Bankje weg.

In Roosendaal heeft men al jaren geen goede nachtopvang voor daklozen. Die worden doorgestuurd naar Bergen op Zoom. Dit is de korte versie. Een eerder artikel vind je via deze link. De politiek heeft er afgelopen winter zwaar over vergaderd. Er is niets veranderd.

Bij het Huis van de Westrand (het WijkHuis) stond onder de boom op de foto een degelijke bank. Daar werd geslapen door daklozen, en had men dus wat overlast. Wat doet de Gemeente Roosendaal. De daklozen helpen? Een oplossing zoeken?

Welnee. Men haalt het bankje weg.

Dit betekent dat mensen die daar overdag met elkaar een praatje gingen maken er niet meer terecht kunnen. Als dit de manier is waarop beleidsmakers problemen oplossen, wat is dan de toekomst voor onze sociale stad?

Elf jaar geleden

Voor carnavalsvierders heeft het getal 11 een bijzondere betekenis. Maar ook mensen die minder met carnaval hebben, worden geraakt door elf. Wie een beetje googelt, vindt daarover de mooiste verklaringen. Iedereen weet dat het een “gekkengetal” (narrengetal) is. Ook de uitdrukking “hij deed het op zijn elvendertigst” vind ik mooi. Elf overstijgt tien, toont een dubbele eenheid, en is alleen deelbaar door zichzelf.

De Ijsvogel, al elf jaar op mijn arm

Elf jaar geleden wilde ik iets moois vieren. We schreven toen 2009. Ik wilde een bijzondere periode afsluiten in mijn leven. Een soort van herstart vanuit rust maken, zo “vanaf hier”. Ik wist dat ik dat jaar opa mocht gaan worden. En in de jaren daarvoor had ik wat antwoorden op grote levensvragen gezocht, en de antwoorden kwamen telkens zo maar aanwaaien. Als een ijsvogel. Ineens, snel, en mooi. Nu ben ik zelf ook een beetje een rare vogel. Ik hoor bij die mensen die op gelukzalige momenten wel eens rare spontane beslissingen kan nemen. Wie het woord IJSVOGEL intikt op mijn blog Knappers.nl ontdekt daar een levenslange passie voor deze vogel. Unieke ontmoetingen. De ijsvogel zien, staat voor mij altijd gelijk aan een geluksmoment. En omdat ik in 2009 besefte dat ik al jaren een gelukkig mens was, moest het er maar van komen. Elf jaar geleden. Zelfs mijn vrouw was het er helemaal mee eens. We hadden begin dat jaar al een afspraak gemaakt met een vakman op het gebied van tatoeages en hebben toen op 19 mei, de verjaardag van onze zoon, deze ijsvogel op mijn arm laten zetten. Elke dag groet ik hem, elke morgen even voor de spiegel. Hij is een maandje ouder dan mijn prachtige kleindochter. Altijd zit hij klaar. In rust. Geen seconde heb ik er spijt van gehad. Mensen komen en mensen gaan. Niets is blijvend. Maar deze ijsvogel is nooit meer weg gevlogen.

Anthem, Leonard Cohen

We geloven graag dat “geluk maakbaar is. De drang naar perfectie is groot. Het besef dat er in alles ooit een scheurtje komt, daalt wereldwijd in.

Luister eens naar Leonard Cohen met zijn prachtige tekst: Anthem. Nu in Corona tijd zijn zijn woorden troostender dan ooit. Het is wat het is. Tel je zegeningen. En wees blij dat je in Nederland woont.

 

 

ik hoop dat hij iedere dag even komt kakken

Gisteren had ik een klusjesdag. Even niet te veel denken en gewoon wat dingen doen. Na het avondeten, zat ik in de luie stoel, en viel ik in slaap. Geen gewoonte, maar nu ik toevallig een paar snipperdagen heb om eens even rond huis te lummelen, kan je dit overkomen. Het mag. Op het moment van wakker worden, luisterde ik naar een prachtig nummer van Sting. Hij zong net de woorden ‘how fragile we are’. En dat besef kwam binnen.

