Het werd donker in mijn hoofd, niets hield mij meer vast.
Ruggelings viel ik naar beneden, een eindeloze vrije val.
Die begon met angst, dat dit niet lang kon duren.
Ik wachtte op de klap, seconden leken uren.
Maar het voelde als een plof,
Zachtjes in warm zacht dons.
Mijn angst had ik verloren,
Was ik opnieuw geboren?
Vind je verzen ontroerend in hun eenvoud terwijl je een stroming in mijn lezen op gang houdt met de schakering van je woorden. Verrassend te bemerken dat bepaalde passages zo zijn geschreven dat het voelt alsof ik ze zelf geschreven heb. Zal ze graag weer herlezen. Groet je John!