Ik ben verliefd. Op één van de meest onbereikbare wezens uit ons kouwe kikkerlandje. Maar wel één van de mooiste dan, wat mij betreft: de ijsvogel. Hij weegt ongeveer 36 gram, ongeveer net zo veel als 7 velletjes A4-papier. Voor het eerst heb ik het supersnelle vogeltje (kan snelheden tot 80 km. per uur bereiken) gezien toen ik als menneke van een jaar of 10 met mijn opa mee mocht om te leren vissen. We zaten stil aan de waterkant, en ergens een meter of 10 van ons vandaan zat het beestje rustig op een tak, boven het water. Mijn opa fluisterde naar me, wees ernaar, en op het moment dat ik beestje zag, vloog het in een flits bij me vandaan.
Daarna heb ik jarenlang geen ijsvogel gezien. Nu zegt dat niet zozeer iets over dit prachtige vogeltje, maar meer iets over het feit dat ik jaren niet aan de waterkant kwam. Tja, hooguit in de auto, maar niet om te vissen of iets anders rustigs te doen. De laatste jaren ga ik af en toe wat vissen, en veel wandelen met de hond. Januari 2006 loop ik langs de visvijver in onze woonwijk, zie ik ineens een blauwe flits, bliksemsnel. Een parkiet? Nee, die is zo snel niet. Een libelle? Nee, het was koud, het vroor. Op dat moment realiseerde ik mij dat het een ijsvogel was. Meteen zag ik hem weer terug komen scheren over het water. Ging zitten op een tak, nam een snelle duik in het water, en daarna zag ik hem met een visje in zijn bek snel weer wegvliegen. 
Dit alles in een paar seconden. Ongelooflijk. Sindsdien zie ik eigenlijk iedere winter op dezelfde plek, regelmatig mijn vriend. Zou het dezelfde zijn? Of weer een andere? Ik noem hem of haar in ieder geval “mijn vriend”.
Het gaat met de ijsvogel zo goed, dat ze regelmatig in woonwijken weer worden gesignaleerd. De beken in Nederland worden schoner, men maakt er weer de oude bochten en hoge kanten in, wat het leven en nestelen voor de ijsvogel gemakkelijker maakt. Sinds ik hem in 2006 weer heb gezien, realiseer ik mij dat ik een geluksvogel ben. Dat schijn je vanzelf te worden, als je er een ziet. Zo zegt de legende. In Frankrijk zat ik ergens in de Bourgogne aan een prachtig meer te vissen, en daar kwam hij me ook verblijden: de Martin Pêcheur zoals ze hem daar noemen. In het Nederlands betekent dit St. Maartens visser, vernoemd naar de heilige St. Maarten. In Engeland hebben ze voor de ijsvogel een naam die hem nog meer eer aan doet: The Kings Fisher.

Het schijnt zo te zijn dat vanuit de Duitse of Germaanse taal wij hem “ijsvogel” hebben genoemd omdat hij zo vaak ‘s winters bij een wak werd gezien. Het felle blauw schijnt hem voor een roofvogel te camoufleren van bovenaf gezien, boven het water, en het geel camoufleert hem in het riet. Voor mij is het een prachtig klein, solitair levende visser, die in zijn kleurenpracht en snelheid is uitgegroeid tot mijn symbool voor vrijheid.
De ijsvogel heeft voor mij iets spiritueel. Het mooiste blauw, gecombineerd met goudgeel, flitst aan me voorbij, en in die flits besef ik dat al mijn geluk in dat ene moment verscholen kan liggen. Ik denk dat je het beestje net als ik in levende lijve eerst moet ontmoeten, voordat je begrijpt, waar mijn passie vandaan komt. Misschien is het wel jaloezie, want wie wil niet de hele dag vliegen en vissen?

Voor wie meer wil weten over mijn liefde: ga naar www.ijsvogels.nl. Verder vind je op www.vandersluijs.net ook prachtige foto’s. Voor wie wil weten hoe de ijsvogel klinkt: www.ivnvechtplassen.org/ivn_vogels_plas_moeras/IJsvogel_Alcedo-atthis.html