Gastblog door Eveline Konings, van “Het Roer Om”

 “Dicht bij jezelf blijven”, bestaat dat eigenlijk wel?
De laatste tijd hoor ik het steeds vaker, het lijkt wel een epidemie. Talloze coaches, trainers, alternatieve en reguliere genezers bezweren me dat ik vooral dicht bij mezelf moet blijven. Er zijn allerlei methodes om de kracht in jezelf te ontdekken en te laten groeien, zodat je er weer vol zelfvertrouwen en de juiste keuzes makend tegenaan kan. Nu geloof ik zeker dat je, wanneer je dingen doet die je leuk vindt en goed kunt, zelfverzekerder bent dan wanneer je dingen doet waar je je onzeker over voelt of gewoon niet goed kunt. En dat wanneer je dingen met passie doet, je daar energie van krijgt en maakt dat je je goed voelt.

Maar wat is dicht bij jezelf blijven?
Ik kan er niet omheen dat de uitspraak ‘dicht bij jezelf blijven’ voor mij een egocentrische ondertoon in zich meedraagt. Wat er ook gebeurt, ik moet trouw blijven aan mijn ego. Mijn ego centraal stellen dus.

Wat is mijn ego eigenlijk?
Mensen zijn sociale wezens, die zich in groepen bewegen. Het kan dan ook niet anders, dan dat ieders identiteit minstens gedeeltelijk wordt bepaald door de relatieve verhoudingen en de sociale rollen van eenieder in een groep. Niemand is iemand helemaal los van zijn omgeving. Wie je bent, ben je altijd in relatie tot de ander.
Als ik kijk naar mezelf zie ik het volgende: Ik ben moeder van 2 kinderen, ik ben echtgenote, ik ben speelster in een volleybalteam, ik ben collega, buurvrouw, vriendin en dochter. Als ik aan iedereen in mijn omgeving zou vragen wie ik ben, weet ik zeker dat ik veel verschillende antwoorden krijg. Dat is logisch, want in de sociale context als moeder gedraag ik me anders dan in de sociale context als vriendin, of als collega. Ben ik dan niet mezelf in sommige situaties? Wanneer ben ik dan mezelf? En wie ben ik dan wel, als ik niet mezelf ben?

De uitspraak ‘dicht bij jezelf blijven’ impliceert dat er een soort van constante ‘ik’ is, die ergens diep in je verborgen ligt. En dat het het beste zou zijn om je naar die constante te gedragen. Dat kan niet anders dan teleurstellingen en problemen opleveren. Als eerste is er al de onmogelijkheid om die autonome, diep verborgen, constante ‘ik’ te vinden. Mensen kunnen denken dat ze handelen als logisch en consistent denkende wezens, maar dat klopt niet. De mens is grillig. Dus een consistente ‘ik’ is er in mijn overtuiging niet. Vervolgens wordt geïmpliceerd dat je je naar die “ik” zou moeten gedragen, want je moet dicht bij jezelf blijven. In alle sociale situaties, die doorgaans zeer uiteenlopend zijn, dien ik me dus zo ongeveer hetzelfde te gedragen, onafhankelijk van de sociale context. Dan vertoon ik dus a-sociaal gedrag, gedrag dat niet is aangepast aan de sociale context van dat moment.

De uitspraak ‘dicht bij jezelf blijven’ is een loze kreet. Misschien heeft het nog waarde als men ermee bedoelt dat je trouw blijft aan een aantal geïnternaliseerde normen en waarden die je hebt over je eigen en andermans gedrag en dat het niet goed is om, in wat voor situatie dan ook, die eigen normen en waarden te overtreden. Dan krijg je achteraf gevoelens van spijt of gewetenswroeging en je eigen gedrag achteraf verantwoorden voor jezelf of voor anderen kost veel energie als je dat gedrag in moreel opzicht verwerpelijk hebt gevonden.
Maar verder kan ik er niet veel mee. Het lijkt een populaire kreet die de wachtkamers van coaches kan vullen met onzekere zielen die ‘zichzelf’ kennelijk nog niet hebben gevonden.

