Waarom zijn we op zoek naar kennis?
Kennis over dingen, of over ons zelf, en daarmee over de ander. Want wie ben ik, zonder die ander?
Lees eens de korte tekst op https://www.knappers.nl/?p=45
Ben je nergens naar op zoek in jouw leven, dan zou ik deze site weer lekker wegklikken, haha.
Want dan valt er hier niks te zoeken, en heb je het wellicht allang gevonden.
Maak er in ieder geval een zinvol 2008 van ! Groetjes, John
De afgelopen dagen kreeg ik van verschillende mensen vragen, die allemaal neerkomen op: Waarom heb je nu die site(weblog) gemaakt, en wat wil je daar eigenlijk mee?
Voor iedereen die zich dat afvraagt, lijkt dit mij wel een ideale plek om het uit te leggen. Sinds 2001 loop ik met het plan om een boek te gaan schrijven. Met korte verhalen, gedichten en mijn visie op de grote levensvragen. Praktisch gezien betekent dit dat je na alle uitgewerkte teksten een uitgever moet gaan zoeken om je boek in de markt te brengen.
En er worden in ons land nu eenmaal meer gedichten geschreven dan gelezen, dus die uitgever zit niet op mij te wachten. Tenzij ik een bekende Nederlander ben, en dat is niet het geval, en daar zit ook niemand op te wachten.
Maar ondertussen broeiden mijn gedichten en ideeën dusdanig, dat ik er toch iets mee wilde doen. Voor zover ik het kan beoordelen niet alleen vanwege de gemiddelde geldingsdrang van een schrijver maar ook vanwege het gevoel dat het goed is om de opgedane kennis vast te leggen en uit te dragen.
Ik heb de afgelopen jaren erg veel boeken gelezen over allerlei oude religies. Op zoek naar “mijn waarheden”. Pas sinds de Advaita Vedanta traditie op mijn pad is gekomen, ongeveer anderhalf jaar geleden, ben ik mijn waarheden gaan vinden. Al werkend aan www.knappers.nl geeft het mij de kans om de opgedane kennis uit mijn “Advaita-studie” voor mijzelf te herhalen, de hoogtepunten eruit te halen en te bepalen wat het mij zoal gebracht heeft. Zie het maar zoals iemand die afstudeert en een scriptie schrijft.
Daarnaast kan deze site er voor zorgen dat ook andere zoekers geholpen worden bij hun vinden. Want zeker is dat heel veel zoekers, zo enorm zoeken, dat het hun vinden in de weg staat. 
We kennen niet voor niets het spreekwoord “Hij zocht zijn paard, en zat erop”. De waarheid die we zoeken, zit in onze levensweg verscholen. Blijven lopen dus, met vallen en opstaan, dan wordt het wel duidelijk. En dan niet te veel aan de andere kant van de weg willen lopen, hier is het ook prima he.
Verder is er nog iets wat mij drijft om deze site te onderhouden. Iets waar ik nog niet de vinger op kan leggen, maar wat ik wel weet is dat dit mij gaandeweg duidelijk zal gaan worden. Ik zie het als een avontuur wat me trekt, al weet ik nog niet waarheen. We zien het wel.
Voorlopig, wens ik jou veel leesplezier verder, en een waarachtig en liefdevol 2008 toe !
Groetjes, John.
Als hobbyfilosoof heb ik de neiging om vaak te ver door te denken. Haha, ik geef het zelf maar even toe. Als ik denk, doe ik dat, zoals al mijn soortgenoten, meestal in woorden, in taal. En daar schijnt nu net de verwarring in te zitten.
(Ik denk ook vaak in beelden, maar laten we dat gemakshalve hier maar even vergeten, dan wordt het helemaal vermoeiend he….) We denken dus in woorden, die ooit door mensen bedacht zijn. De toeschouwer bepaalt dus eigenlijk het schouwspel.
Stel je nu eens voor dat de hele wereld groen is, wie weet er dan nog wat groen is? Of, er loopt niemand in het bos, geen mens, geen dier, niemand. Een boom valt om door een rukwind. Wie hoort hem kraken, wie hoort hem vallen? En is dat geluid er dan wel? Wat is een schouwspel, als er niet “geschouwd” wordt? Was er ooit een begrip als “vrede”geweest, als de mens geen oorlog had gevoerd?
Alle antwoorden op voorgaande vragen, duiden op een uitleg dat iedere waarheid pas kan bestaan in verhouding tot het tegenovergestelde. En dat de werkelijkheid pas kan worden waargenomen, als er een waarnemer is.
Einstein zei ooit: “De werkelijkheid is louter een illusie, zij het een zeer hardnekkige.”
In onze afgescheidenheid kunnen wij mensen onze ware natuur niet bevatten. Misschien zijn wij met zijn allen wel God, die ons mensen als een bewustzijn heeft geschapen, waarin de droom van ons leven zich mag voltrekken. Waarin wij ons leven kunnen ervaren. En dat is het maffe, al dat ervaren doen wij als mensen, vanuit ons gevoel voor tijd en ruimte. Door onze taal kunnen we praten over vroeger, en iets vastleggen voor januari 2008. Het lukt het ons eenvoudig weg niet (of nauwelijks) om “hier en nu” te leven.
Om met Einstein te besluiten: “Tijd en ruimte zijn niet de omstandigheden waarin wij leven, maar de manieren waarop wij denken.”