Twintig jaar geleden was ik zelf een tijdje in de war. Iets met een psychose. Nu, na al die jaren van stabiliteit, werd ik wakker, en leek ik er even vol in te zitten. De film met beelden van de afgelopen weken, ging even aan me voorbij. Ahh, ik was het niet zelf, nee, de hele wereld lijkt in een psychose te zitten. Erger nog. Het is de realiteit. Ja, de wereld is niet in de war. Niet in de zin van de Nederlandse betekenis. WAR, is het Engelse woord voor oorlog. Dat is het. De wereld is in oorlog. Met een raar virus. Men vermoedt (niet zeker) dat de start van het COVID-19-virus in China is begonnen, omdat de mens daar een exotisch schubdier eet. Andere bronnen vermoeden dat het Corona virus een gemuteerd SARS virus is. Belangrijker is natuurlijk wat de mensheid moet doen om het te stoppen.

Ondertussen zorgt de natuur voor zichzelf. Wie een stukje natuur opzoekt, waar weinig mensen zijn, ziet dat er niets aan de hand lijkt. Vogels fluiten als nooit tevoren, worden niet meer gestoord door het vele lawaai dat wij mensen maken. De bomen staan in bloei. De lente heeft nergens last van. Sterker nog, zelden heb ik zoveel troost gezien in mijn tuin. Het lijkt alsof elke plant die in knop staat, elke vogel die fluit mij toeschreeuwt, roept dat er niks aan de hand is. Een paar jaar terug werd onze trouwe tuinvriend de Merel, getroffen door het Usutu virus. Ik las dat dit virus nog steeds rondwaart. Ondertussen zingt in onze tuin de Koolmees het hoogste lied. En ook de Roodborst kan zich prachtig laten horen, zelfs midden in de nacht bij iets te veel stadslicht.

Nu wilde ik iets bijzonders gaan schrijven, over virussen, hoe ze werken, er uit zien, en wat hun functie is. Maar…. de koffiemachine riep me. En terwijl dit apparaat zijn heerlijke lawaai stond te maken zei ik tegen mijn vrouw: “Ik ben een stuk aan het schrijven voor mijn blog, maar het wil niet vlotten….”. Waarop zij opmerkte, “schrijf dan gewoon wat je wil zeggen!”.

Tja, dat is het. Eigenlijk vroeg ik mij gewoon af wat ‘het nut een virus’ is. En dat nut is volgens mij alleen maar zichzelf vermenigvuldigen. Meer kan ik niet bedenken. En dat dit een gruwelijke ellendige tijd is. De wereld gaat al jaren gebukt onder oorlogen. Mensen die elkaar niet vertrouwen. Daar komt dan nog eens een gruwelijk smerig virus over heen. Zou het virus ons iets willen zeggen, dan is het hooguit misschien dat we als mensen wat minder op een kluitje moeten gaan wonen. Zouden we moeten stoppen met dieren eten?

Heeft het virus een functie om ervoor te zorgen dat soorten zich niet te ver uitbreiden op de wereld? Mogen er niet te veel merels zingen? Zou het zoiets zijn…

Hoe dan ook, het lijkt erop dat onze wereld gereset wordt. Vliegtuigen staan op de grond. De mens verbruikt minder energie dan ooit. Lucht wordt schoner, rivieren helderder.

Kijk ik mijn tuin in: Zit er een merel op de tuinstoel. Hij houdt in ieder geval meer dan anderhalve meter afstand!  Kijkt me aan met een blik, dat hij overal schijt aan heeft en poept een lange witte streep over de rugleuning.

Met liefde ga ik de stoel straks even schoonmaken.

Ik hoop dat hij iedere dag even komt kakken hier.

Omkijken, ehhh…

‘Omkijken moet je niet te veel doen’, roep ik wel eens. De rijkdom zit in het nu, het kleine wat je dagelijks om je heen ziet. Als je veel omkijkt krijg je spijt. Morgen moet eerst nog maar eens komen. We kunnen alleen maar zeilen op de wind van vandaag.

Heerlijke klassiekers, oneliners, we kunnen er nog tientallen noteren zo. Of we er ook naar leven? Dat is altijd de vraag. Ik probeer het hoor. Me niet te veel te laten leiden door de waan van de dag. Bepaalde dingen zitten gewoon in een mens. Geldingsdrang. Ook zoiets. Jaren geleden al eens onderzocht waar het vandaan kwam. Antwoorden gevonden, maar of dat echt iets veranderde, ehhhh, nee. Het zorgt er hooguit voor dat je beseft waarom je de dingen doet zoals je ze doet. Vooral de momenten dat iets niet lukte in mijn leven, hebben mij geholpen te accepteren dat de dingen gaan zoals ze gaan. “Het is wat het is”. Als je dit zegt, hoef je natuurlijk je nog niet neer te leggen bij bepaalde zaken. De kunst is natuurlijk om juist helemaal te gaan voor de dingen die je kunt veranderen, en datgene wat je niet kunt veranderen, wat je niet in de hand hebt, te accepteren.