Deze gastblog is geschreven door Eveline Konings.
Eerder geplaatst op http://rehumanize-yourself.blogspot.com/
Voor meer informatie: www.het-roer-om.nl en www.jewerkdebaas.nl

Het verhaal van Edwin van www.itsyouinside.com     (Gastblog)

35 jaar op zoek naar mezelf. Kom uit een gezin van 7 kinderen, ik ben de jongste. Tussen mij en de oudste zit 14 jaar. Ben een nakomeling. Steeds als mijn ouders verhuisde was er 9 maanden later wel de geboorte van een van mijn broers of zussen. Niet dat ze zeven keer verhuisd zijn. De laatste keer dat er verhuisd werd zat het echter niet in de planning voor nog een kind. Mijn moeder was immers 41. Mijn moeder heeft een zware periode mee gemaakt met mijn vader. Mijn vader heeft zijn rust nooit kunnen vinden, wat uiteindelijk ook steeds meer aan hem is gaan vreten en hem zijn leven heeft gekost. Mijn vader is overleden in het jaar dat ik 7 werd. Ik was een rustig kind hield (nu nog) veel van de natuur en was daar altijd te vinden. Maar dat rustige kind veranderde, nadat mijn vader was gestorven. Al snel daarna had ik steeds, het gevoel of er iemand bij me was. Constant. Durfde zelfs niet mijn slaapkamer in zonder eerst in de kast, achter de gordijnen en onder bed te kijken. Sliep liefst met een lampje aan en altijd diep onder de dekens. Bang voor het onbekende keerde ik me in mijzelf. Als ik mijn ogen stijf dicht had zag ik beelden die ik niet kon plaatsen vele kleuren die zich steeds verplaatsten. Als een bewegende mandala…
Een verlegen jongetje, dat een angst had voor iets wat hij voelde maar niet kon zien. Ben daardoor steeds meer in mezelf gekeerd en veel gepest op school. Vooral de middelbare school. Maar had wel veel vrienden in de straat/buurt waar ik woonde. Ben in de tiener jaren veel muren en maskers gaan gebruiken om me af te weren. En had zodoende een enorme persoonlijkheid opgebouwd. Met in mezelf een klein kindje met een puur hartje. Ik verdrong steeds meer het gevoel in mij, de stem die ik hoorde, maar niet wilde horen… Heb zo mijn leven geleefd met alleen maar feesten en uitgaan (verstoppertje spelen) maar de stem werd steeds luider, sterker. Het leven wat ik leefde bracht me in hachelijke situaties.
Totdat ik in 2000 een vrouw ontmoete die ik al bleek te kennen vanaf mijn 6e jaar. Ze is de dochter van een hele goede vriend van mijn vader en we speelde toen al met elkaar in de zandbak. Mijn vader overleed en hij ging scheiden van zijn vrouw. Het contact verwaterde na enkele jaren (12e jaar) totdat ze weer in mijn leven wandelde op oudejaarsavond (was 32) we (her)kenden elkaar niet meer maar de connectie was puur en heftig (nu nog). Haar moeder herkende de achternaam die ik noemde toen ik me voorstelde en het voelde als een reünie. Zij heeft me deels wakker gemaakt. Ze blijkt achteraf mijn ’tweelingziel’ te zijn. We werden enorm aan elkaar gespiegeld. Wat we niet volhielden. De liefde was er wel maar de inzichten niet. Het resulteerde (na 10 jaar) in een breuk. We vonden het beide ook heel apart dat onze relatie begon op 3 koningen en na 10 jaar later ook eindigde op 3 koningen. We konden er beide om lachen.
Die breuk heeft in mij een soort ‘prop’ doen los schieten en bracht mij zoveel verhelderingen en inzichten. Heb sindsdien ook steeds een pieptoon in mij, van verschillende hoogtes of sterkte, vibratie. Kreeg heel veel informatie ineens binnen waar ik niets mee kon. Werd er gek van in het begin. Vanaf toen kwamen er gevoelens binnen waarbij ik ze direct diende op te schrijven, zoals bij een automatisch schrift. Op de raarste plaatsen. Heb nu ook altijd pen en papier bij me. Heb readings en healings laten doen en kwam er zo achter dat mijn vader al vanaf mijn 7e bij me is als gids en mijn vriendin (vrouw toen) dus mijn tweelingziel. Kreeg te horen wat voor gave dat ik had en nog wat andere zaken en dat ik diende te leren sorteren om het te verwerken, een plaats te geven. Heb dit gecheckt bij meerdere mediums tijdens readings en regressies, en er kwamen steeds dezelfde antwoorden. Ik ging de rust opzoeken in mezelf en in de natuur, door me af te zonderen en met mezelf 1 te worden, te mediteren, te luisteren naar de stem in mij. Las vele boeken die me deels herkenning van mijn gevoelens gaven. En ik kreeg steeds vaker berichten door om via het internet te gaan communiceren. De 1e stap. Ben dat gaan doen door een account te maken op Twitter, www.twitter.com/itsyouinside en een website te maken: www.itsyouinside.com. Deze naam was mij al doorgegeven. Ik behoorde meer te gaan schrijven, ook dat kreeg ik steeds via signalen door en ook Victor (@Engelen_Coach) waarbij ik een engelenreading had gewonnen, vertelde me, om te schrijven, een boek…
In februari dit jaar kwam mijn magazine B-Yourself erbij. Wat ik door krijg verwoord ik vaak in mijn tweets of op mijn website en in mijn magazine, steeds vanuit de innerlijke connectie, van gevoel naar gedachte naar verwoording. De respons die ik kreeg en nog steeds krijg zijn is overweldigend, steeds weer. Kan nu inmiddels steeds meer plaatsen wat er binnen komt, en wat voor mij bedoeld is en wat voor een ander of voor de natuur. Het voelt heel goed, als een soort stroming, niet te beschrijven. Een flow. Wil het niet in een hokje plaatsen door het te doorgronden. Wat het is. Het is er en de acceptatie ook. Begin buiten het voelen ook vaag beelden te zien maar die kan ik (nog) niet plaatsen, niet Aards tot nog toe…
Gisteren na het verwoorden van deze 35 jarige zoektocht, ging ik heerlijk slapen. Voor dat ik in slaap viel kwamen vele gezichten tot mij met allen een tevreden blik. Ten teken dat het goed is en zo voelt het ook. Openheid creëert eenheid, vooral nu in mij. Mijn leven is zoveel mooier geworden en ik heb ook zoveel mooie pure mensen sindsdien mogen ontmoeten en spreken. Men vertelt me dat ik een groot energieveld om me heen heb en voel die energie vaak ook in mijn handen. Ze jeuken en gloeien dan als het ware. Doe er nu nog niets mee. First things first…
Had in het begin (vorig jaar) veel moeite met de emoties te verwerken, waarom nu pas… Maar het is zoals het is en het komt zoals het komt. In de chaos waarin ik heb gezeten kwam alles steeds weer op zijn pootjes terecht. De bescherming van onder andere mijn vader besef ik nu. Weet nu zoveel meer van mijn innerlijke zelf. En dat het zoeken naar Jezelf buiten Jezelf een begin is van de weg die uiteindelijk naar binnen toe leid en daar staat geen tijd voor. 35 jaar dolen om op je 42e ineens het licht te voelen, waarbij het vorige jaar zoveel meer is gebeurt dan in de 35 jaar daarvoor.
De breuk met mijn vrouw zorgde voor een “emotionele” crash en maakte dus in mij wakker wat de connectie betekende naar de stem die in die 35 jaar steeds tegen mij is blijven praten. Mijn ware Zelf. Heb nog steeds een warm contact met haar. We zijn uit elkaar maar voelen en bemerken steeds de connectie die er is met elkaar. De verbinding is duidelijk voelbaar en beide beseffen we dat. Werd vandaag (14 maart 2011) nog begroet met het feit dat het Pi-dag is ‘3.14’. En besefte toen ineens dat het vandaag, de verjaardag van mijn vader is. Gefeliciteerd Pa…