Dat was het tot hier. Mijn klok zegt 20.41 uur. Even dit online zetten nog en dan ga ik mijn pc uitzetten. Een bakske koffie doen mee ons Betske.
Ik wens jullie allen een gezond 2008. Maak er maar een mooi jaar van. Groetjes, John Knappers.
Religies zijn bouwwerken met veel open ramen.
Waardoor wij proberen te kijken naar een helder licht.
De bouwwerken van onze ouders.
Bedacht, door hen die keken,
gemaakt in dezelfde bron van dat licht.
Alles wat wij zoeken komt vanzelf in zicht,
als we stil blijven staan, in dat oneindig licht.
Bij zicht in donker,
komt licht in zicht.
Anton Heyboer, was een omstreden kunstenaar, door de meeste Nederlanders gekend als de man met zijn vijf vrouwen. Hij noemde zichzelf ‘zenmeester’ en heeft in die hoedanigheid bijzondere uitspraken gedaan die samen met foto’s van zijn leven en werk in dit boek zijn opgenomen.
In zijn boek “De filosofie van een oorspronkelijke geest” staan een aantal bijzondere teksten, schitterend geillustreerd met veel van zijn werk.
Volgend gedicht gaf aan dat Heyboer het non-duale begreep:
Zijn
‘Als je ‘wezenlijk’ bent,
dan voldoe je niet meer aan de regels van het mens-zijn,
want het wezenlijke kan zich niet voortplanten
en valt daardoor al totaal buiten
het meest essentiële van
het mens-zijn.
Want ‘wezenlijk zijn’, is een ‘zijn’
en een ‘zijn’
kan zich niet voortplanten.
Alleen het ‘niet-zijn’ plant zich voort in stuwing
om ooit het ‘zijn’ te bereiken.’
Even een boodschap van onze trouwe viervoeter Sjaan:
“Bekijk de wereld eens van een andere kant!”
En wij wensen je fijne feestdagen en een gezond 2008.
Hij die zoekt, lijkt nooit te vinden.
Hij die werkt, zwoegt eeuwig door.
Hij die hoopt, moet vaak lang wachten.
Hij die weet, heeft het eerder door.
Dat, hij die vertrouwt, gevonden wordt,
En hij die dit gelooft, gezonder wordt.
Met de kracht van verhaal en beeldspraak en nooit afwezige humor biedt de auteur de lezer een omgekeerde verrekijker aan. Wat we gewend zijn om uit te vergroten, zorg en pijn. komt zo op afstand. Wat we zo moeilijk dichtbij krijgen, vertrouwen, komt binnen handbereik.
Marcel Derkse (1953) werkte na zijn HBO studie maatschappelijk werk zeven jaar in de gezondheidszorg. Zijn belangstelling ging sinds zijn jonge jaren uit naar levensvragen rond ziekte en gezondheid, zingeving en bezieling, onderwijs en levenskeuze. Vanaf zijn achttiende begeleidde hij tevens groepen rond spiritualiteit, zin- en vormgeving. Zijn zoektocht bracht hem bij diverse leraren en stromingen en uiteindelijk bij de mystieke soefi-orde van de Mevlevi-derwisjen. Daar is hij in 2001 ingewijd als sheikh (leraar en voorganger in de Mevlevi-traditie).
Door de jaren heen heeft hij, samen met een team, de Pulsarmethode ontwikkeld, een kruisbestuiving tussen zijn beroep als hulpverlener en de mystieke weg. Daaruit zijn verschillende organisaties voortgekomen: Tara in Rotterdam (opgericht in 1983), de Hoeve in Cothen (1987), de Voorde in Steijl (1989) en Laag Zuthem (2000) en uiteindelijk de Pulsar School voor Verandering in Laag Zuthem (vanaf 2007). Organisaties die in brede maatschappelijke kring als baanbrekend zijn gezien en geaccepteerd. Zijn huidige werk omvat: schrijven, onderricht, visie ontwikkeling.
Uit het niets, als een verfrissende bries over een marktplein, komt Byron Katie met wat ze noemt The Work. Terwijl ze een doodgewoon leven leidde, begon Katie in toenemende mate depressief te worden, en gedurende tien jaar zakte ze steeds dieper weg in woede, wanhoop en gedachten aan zelfmoord.
Dan, op een ochtend, wordt ze wakker in een staat van uitzinnige vreugde, vol van het besef van de wijze waarop haar lijden tot een einde werd gebracht. De vrijheid van dit besef heeft haar nooit meer losgelaten, en nu kun je, door Vier vragen die je leven veranderen, dezelfde vrijheid ervaren met behulp van The Work.
The Work bestaat eenvoudigweg uit vier vragen die je, zodra je ze toepast op een specifiek probleem, in staat stellen datgene wat jou dwarszit in een totaal ander licht te zien. Zoals Katie het opmerkt: ‘Het is niet het probleem dat ons lijden veroorzaakt, het is onze gedachte over dat probleem.’
Vier vragen die je leven veranderen laat je stap voor stap zien, door middel van verhelderende en levendige voorbeelden, hoe je zelf dit revolutionaire proces kunt toepassen. Je zult merken dat de mensen die met Byron Katie The Work deden, een breed scala van menselijke, herkenbare problemen hebben: van een echtgenote die op het punt staat haar man te verlaten omdat hij meer seks wil, een man met een baan op Manhattan die verlamd is van angst voor terrorisme tot een vrouw die rouwt om een sterfgeval in haar familie.
