Lieve mensen. Het was een bijzonder jaar en een buitengewoon jaar. Laten we in 2022 er met zijn alleen een mooier jaar van maken. Hopend op een goede gezondheid voor de mensheid. En een beetje meer liefde voor elkaar. 

Het Permekeplein. Een lelijk plein in de Gemeente Roosendaal. Winkels en appartementen zijn er al jaren gesloopt. In 2013 zou er al gebouwd moeten worden door Alwel. Helaas gebeurt er niks. Al jaren is het een aanfluiting in onze prachtige groene wijk. In Corona tijd is het verworden tot een hangplek waar elke ochtend afval geruimd moet worden. En dan ineens besluit de natuur te laten zien dat er op een berg verschoven zand, best iets moois kan gebeuren. Zomaar. Aangewaaid. Misschien inspireert deze foto ons stadsbestuur van Roosendaal, om toch iets moois met dit plein te gaan doen? Het zaadje is geplant.

Ons stadstuintje tiert welig. En terwijl ik het schrijf denk ik dat het wiert telig moet zijn. Of is het welig tieren? Of was het nu tierig welen. Enfin, het staat er lekker bij dus. Een buitje op zijn tijd kan geen kwaad. 

BANKJE WEG, BANKJE TERUG

Vorig jaar zomer schreef ik Bankje Weg. Naast het Huis van de Westrand, wat we hier nog graag Wijkhuis West noemen, had de gemeente overlast rondom een bankje. Daar sliepen dan mensen zonder vaste woon of verblijfplaats (noemen ze daklozen, dan klinkt het niet zo heftig). Dat artikel kun je lezen via deze link.

Dat ze het bankje weg haalden, snapte ik wel hoor, maar nogmaals, een probleem los je er niet mee op. Mijn blogje van toen bereikte de wethouder in kwestie. Deze dame beloofde mij na wat mailwisselingen dat er een bankje terug mocht komen. In overleg heb ik zelfs een plek mogen bepalen die goed zichtbaar was. Daar hebben ze een tijdje een boomstam weg gelegd, misschien als reminder, geen idee. Die boom is ook weg, en, je raadt het al, we zijn nu 9 maanden verder, geen bankje.

In heel de wijk is het schaars met bankjes hoor. De gemeente bespaart graag en ach, die oudere mensen hebben toch allemaal een rollator, gaan ze daar lekker op zitten.

Een paar maanden terug besloten ze bij een hele mooie oude boom in de wijk wat waarschuwingsborden te plaatsen. We hadden er gemeld dat er tegels los lagen. Wat denk je. Loop ik er vorige week langs om te kijken of er iets gebeurd is aan de losse tegels.

Ehhh nee.

Wel goed nieuws.

Bewoners of kinderen hebben van het waarschuwingsmateriaal van de gemeente Roosendaal zelf een bankje gemaakt.

Kortom, na burger participatie zoals onze gemeente dat noemt: BANKJE TERUG!

Aan het einde van het jaar, ga ik altijd het jaar ‘overdenken’. Over doen? Liever niet dit jaar. Voor heel wat mensen was het een moeilijk jaar. In maart begon die ellende. Het woord krijg ik niet meer uit mijn toetsenbord geperst. Het had gewoon bier moeten blijven. Met een citroentje erin was het goed te doen.

Voor de mensheid was het een bizar jaar. Velen om ons heen zijn geliefden verloren. Eenzaamheid en angst hebben heel wat mensen overvallen. Ik ben ook boos geweest dit jaar. Heb mij verbaasd over een (gelukkig kleine) groep mensen die het virus niet serieus wilde nemen. Zij gingen zeuren over wat hun werd afgenomen en zij wilden het liefste doorgaan met leven als altijd. Ten kosten van anderen. Egoïsme en een virus trekken samen best akelig op.
Verbaasd heb ik mij ook over domheid, of was het argeloze onwetendheid?

Verbaasd merkte ik ook dat de wetenschap zo veel pretendeert te weten, maar uiteindelijk toch niet erg snel met de oplossingen kwam.

Verbaasd ben ik ook als ik zie hoe verwend we hier in ons landje zijn. Omdat we behoren bij de rijkste landen ter wereld mogen we komend jaar als eersten gaan vaccineren, terwijl er landen zijn in de wereld waar ze nog jaren de ellende gaan ondervinden. En dan nog blijven hier heel wat mensen mopperen.

Verbaasd was ik ja….. over nog een heleboel dingen.

Maar gelukkig ook verwonderd.

Verwonderd over de liefdevolle initiatieven die zijn ontstaan de afgelopen 9 maanden. Ik werk toevallig in een branche waar enorme klappen zijn gevallen. De evenementen industrie kon helemaal niets. Ook daar zagen we creatieve ondernemers en werknemers nieuwe en andere manieren vinden om bezig te blijven en plannen te maken. Elkaar te helpen. We zijn een land met heel veel doorzetters. En doorzetters overleven. Altijd.

Het afgelopen jaar bracht naast verdriet ook veel liefde. Liefde voor de mensen die dicht bij ons staan. Al jaren wisten we altijd al dat we voor elkaar moesten zorgen. De mensen die in de zorg werken, moeten veel meer respect en beloning krijgen dan ze hadden.

Ik ben een dankbaar mens. Ik tel mijn zegeningen. Uiteraard kan ik niet wachten tot ik iedereen die me aan het hart gaat, ook weer tegen mijn hart kan drukken. Huggen. Aanraken. Zo gemist. Dat we elkaar op straat tegen komen, en elkaar weer gewoon een hand kunnen geven. Ik hoop dat het ergens 2021 weer mag en kan.

De natuur om ons heen heeft gelukkig nergens last van. Ook dit jaar heb ik weer een paar maal een ijsvogel ontmoet. Als je open staat voor mooie dingen, blijf je ze zien.

Het was alleszins, geen verloren jaar. Er zijn lessen geleerd. Misschien heeft dit jaar de mensen enerzijds uit elkaar gedreven, maar in hun harten dichter bij elkaar gebracht. De liefde wint.

Ik wens iedereen een voorspoedig en gezond 2021. Kijk naar de horizon…

En als je omkijkt, doe het met een glimlach. Jouw glimlach kan de wereld veranderen.

Ome Geert Knappers, de oudste broer van mijn vader is (ik moet het even navragen nog) maar toch zeker al 20 jaar niet meer in levende lijve onder ons. Hij werkte zijn hele leven bij “Borstel Fabriek Vermunt”, de VERO in Roosendaal.

“Johnnie, as oewen bessem kapot gaat, dan hedde hier alvast ne nieuwe”.

Welnu, Ome Geert.

Vandaag was het zover.

Rechts de ouwe, die mag de kachel in. Aan de steel de nieuwe van toen. En samen mee ome Geert vegen we t pletske schoon. Met nog een stevige in de reserve! En ja mensen, ik geef het toe, als je goed naar het oude bezempje rechts kijkt dan zie je dat vegen niet mijn hobby is dus.