Kunst, eigenlijk bedoel ik hier levenskunst. Ik voel me soms een levenskunstenaar. Als ik een toer op mijn motorfiets maak of zo, haha. Toch, kan ik me nog steeds kwaad maken. Om domheid, vaak ontstaan door onwetendheid. Onrecht in de wereld omdat een handjevol mensen hun portemonnee veel belangrijker vindt dan de vraag of de buren wel te eten hebben. Volwassen mensen die al weken tevoren levensgevaarlijk vuurwerk afsteken. Politici die uitsluitend 100 redenen zoeken om iets belangrijks niet te hoeven veranderen, terwijl 1 reden om zoiets wel te veranderen vaak al genoeg is. Onze overheidsmensen die zoveel regels bedenken dat mensen in nood niet meer weten waar ze aan moeten kloppen. En kloppen ze aan, dan worden ze niet gehoord.

Mijn voornemen voor het nieuwe decennium is om niet meer te gaan lopen trekken aan die onzinnige dingen, die er niet toe doen. Wat ik wel zal blijven doen, is vragen stellen. Vragen aan beleidsmakers, aan politici, aan machthebbers. Ik besef dat het geen zin heeft om de Don Quichot uit te hangen. Maar iets zegt me dat we tegen onrecht ten strijde moeten trekken. Vooral voor de mens, voor dieren of de natuur, voor datgene wat niet kan spreken.

Ik kijk even om maar de laatste 10 jaar. Ik voel me een gezegend mens. Mijn geliefden heb ik nog steeds om me heen. Gezond en wel. Mijn vrouw trekt me af en toe het zwaard van Don Quichot uit de hand. Zij kan dat. Zij mag dat. Heb een prachtige kleindochter mogen zien opgroeien. Ze is nu tien, ik leer van haar. Begin dit jaar lag mijn pa slecht, en de arts stelde in het ziekenhuis een vraag. Een vraag over reanimatie. Mijn pa gaf antwoord. Dat hij dat niet nodig zou vinden, hij had een prachtig leven achter de rug. Trots op zijn gezin. Wat mij dankbaar maakt is dat hij redelijk opknapte en dat die ‘oude heer’ van mij nog steeds rondloopt. En dit ook, samen met ‘ons moeder’ kan lezen.

Ik ben een dankbaar mens, ik tel mijn zegeningen. Dagelijks. Het zijn er veel, gelukkig.

Op naar het volgende decennium.

Ik wens iedereen die dit leest een gezond en liefdevol 2020.

Het motto: Wees lief voor mekaar mensen! Laten we wat meer naar elkaar OM KIJKEN.

Groet, John Knappers.

Wijkagenten bekeuren zwerver in Roosendaal

De zwerver veroorzaakt wel eens overlast. De agent moet er wat aan doen. In beide rollen kan ik mij verplaatsen. Laat ik beginnen dat ik weet dat de politiemensen hun best doen om mensen te helpen.

In een stad waar geen fysieke daklozen opvang is, valt dat natuurlijk niet mee. Waar moet je met iemand naar toe die soms door psychische problemen, soms door externe problemen op straat is geraakt. Als de hemel je dak is, tja, dan wordt je nu eenmaal niet echt blij om bij nachtvorst op straat te gaan liggen. Als je je dan misdraagt in een portiek, dan worden de omwonenden daar niet blij van. Allemaal logisch. Wat ik me bij dit soort krantenberichten afvraag is, wat wil men bereiken?

– dat de zwerver zegt, ok, ik maak het wel over, ooit?
– dat de politie een beter imago krijgt, na dit soort heldhaftige acties?
(neem me mijn cynisme niet kwalijk, politie wil dit ook beter, echter de media berichten natuurlijk erg bekrompen weer).
– dat we weer eens aan het gemeentebestuur gaan vragen waarom er in Roosendaal geen fysieke daklozen opvang is?
– dat we aan de journalist gaan vragen wat er daarna gebeurd is?
– dat we in ons rijke land straks kerst gaan vieren?
– dat we dan allemaal lekker bij de kachel zitten te eten en ondertussen de daklozen op de trein zetten naar grote steden waar het Leger des Heils ze wel op vangt?

