Zo voelde het voor mij als ik de afgelopen tijd naar mijn blog keek. De laatste post hiervoor was een rampspoed bericht.

Het overlijden van onze zoon sloeg in als een bom. En ik moest die bom van me af gooien. Van me af schrijven. Een verhaal uit onmacht, wanhoop, boosheid en verdriet. Aan elkaar gebreid door heel veel liefde voor onze Christiaan. 

Vaker schrijven

Eind vorig jaar nam ik mij voor wat vaker te gaan schrijven. Over simpele dingen. Gewoon dingen die een mens dagelijks kunnen overkomen. De dood is zoiets; maar daar wil je niet over schrijven.

Niets deed er toe.

En nu Christiaan op mijn blog stond; enkele dagen na het afscheid, was dat een heilige bovenste plek. Deze heb ik vier maanden zo gelaten. Want niets leek er toe te doen. 

Inmiddels doet veel er weer wat toe. En bij alles wat er gebeurt reist hij mee in mijn hart. Geen dag zonder aan hem te denken. Maar wel momenten van geluk die we dagelijks pakken.

Feesten en rouwen

Zo is het leven gewoon bedoeld. Ups en downs. Feesten en rouwen. Alles waait van links naar rechts. Of we worden van voor naar achteren geslingerd. De kunst is om er als bamboe mee om te gaan. Dat probeer ik. Een beetje als bamboe te zijn. Met dank aan de wijze lessen van Hans Go.

Passies

Motorrijden en schrijven. Twee passies die elkaar afwisselen. Hobby’s die elkaar niet bijten en allebei zo hun eigen weertypes nodig hebben. 

Het voornemen is dus sowieso om vaker wat te schrijven. Korte verhalen en die hier te publiceren. Soms met een boze pen, soms met verwondering of verbazing. Verhalen die ik gratis blijf delen hoor. Een boek hoef je dus niet te kopen. Een abonnement ook niet. Je vindt ze gewoon hier op deze website.