Ik had me voorgenomen om gisterenmiddag naar de inauguratie van Trump te kijken. Wilde toch wel eens zien hoe de start van dit nieuwe Amerikaanse tijdperk verliep. Mijn mailbox van mijn werk liet me echter nog niet met rust, dus hoorde ik op de achtergrond de TV, zonder ernaar te kijken. Ik hoorde de speach van Trump. Zonder zijn tekst tot me door te laten dringen, luisterde ik onbewust naar zijn stem. Het enige wat ik hoorde was een BOZE MAN. Een man die veel te bewijzen heeft. Vroeg mij ook meteen af aan wie. Aan zichzelf? Of aan het Amerikaanse volk?
Hij dreunde verder. De man die zichzelf geweldig vond. Zichzelf ziet als de redder van Amerika. En het enige wat ik hoorde, was nog steeds een boze man. Een man die gevoed wordt door haat. Angst. Frustratie. Een man die zichzelf groter vindt dan wie dan ook. Een man die in één keer aan iemand die het woord megalomaan niet kent, de betekenis kan duiden.
Stel dat je ruzie hebt met buren of familie. Zou dit de man zijn die je zou vragen te bemiddelen? Zou dit de man zijn, die de wereld vredelievender kan maken?
De foto bij dit artikel stond als tevoren aangekondigde voorpagina vandaag in The Independent. Laten we hopen dat God hem gaat helpen. En Amerika ja.