Lieve mensen. Bloglezers, vrienden, familie en bekenden. Nadat ik vorige week zo openlijk heb geschreven over mijn verleden (zie vorige blogposting hieronder) heb ik ontzettend veel reacties mogen ontvangen. Mensen die dicht bij me staan kenden mijn verhaal natuurlijk al lang. Hebben me gemaild en gebeld. Allemaal met hartverwarmende reacties. Daarnaast is er gereageerd door bloglezers die ik dus niet persoonlijk ken, en door twitteraars die mijn blogposting voorbij zagen komen. De reacties zijn stuk voor stuk respectvol en bemoedigend. Allemaal bij deze dank daarvoor!
Hoe blij ik daar ook mee ben, natuurlijk draait het hier niet alleen om. Ik wilde iets loslaten. Mijn min of meer laatste sprong maken in het acceptatieproces. De afgelopen week heb ik tranen gevoeld. Van oude pijn, maar vooral van geluk. Dat alles is zoals het is. En vooral, dat ik er mee verder kan. Dat lotgenoten kracht kunnen vinden in mijn verhaal en de reacties. Van zowel zorgverleners als van lotgenoten heb ik reacties gekregen die aangeven dat het proces dus ook voor anderen zinvol is. Kortom: er kan een win-win situatie ontstaan. Tevens denk ik dat mijn openbaar maken iets nieuws aan mijn blog kan gaan geven. Een aantal wendingen die ik nog niet kan voorspellen, maar die ik vanzelf kan gaan nemen als het zover is. Dit voelt als een prettige uitdaging. Een uitdaging waar ik jullie als lezer en bezoeker bij nodig heb. Want zoals ik altijd heb geroepen op mijn blog. Knappers.nl blijft zoeken, naar mogelijkheden, kansen, wegen die afgesloten lijken.
Mijn lief las een tijd terug ergens op internet volgende woorden: “Routine belemmert visie. Elk mens ziet zijn eigen horizon als de grens van de wereld.” Hoe zeer ik ook meestal mijzelf moet herinneren aan het gegeven dat ik grenzen moet stellen, toch blijf ik ervan overtuigd dat kijken naar die horizon, en durven dromen over alles wat daar achter ligt, ons mens zijn, en welzijn kan vergroten. Durven dromen, en doen dus!
Hallo John,
Wonderlijk! Zo ontzettend veel reacties op je vorige mail (een resultaat om blij mee te zijn), maar een week na deze posting van je is er nog enkele reactie. En dat terwijl ik juist van deze posting erg onder de indruk ben. Dat je ’tranen voelt van oude pijn, maar vooral van geluk’ lijkt me een heel goed teken.
En als je schrijft: “Tevens denk ik dat mijn openbaar maken iets nieuws aan mijn blog kan gaan geven. Een aantal wendingen die ik nog niet kan voorspellen, maar die ik vanzelf kan gaan nemen als het zover is.”
Vermoedelijk sla je de spijker op z’n kop. Dit maakt erg nieuwsgierig. Dat je dit zo kan zien betekent m.i. dat je na je vorige ‘coming-out’-posting niet stilgezeten hebt in je verwerking van oude shit en in je spirituele ontwikkeling.
Liefdevolle en respectvolle groet, Rob van Dijk.
In mijn eerste zin hierboven is het woordje ‘geen’ weggevallen. Voor de volledigheid:
“… maar een week na deze posting van je is er nog GEEN enkele reactie.”
Beste John,
Er zijn veel reacties gekomen op het artikel “Ik ben een paar keer de weg kwijt geweest”.
Bijna alle reacties zijn mogelijk wel goed en lief bedoeld.
Maar het zijn meestal reacties die de droom bevestigen.
Gelukkig was er ook iemand genaamd Rob die je weer wakker wil schudden.
Ja het valt soms inderdaad niet mee om al die lieve woorden te ontvangen en tegelijkertijd de gevangenschap waaruit ze vaak geboren zijn te blijven zien.
Dat wat je “Jij” of “Ik” noemt is nooit ziek geweest en kan ook nooit ziek zijn. Simpelweg omdat het er niet is.
Er kan inderdaad van alles gebeuren in de droom en ja daar zitten soms ook van die nachtmerries tussen.
De vraag is nu is er een eigenaar van die droom en die nachtmerries. Die is er dus NIET.
Je laatste artikel heet “Durven dromen en doen”.
“Nooit meer dromen en doen” zou mogelijk het volgende kunnen zijn.
AYANOMA
Hi John, je tranen kan ik mij voorstellen. Je kwetsbaar opstellen maakt tranen los. Ik heb je net een link gemaild van een uitzending die ik weer via twitter doorgespeeld kreeg. Ik moest aan je denken misschien heb je er wat aan.