Via Karen Ader, raadslid in Roosendaal, op sociale media vernam ik: “John, dat klopt. Zeker tot 2025 wordt dat geregeld door de centrumgemeente. Gelukkig is onze motie over meer inzet Housing First (dak boven je hoofd en direct ambulante begeleiding) onlangs unaniem aangenomen in de raad.” Dit houdt dus in dat als je googelt op daklozen opvang, je terecht komt bij een 0164 nummer, en in Bergen op Zoom belandt.

Zouden de wijkagenten hem met de bekeuring daar heen hebben gebracht?
Allemaal vragen van iemand die weet waar hij vanavond slaapt…..

Vragen die over blijven, na de zelfmoord van Ella Vogelaar

Ella Vogelaar besluit op haar 69e zichzelf van haar leven te beroven. Verschrikkelijk. Triest. Dat een lieve vrouw na jaren depressie op haar 69e uiteindelijk besluit dat er geen uitweg meer is. Misschien niet dood wil, maar ook niet meer wil leven. Een geestelijke nood die mij diep van binnen raakt. Een nood die ik begrijp, omdat ik hem ooit deels heb gevoeld. Ella leed aan depressies, en vermoedelijk zal de slangenkuil van de politiek haar stabiliteit geen goed hebben gedaan.

Een bericht wat ik gisteren avond op Facebook plaatste…

Meteen erna erger ik mij aan die berichten uit de media, hoe verschrikkelijk dit is. Politici vallen over die berichten heen, en pakken allemaal hun moment van aandacht. Heel wat mensen beseffen dat zelfmoord meerdere oorzaken heeft. Depressie, psychose, familie problemen en andere externe factoren; alles kan er toe bijdragen dat mensen geen uitweg meer weten.

Zou de naargeestige journalist (ik weiger hem hier even te noemen, hij verdient geen aandacht, ook geen schuld) die haar jaren terug voor de camera zo te kakken zette, zichzelf nu vervelend voelen? De politici die haar allemaal zo gaan missen nu… zou Ella hen ook gemist hebben afgelopen jaren? Het zijn zo maar vragen…

De vragen van de geliefden van Ella Vogelaar zullen zwaarder zijn…

Ondertussen plegen er dagelijks in Nederland 5 mensen zelfmoord.

Ja, dagelijks vijf!

En door 113 zelfmoordpreventie worden dagelijks 150 crisis gesprekken gevoerd.

Wat doen wij lieve mensen…?

Voelen we mee, oordelen we, helpen we, luisteren we?

Kijken we wat liefdevoller om naar onze medemens, onze buren, onze vrienden?

Vragen…. die over blijven.

De Middenstraat hadden we al, dus met deze nieuwe burgemeester komt het goed!

Op mijn blog die al een jaar of 12 draait, was het rustig afgelopen half jaar. De hobby bloggen is wat verschoven van mijn achternaam naar mijn motorfiets. Vandaar ook Ikzoekeenmotor.nl.

In de afgelopen jaren kon ik mij als geboren en getogen Roosendaler wel eens rot ergeren aan de plaatselijke politiek. Zoals overal lopen daar fijne mensen rond, maar ook bestuurders die er eigenlijk niet thuis horen. We hebben tijdens de strijd tegen de mestfabriek in Roosendaal veel te maken gehad met deze bestuurders. Er zit zelfs een wethouder bij, kleine man met snor, die had wat velen van ons betreft met de vorige burgemeester mogen vertrekken…

Wat maakt mij nu zo blij dat ik hier toch weer eens schrijf. Dat is de installatie van een nieuwe burgemeester. Han van Midden. Een man die komt uit het Rotterdamse. Niet lullen maar poetsen. De gemeente Roosendaal heeft een prachtig filmpje gemaakt waarin je duidelijk ziet dat we een burgemeester krijgen die weer tussen de burgers durft te gaan staan. Zonder arrogantie. Voeten in de modder. Ik zag het, en krijg meteen weer wat vertrouwen in de Roosendaalse politiek. Nu afwachten of deze man sterk genoeg in zijn schoenen staat om zich niet in te laten pakken door types als een wethouder Lok. Of hij kan zorgen dat zelfs deze wethouder nu respectvol gaat communiceren naar de burger. We zijn benieuwd! We hadden al een Middenstraat dus het moet goed komen. Misschien kunnen we het Permekeplein naar burgemeester Niederer noemen?

En dan graag dat plein mooi groen maken, vol met prachtige bomen zetten. Als boodschap naar onze groene stad…

WakkerMaker. Gelooft niet alles wat hij denkt!