Het zal een jaar of 10 geleden zijn, dat ik mij wat ging verdiepen in de Advaita Vedanta filosofie. Als je hierop zoekt binnen deze blog, dan kom je heel wat uitleg en informatie tegen. Een uitgangspunt van deze filosofie is o.a. dat alles wat we zien, meemaken, om ons heen, één groot geheel is. We maken deel uit van iets groots, waar we ons, acterend vanuit ons ego, meestal niet bewust van zijn. Als ik dan heel kort door de bocht ga, dan heeft het mij ook duidelijk gemaakt dat reïncarnatie een illusie moet zijn. De gedachte dat je ziel kan verhuizen naar een nieuw lichaam is namelijk een soort van wens die dat ego alleen maar weer versterkt. En dat is iets, wat we, vanuit alle wensen om los te laten, juist niet willen. Maar goed, “willen” is iets wat het ego graag doet.

Feitelijk zijn er maar 2 problemen in het leven:
– We willen allerlei dingen die we niet krijgen.
– We krijgen van alles, wat we niet willen.

Als het je lukt om deze 2 gegevens te accepteren, zoals ze ons toe komen vallen, krijgen we een steeds relaxter leven. We fietsen er dan een beetje tussen door.

Nu hoor ik sommigen denken, die Knappers moet toch ook wel de weg kwijt zijn, dat hij hierover nadenkt en schrijft. Welnu mensen. Dat klopt. En ik geniet daar van.

Ik heb besloten om mijzelf gewoon “filosoof” te noemen. Een titel waar je naar het schijnt, geen wetenschappelijk verantwoord diploma voor hoeft te hebben. Mocht dit uiteindelijk toch nodig zijn, dan heb ik de oplossing gevonden:

“Als reïncarnatie uiteindelijk toch geen illusie blijkt te zijn, dan word ik gewoon filosoof in een volgend leven”. Ook weer opgelost dan.