Omkijken, ehhh…

‘Omkijken moet je niet te veel doen’, roep ik wel eens. De rijkdom zit in het nu, het kleine wat je dagelijks om je heen ziet. Als je veel omkijkt krijg je spijt. Morgen moet eerst nog maar eens komen. We kunnen alleen maar zeilen op de wind van vandaag.

Heerlijke klassiekers, oneliners, we kunnen er nog tientallen noteren zo. Of we er ook naar leven? Dat is altijd de vraag. Ik probeer het hoor. Me niet te veel te laten leiden door de waan van de dag. Bepaalde dingen zitten gewoon in een mens. Geldingsdrang. Ook zoiets. Jaren geleden al eens onderzocht waar het vandaan kwam. Antwoorden gevonden, maar of dat echt iets veranderde, ehhhh, nee. Het zorgt er hooguit voor dat je beseft waarom je de dingen doet zoals je ze doet. Vooral de momenten dat iets niet lukte in mijn leven, hebben mij geholpen te accepteren dat de dingen gaan zoals ze gaan. “Het is wat het is”. Als je dit zegt, hoef je natuurlijk je nog niet neer te leggen bij bepaalde zaken. De kunst is natuurlijk om juist helemaal te gaan voor de dingen die je kunt veranderen, en datgene wat je niet kunt veranderen, wat je niet in de hand hebt, te accepteren.

Kunst, eigenlijk bedoel ik hier levenskunst. Ik voel me soms een levenskunstenaar. Als ik een toer op mijn motorfiets maak of zo, haha. Toch, kan ik me nog steeds kwaad maken. Om domheid, vaak ontstaan door onwetendheid. Onrecht in de wereld omdat een handjevol mensen hun portemonnee veel belangrijker vindt dan de vraag of de buren wel te eten hebben. Volwassen mensen die al weken tevoren levensgevaarlijk vuurwerk afsteken. Politici die uitsluitend 100 redenen zoeken om iets belangrijks niet te hoeven veranderen, terwijl 1 reden om zoiets wel te veranderen vaak al genoeg is. Onze overheidsmensen die zoveel regels bedenken dat mensen in nood niet meer weten waar ze aan moeten kloppen. En kloppen ze aan, dan worden ze niet gehoord.

Mijn voornemen voor het nieuwe decennium is om niet meer te gaan lopen trekken aan die onzinnige dingen, die er niet toe doen. Wat ik wel zal blijven doen, is vragen stellen. Vragen aan beleidsmakers, aan politici, aan machthebbers. Ik besef dat het geen zin heeft om de Don Quichot uit te hangen. Maar iets zegt me dat we tegen onrecht ten strijde moeten trekken. Vooral voor de mens, voor dieren of de natuur, voor datgene wat niet kan spreken.

Ik kijk even om maar de laatste 10 jaar. Ik voel me een gezegend mens. Mijn geliefden heb ik nog steeds om me heen. Gezond en wel. Mijn vrouw trekt me af en toe het zwaard van Don Quichot uit de hand. Zij kan dat. Zij mag dat. Heb een prachtige kleindochter mogen zien opgroeien. Ze is nu tien, ik leer van haar. Begin dit jaar lag mijn pa slecht, en de arts stelde in het ziekenhuis een vraag. Een vraag over reanimatie. Mijn pa gaf antwoord. Dat hij dat niet nodig zou vinden, hij had een prachtig leven achter de rug. Trots op zijn gezin. Wat mij dankbaar maakt is dat hij redelijk opknapte en dat die ‘oude heer’ van mij nog steeds rondloopt. En dit ook, samen met ‘ons moeder’ kan lezen.

Ik ben een dankbaar mens, ik tel mijn zegeningen. Dagelijks. Het zijn er veel, gelukkig.

Op naar het volgende decennium.

Ik wens iedereen die dit leest een gezond en liefdevol 2020.

Het motto: Wees lief voor mekaar mensen! Laten we wat meer naar elkaar OM KIJKEN.

Groet, John Knappers.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *