Na een drukke week, van lekker werken en privé wat beslommeringen, gingen (en gaan) mijn gedachten nogal eens met mij op de loop. Vroeger maakte ik dan vaak de fout om gewoon lekker door te bikkelen, zonder een pauze in te lassen. Want dat was de tijd van “gewoon doorgaan, we hebben geen tijd he…”. Een pauze, die je als mens nodig hebt om letterlijk en figuurlijk tot je zelf te komen, daar had ik dan geen tijd voor. Het leven was een wedstrijd tegen de tijd.
De Advaita, en mijn leven, hebben mij geleerd dat, of je nu mentaal supergezond in elkaar steekt of niet, deze pauzes eigenlijk onontbeerlijk zijn om in balans te blijven. Zie het maar als een enorme afdaling van een berg. Als je wilt weten hoe de route verder gaat, zul je af en toe op cruciale plekken moeten stoppen en goed naar beneden kijken, om te zien hoe het pad verder gaat. Zo gaat het ook in het dagelijks leven. De gedachten, die we allemaal continu in ons hoofd hebben, lijken elkaar te vermenigvuldigen. Bijna zou je vergeten wie de baas is over die gedachten, wie ze kan sturen. Het moeilijkste is natuurlijk om ze niet te hebben. Nee, ze zijn er gewoon. Maar, ga eens lekker een eindje wandelen in de vrije natuur, en probeer eens om je gedachten te laten overvliegen als wolken. Of luister eens naar mooie muziek. En kijk gewoon naar je gedachten, zonder ze te laten groeien of mee te nemen. Je hoeft er echt niet voor te gaan zitten mediteren hoor. Nee, kijk er maar eens naar, en probeer ze meteen weer los te laten. Want, de vraag die je zou kunnen stellen, is: Wie zou je zijn, zonder die gedachten, zonder dat verhaal?
Deze laatste vraag is overigens geïnspireerd door Byron Katie. Als regelmatig deze vraag aan jezelf stelt, leer je wellicht jezelf een stuk beter kennen. Voor meer informatie over Byron Katie en haar “vier vragen” kun je doorgaan naar https://www.knappers.nl/?p=57 of tik haar naam maar eens in op Google.
Geniet van de dag, en een fijne week allemaal, groetjes, John.