Ik kan niet anders zeggen dan, leer Jezelf kennen. Mijn bio op Twitter zegt het al; Terug naar Jezelf, terug naar de basis.
Warme groet,  Edwin                       “It’s you inside, always.”
Mijn website is te vinden op; www.itsyouinside.com 
Op twitter ben ik te vinden onder www.twitter.com/itsyouinside
Mijn magazine B-Yourself is te vinden op
http://www.wix.com/itsyouinside/b-yourself/magazine

Knappers.nl plaatst (vanaf nu) regelmatig een uitgebreid interview met een medeblogger. Vandaag stel ik jullie graag voor aan Bob Konings, die vanuit de Belgische Ardennen de spits af bijt als eerste “Blogger in Beeld”. Bob houdt, vanuit hun prachtige locatie in de Ardennen, zelf een weblog bij. Tevens runt hij samen met zijn vrouw Eveline www.jewerkdebaas.nl, en www.het-roer-om.nl

1. Wie ben je? Vertel iets over jezelf of je leven, en over je blog?
Ik ben Bob Konings, geboren en getogen Roosendaler, getrouwd en vader van twee zoons. In juni 2008 ben ik naar de Belgische Ardennen verhuisd en run daar een bed and breakfast. Tevens run ik samen met mijn vrouw een counselingsbedrijf, gericht op relatiecounseling en bedrijven. In mijn spaarzame vrije tijd houd ik me bezig met de slag om de Ardennen, en dan vooral het gebied waarin ik woon. De reden dat we verhuisden naar de Ardennen? We wilden iets totaal anders met ons leven. Minder drukte, meer natuur en meer samen. En dat is helemaal gelukt.

