Tranen van Liefde

November 2010. We kijken naar een uitzending van Pauw en Witteman. Aan tafel zit Tim Overdiek. Hij komt praten over zijn boek “Tranen van Liefde”. Dit blijkt het dagboek van een weduwnaar te zijn. 22 oktober 2009. Amsterdam. Jennifer Nolan, de vrouw van Tim, steekt een zebrapad over. Keurig door het groen, zoals het hoort. Een motoragent, zonder sirene en met te hoge snelheid schept haar. Een dag later bezwijkt ze aan haar verwondingen. Tim, en zijn 2 jonge zoons, komen terecht in een nachtmerrie. Een nachtmerrie die vreselijk is, en echt blijkt te zijn. Als journalist, gewend om te schrijven, besluit Tim om een dagboek bij te gaan houden. Een bizar dagboek. We hebben het meteen besteld. Een paar dagen later in huis. Met zwart witte cover. De witte letters “Tranen van Liefde” knallen door het zwart heen.

Als lezer word je vanaf de eerste woorden gepakt door dit boek. Een boek, waarvan je denkt: ik ben blij dat dit mij niet overkomt. Maar dagelijks overkomt het mensen. En in dit geval Tim. Hij blijft achter met zijn twee zoons Sander en Eammon. In dit dagboek beschrijft hij, van dag tot dag, een jaar lang, wat hem is overkomen na het overlijden van zijn vrouw. Ongelooflijk eerlijk, hard, cynisch en recht voor zijn raap. Tim beschrijft al zijn emoties, zijn woede, maar ook soms zijn vreugde op een manier die diep naar binnen komt.  Af en toe voel ik me zelfs wat beschaamd omdat hij je mee laat kijken in zijn diepste zielenroerselen, waar de gemiddelde mens liever geen pottenkijkers bij heeft. Rouwen is iets wat wij westerlingen “ergens ver weg doen, achter gesloten deuren”. Tim zet in dit boek de deuren open. Het wordt gedurende het boek duidelijk dat er geen regels zijn. Therapeuten kunnen wel mooi allerlei processen denken te benoemen, maar, wie in de shit zit, zit in de shit. En moet daar op dat moment doorheen. Daar helpen geen mooie praatjes bij. Het ouderwetse spreekwoord “vallen en opstaan” krijgt dan voor een volwassen kerel opnieuw betekenis. De dag zien door te komen, en morgen zien we weer maar verder.

Het boek heeft me enorm geraakt omdat ik zelden iemand zo open en eerlijk heb zien schrijven over zulke pijnlijke dingen. De kracht van zijn pen zit erin, dat het hem telkens lukte om ergens in een diep dal, toch een straal licht op te pakken. Een donker dal, waar toch even een straal zonlicht net door kan komen, om een roos te laten groeien. Zoiets. En dan zegt hij: “Je moet wel, je hebt geen keuze!” Toch moet je door, en dat is ook een keuze. Het moet je maar gegeven zijn om die keuze te kunnen maken. Om altijd het glas nog als uiteindelijk half vol te kunnen zien.  Tim blijf schrijven, en daarmee ook bij zichzelf. Als hij schrijft over zijn vrouw, dan schrijft hij haar in woorden tot leven. Net zoals iemand in een droom weer naast je kan zitten. Hoeveel verdriet er in dit boek ook is, het gaat niet over de dood. Het gaat over het leven. Iedere dag als hij het leven opnieuw oppakt met zijn zoons, en andere mensen, viert hij feitelijk opnieuw het leven.

Dit boek is niet alleen een leerzaam hulpboek voor mensen die in welke vorm dan ook te maken hebben met rouwen, met verliezen. Dit boek is een goede bron voor iedereen die het zwaar heeft, met wat dan ook. En het leven gewoon even niet ziet zitten. Omdat het je laat zien, wat je allemaal kunt bedenken en aanpakken op dat soort momenten.
Dat verdriet er zo maar mag zijn. Met al zijn tranen. En dat tranen altijd te maken hebben met liefde. Met liefde voor dat wat je kwijt bent, en met liefde voor dat wat is.

Het gesprek met Tim Overdiek (bij Pauw en Witteman) kun je hier nog eens bekijken.