen. Mensen maken zich zorgen, ik ook.
Er worden open brieven aan haatzaaiende politici geschreven. Maar of deze mannen in staat zijn iets van liefde te herkennen, is de vraag.
Of het schrijven van deze blogpost nog zin heeft, vraag ik me ook af. Want wellicht wordt dit hooguit gelezen door mensen die dezelfde gevoelens delen. Degene die geloven in het zaaien van haat, zijn, als ze al wat lezen, halverwege deze blog al afgehaakt. Omdat mijn woorden niet passen in hun egoïstische wereldje.
De vraag die rest:
Hoe bereik je deze mensen, en breng je ze op andere gedachten?
Heb jij een idee?
Waarom zou ie die mensen op andere gedachten willen brengen?
We leven (gelukkig) in een vrij land. Ze mogen die gedachten hebben van mij. Gewoon jezelf er niet aan storen. Veranderen kun je het toch niet en door het te blijven proberen verspil je kostbare energie die je vast wel voor iets anders kunt gebruiken.
Al is dit natuurlijk weer mijn mening en hoef je jezelf daar ook niets van aan te trekken.
Wat is vrijheid toch fijn 🙂
Ik geloof wel dat je meningen kunt veranderen. Maar de manier waarop vind ik, net als jij, ingewikkeld John. Mijn motto: kwaad met liefde bestrijden. Niet altijd makkelijk maar zelf het goede voorbeeld geven en ook op kleine schaal goed doen, helpt en inspireert anderen. Daarnaast probeer ik discussies, zeker zoals nu rondom vluchtelingen, feitelijk te houden. Social media kanalen, zoals Facebook zet ik daarvoor momenteel gerichter in. Kleur bekennen dus.
De maatschappij is verhard en imo niet geheel zonder reden. Ik ben bang dat er weinig aan te doen is. Het is de tijdgeest. We kunnen niet back to the past.
Maar als je zelf met een glimlach op de mond door het leven gaat, bereik je ook heel veel. Wie goed doet, goed ontmoet, gaat ook in deze tijd op.
Ik merk zelf niet zo heel veel van de haatzaaiers eerlijk gezegd.
Alleen op social media.
Leven en laten leven en trek je vooral niet te veel aan van de grote monden. De grootste schreeuwers zijn vaak het bangst.
Ik deel je zorg en ben het ook met Chris eens: je verandert ingesleten overtuigingen niet zomaar. Ik focus me op ‘de goeden’ (lukt niet altijd hoor) en laat zoveel mogelijk kwesties waar ik niks aan kan veranderen links liggen.
In mijn visie begint alles met normen en waarden
Nu de zgn ‘vrijheid van meningsuiting’ zo hoogtij viert, komen normen en waarden in beeld.
Men denkt met ‘vrijheid van meningsuiting’ maar alles wat je voorkomt uit de mond te kunnen laten vallen. Maar het tegenovergestelde is waar.
Nu juist in communicatie (!) dienen ‘normen en waarden’ gerespecteerd te worden.
Helaas zijn deze laatste niet meer hetzelfde als pakweg zo’n 20 jaar terug noch zijn deze hetzelfde onder de diverse bevolkingsgroepen.
Normen en waarden zijn nauwelijks bij te brengen op latere leeftijd, omdat je ze van kinds af aan spiegelt aan die van je ouders en directe omgeving.
Ik denk dan ook, maar meerdere nuances zijn mogelijk, dat je slechts kunt stralen door de taal van je geur. Met andere woorden, vasthouden aan je eigen waarden en hierin een voorbeeldfunctie vervullen.
In nog andere woorden, het direct aanspreken van mensen op houding en gedrag raakt meestal geen duurzame bodem. Korte termijn effecten bereik je allicht wel. De wereld echter mag, en móet eigenlijk, duurzaam kantelen.
Een proces dat jaren kan duren en slechts met openheid en respect aangegaan kan worden.
En in dat laatste wringt met name de schoen.
PRECIES zoals jij schrijft spraken wij vandaag.
Het slechte negeren en vermijden
Het goede delen en verspreiden.
Dat is wat ik probeer , tegelijk met niet bang zijn
voor waar ik geen invloed op heb.
Tegengestelde standpunten kunnen alleen bij elkaar worden gebracht als de kern van beide standpunten in de oplossing of aanpak is ingebracht of opgelost.
Liefde is de basis EN niet elke vluchteling is oké. We zullen moeten leren harde en zachte standpunten tegelijkertijd in te nemen. Als je aan een van beide kanten zit, is je oplosiing te simpel of te naïef en belangrijker: het zal niet werken
Ik maak me druk om de stille mensen. Juist de mensen die te bang zijn (denk ik) tegengas te geven aan al die haat en onverdraagzaamheid. We kunnen niet wegkijken en niets doen. Kop in het zand want het gaat vanzelf over, dat denk ik niet.
Moeilijk te zeggen wat wel helpt maar laten we ajb niet wegkijken.
Nee ik heb geen idee. Er is geen gelijkwaardigheid en daarmee ook geen onderhandelingsmogelijkheid.
Er is een hele grote groep mensen die geen macht hebben en een paar die het wel hebben.
Die verhouding is scheef.
De grote groep heeft in principe alle macht maar blijft zitten en met alle respect, mekkert wat in de marge.
Naar zorgverzekeraars, hadden we al tien keer alles om kunnen gooien, door met z’n allen 1 maand niet te betalen. Om even je macht te laten voelen als klant.
Er is in die grote groep geen solidariteit om zoiets te doen.
Een gesprek aangaan met iemand of een organisatie die kan doen waar ze zin in hebben, of willen dat de ander iets inziet, suggereert een dialoog, een openstaan van beide partijen en als dat er niet is een onderhandelingspositie. Niets daarvan is aanwezig.