2. Weet je nog wat de aanleiding was om met je blog te beginnen?
Toen we in 2005 startten met onze zoektocht naar ons droomhuis in de Ardennen, besloot ik daar een blog aan te hangen. Ik vertelde over onze zoektocht naar een geschikt pand. Het verhaal was vaak hetzelfde: We hebben huizen bezocht, maar niets gevonden. Toen we ons droomhuis gevonden hadden en verhuisden, vond ik dat ik de blog moest voorzetten. Het is een blog geworden over de dagelijkse dingen die we meemaken. Ondanks dat de Ardennen op steenworp afstand ligt van Nederland, is het een totaal andere wereld en een heel andere cultuur. Die wereld probeer ik met korte stukjes in beeld te brengen. Altijd met een dikke knipoog, dat moet ik er wel bij zeggen. De weblog was in het begin bedoeld voor het thuisfront. Die konden op afstand lezen wat we meemaakten. Nu is de blog openbaar en via de website van de bed and breakfast te bekijken.

3. Heeft je blog een commercieel belang, of is het pure hobby?
In eerste instantie zou ik zeggen dat het een hobby is. Maar, dat klopt niet helemaal. De weblog is doorgelinkt vanuit onze website van Bo Temps. Het kan voor mogelijke gasten een beslissende factor zijn om wel of niet te komen overnachten bij ons. De weblog is ook gelinkt aan onze nieuwsbrief. 4x per jaar geven we een nieuwsbrief uit met de laatste nieuwtjes. Er zit dus wel een stuk commercieel belang achter. De laatste maanden zie je de bezoekersaantallen op die weblog ook groeien. Niet spectaculair, maar er is zeker groei. Er zijn vaste bezoekers vanuit familie, vrienden en gasten die regelmatig komen kijken. Ik krijg ook regelmatig dingen terug te horen van gasten die stukjes hebben gelezen.

4. Heeft het je iets gebracht? Wil je er iets mee bereiken?
De blog is voor mij puur een uitlaatklep. Ik wil vertellen en laten zien wat we hier meemaken. Het mogen dan kleine dingen zijn, maar dat vind ik leuk. Je verwonderen over kleine dingen, zoals het zien van een hert of een kabel in je auto die is opgegeten door een steenmarter. Het uitgangspunt is en blijft het vertellen van onze beleving in Grandmenil. (Bijgaand een sfeerbeeld van het authentieke dorpje in de Ardennen).

5. Wat is het allermooiste wat je blog heeft opgeleverd?
Je maakt hier ook moeilijke, frustrerende dingen mee. De weblog is een uitstekend middel om dat negatieve om te buigen naar iets grappigs of zelfs hilarisch. Bij een vervelende gebeurtenis kan ik uren lang zitten broeden om het om te buigen naar iets leuks. En dat lukt altijd. Ook mooi, is dat een tijdje terug een van mijn gasten arriveerde. Bij het binnenkomen begon hij meteen te roepen dat ik hem niets hoefde te vertellen, hij wist alles al. De gast had de hele weblog van voor tot achter gelezen en dat leverde zeer vermakelijke gesprekken op. In de toekomst (?) hoop ik alle verhalen te bundelen in een boekje.

6. Soms delen mensen erg intieme dingen. Waar ligt jouw grens?
Door te bloggen maak je je heel kwetsbaar. Ik vertel openlijk over stommiteiten die ik hier bega. Ik zit daar niet mee. Maar, ik merk wel dat ik heel dicht bij mij houd. Bloggen levert grenzen op. Zo schrijf ik bijna nooit over gasten. Ik doe dat alleen als het verhaal meerwaarde heeft, of als het belachelijk genoeg is. Het is echter wel een grens: het kan toekomstige gasten afschrikken en dat botst natuurlijk met het zakelijke belang. Ook de kinderen houd ik heel veel buiten schot. Als er al een verhaal over hen is, dan is het inhoudelijk: wat zij hier doen, wat ze meemaken op school. De opzet van onze blog is ook heel beperkend. Ik zou over veel meer dingen willen schrijven, maar dan gaan die niet over het leven hier. Dingen als politiek, wereldzaken, etc, passen niet in deze blog. Enerzijds jammer, anderzijds accepteer ik dat ook wel.Ik houd het dicht bij huis. Bij kleine dingen. Op dit moment ben ik serieus aan het overwegen om meer te vertellen over de dorpsbewoners, uiteraard met respect. Er zitten hele bijzondere mensen tussen en die bijzonderheid zou ik graag willen delen.

