Ik word half dromend wakker…
Hoor een vogel in de tuin.
Het is een riedel van trouw.
En hoe ik ook luister…
In alles hoor ik jou.

Een wandeling door het bos.
De zon schijnt door de bomen.
En verjaagt er de kou.
Waar ik ook kijk…
In alles zie ik jou.

Ik smeer een boterham 
en pak een kop thee.
En ik lunch met mijn vrouw.
In haar ogen zie ik verdriet. 
Ons hart schuilt bij jou.

‘s Avonds fiets ik naar huis…
gevolgd door lange schaduwen.
De lucht wordt grauw.
En waar ik ook rijd,
De route is van jou.

Ik ga maar eens slapen.
Leg mijn lijf in mijn bed,
mijn hoofd op mijn mouw.
Zacht roept een traan,
dat hij rolt voor jou.

Ach, het is geen ramp.
Dat je hier niet meer bent.
Want het is mijn hart,
wat jou altijd herkent.

Ver ben je nooit.
Nee, in alles dichtbij.
Waar ik ook ben.
Ik voel je in mij.

(dit gedicht schreef ik, John, op 3 juli 2022, enkele weken na het overlijden van mijn pa)