Vanavond stond ik wat te snuffelen voor onze boekenkast. We hebben de laatste jaren aardig wat juweeltjes op de kop weten te tikken, waaronder weer een paar leuke boeken van Toon Hermans. Weet nog goed dat ik, voor het behalen van mijn Atheneum-diploma, ook een dichtbundel van Toon Hermans op mijn boekenlijst voor Nederlands had gezet, en dat de toenmalige leraar er niet zo blij mee was. “Vind je dat dan literatuur?” was zijn vraag toen. We zijn nu bijna 30 jaar later, ik zou het hem graag nog eens uitleggen, dat Toon Hermans wellicht één van Nederlands meest onderlegde filosofen is geweest, die we ooit gehad hebben. Maar goed, in mijn kast viel mijn oog op een klein boekje van Toon, getiteld “75 woorden en 80 gedachten”. Toen ik het opensloeg, viel er een ansichtkaart uit. Een prachtige kaart, die mijn lief ooit aan mij geschreven heeft in 1990; we kenden elkaar net. De inhoud van de geschreven kant, dat blijft iets tussen haar en mij….. en eindigde met een uitnodiging om in Vlissingen met haar een boulevardje te gaan pakken. Wat we overigens ook hebben gedaan toen. Maar, de bedrukte kant van de kaart, was een afdruk van een mooi gedichtje wat Toon Hermans heeft geschreven.

Toen raakte het mij, omdat ik dacht dat ik het begreep. Het leek zo simpel. Nu raakt het mij, omdat ik het begrijp, want het is echt niet zo simpel dus…..

Geluk

Hij zocht het geluk, het grote “Het”
hij zocht, maar vond het niet
en vele malen stond hij met
een kluitje in het riet.
Hij zocht het geluk in het dal, aan de top
maar werd het zoeken moe
eerst toen hij zei: “ik geef het op”
toen kwam het naar hem toe.
                                                       Dit gedicht is geschreven door Toon Hermans.  
Voor meer informatie over hem kun je verder kijken op www.toonhermans.nl