7. Volg je regelmatig dezelfde blogs. Hoeveel, en wat voor  soort blogs?
Ik volg regelmatig andere blogs. Ik ben een fervente Internetter, altijd op zoek naar informatie en dan stuit je nogal eens op blogs. Ik heb een aantal vaste blogs die ik volg. Omdat die vermakelijk zijn of opvallend. Knappers volg ik al een aantal jaar, uit nieuwsgierigheid.

8. Bezoek jij wel eens andere “filosofisch” getinte blogs of sites?
Ik bezoek niet speciaal filosofische sites. Ik ben geïnteresseerd in mensen en hun verhalen. Het mooie aan Internet en aan blogs, hyves, twitter en andere sites is, dat iedereen die wil schrijven ook daadwerkelijk zijn/haar verhaal kwijt kan. Je ziet dat bv op hyves. Heel veel mensen schrijven daar blogs over de dingen die hen overkomt. Ik denk wel eens dat mensen niet doorhebben hoezeer ze bekeken kunnen worden. Je zet jezelf wel op een bepaalde manier neer. Ik gebruik de hyves pagina vooral voor de dingen die we hier doen. En daar kan ik ook een stuk verwondering kwijt ten aanzien van de wereld, zoals politiek. Ik ben dus niet specifiek op zoek naar bloggers, maar kom ze geregeld tegen. De interessante blogs blijf ik volgen en mail soms met hen.

9. Lees dit eens?  Staan wij (volgens jou) als mens los van onze schepping?
Wat is “schepping”? Vanuit mijn katholieke achtergrond heeft dat een heel andere betekenis. De bijbel was trouwens voor mij reden genoeg om atheïst te worden. Ik heb weinig met advaita, denk ik. Of ik moet eerst eens zien wat de werkelijke betekenis ervan is, niet in bloemige onbegrijpelijke taal. Ik merk dat ik de laatste twee jaar veel aardser geworden ben. Het woord “spiritualiteit” levert bij mij oprispingen op. De wereld zit an sich al ingewikkeld genoeg in elkaar om me ook nog eens daarin te verdiepen. Noem het kortzichtigheid of noem het normaal. Het woord spiritualiteit lijkt gekaapt door mensen die de werkelijkheid niet aan kunnen. Je ziet dat ook in de coachingswereld. Voor ieder ding en ieder probleem is wel een coach. Vaak koppelen zij hun coachschap aan spiritualiteit. Ik kan daar niets mee. Ik blijf liever met mijn twee voeten stevig op de aarde staan. Ik verwonder me om de wereld om me heen. Gedrag van mensen, gebeurtenissen waar we als mens geen grip op hebben. Ik kan me verwonderen over de natuur. Een klein voorbeeld: in de herfst liep ik met vrouw en kinderen in een van de prachtige bossen in onze directe omgeving. Achter een kleine heuvel ontdekte ik paddestoelen. Op zich niet raar in de herfst. Maar deze waren allemaal in een prachtige blauwachtige tint. Ik heb geprobeerd uit te zoeken hoe dat kwam, maar ik weet het nog niet. De verwondering is overgebleven. Mooi toch?

10. Volgens enkele hardnekkige Advaita-filosofen is de wereld zoals wij hem zien, een illusie? Mocht hij dat niet zijn, wanneer vergaat deze wereld dan, en waarom?
Als de wereld een illusie is, dan is het wel een mooie illusie. Ik zei al, ik ben heel aards. Vergaat de wereld dan ooit? Geen idee. De mensheid is in staat om zichzelf te laten vergaan. De natuur gaat ons daar mogelijk een handje bij helpen. Dat de mensheid op een verkeerde manier bezig is om zichzelf in stand te houden besef ik zeer goed. Er moet een hoop veranderen in de wereld. Ik denk dat de mensheid eerst tot de afgrond moet worden gedreven voordat zij doorheeft wat er precies moet veranderen. Een doemscenario, ik weet het. Zoland de wereld te afhankelijk is van natuurlijke bronnen als olie en gas, en haar hele economie daaraan ophangt, zal zij niets leren. Op het moment dat dat allemaal op is, dan gaat de verandering komen. Dat is mijn overtuiging.

11. Bob, wil je tot slot nog wat kwijt aan de lezers van Knappers.nl?
Ik blijf bloggen, ik blijf mij verwonderen. Ik houd van veranderen en ik vermoed dat er binnen een paar jaar een totaal andere blog bij gekomen is.

Tot slot even een opmerking namens Knappers.nl: De geplaatste foto’s in dit interview kun je allemaal terugvinden in de genoemde websites, en zijn dus rondom hun huis gemaakt. Met dank aan de hele familie Konings !