Om Te janken, zo mooi

Het is al weer bijna 9 zomers geleden dat Maarten van Roozendaal ging hemelen. Juli 2013. Ergens in het jaar daarvoor hebben wij hem nog live mogen zien in de Schouwburg de Kring in Roosendaal. Daarna even gesproken. Heerlijk gewoon, nul arrogant. Dit nummer MOOI zagen wij live vertolkt worden door deze held. Elke lente wil ik het luisteren. En telkens als ik hoor kunnen spontaan de tranen komen. Nog steeds niet wetend of het van verdriet of van geluk is. Om te janken zo mooi!

Wat een nummer. Wat een artiest.

Wat ga jij stemmen?

Een periode van vier jaar is voorbij gevlogen alsof het niks was. In 2018 waren de vorige gemeenteraadsverkiezingen en toen heb ik al eens uitgeschreven waarom ik toen PvdA Roosendaal ging stemmen. Zie https://www.knappers.nl/waarom-ik-pvda-roosendaal-ga-stemmen/

Nu in 2022, we zijn vier jaar verder, mogen we weer naar de stembus. Is ons land er mooier op geworden de afgelopen jaren? Het is een vraag die je op allerlei manieren kunt beantwoorden. Toch wil ik niet mopperen. Ik zoek liever naar 1 goede reden om ergens voor te zijn, dan naar 99 redenen om ergens tegen te zijn.

Wat is ons land verdeeld geraakt in de afgelopen jaren, verdeelder dan ooit. Ook door de rare pandemie die over de wereld raast lijken mensen nog harder tegen over elkaar te staan. In ons vrije Europa is het sinds enkele dagen oorlog. Het zijn rare tijden, soms zelfs angstige tijden.

Ook onze gemeente heeft behoefte aan bruggenbouwers. Verbinders. Mensen die bereid zijn om hun nek uit te steken voor de medemens. Mensen die onze stad, onze straat, onze wereld socialer maken. We hebben behoefte aan bestuurders die er niet zitten voor zichzelf, voor hun ego, maar voor de burger. Die je kunt bellen als er problemen zijn. Die problemen willen oplossen. Die ons Roosendaal mooier en liever willen maken. Die naar je luisteren.

Ik kijk niet naar partij-programma’s, met allerlei mooie praatjes. Nee, ik kijk naar wat een politieke partij de afgelopen jaren heeft gedaan voor ons.

Vier jaar terug schreef ik wat ik toen belangrijk vond:

– minder bureaucratie
– een rechtvaardige stad, eerlijke kansen voor iedereen
– veilig en betaalbaar wonen
– passie voor groen en milieu
– geen geld verkwisten aan prestige projecten
– lichamelijke en geestelijke gezondheid voor iedereen, zonder bizarre wachtlijsten

De afgelopen jaren hebben we in Roosendaal met een aantal burgers ons ingezet voor een aantal zaken. Ik luisterde vaak mee naar raadsvergaderingen en opnieuw zag ik dat er één partij uitsprong die zich inzette voor bovengenoemde punten.

Twee raadsleden sprongen er voor mij uit. In hun visie, hun doortastendheid en hun sociale hart. De partij wordt gedragen door een aantal leden die allemaal hun hart op de juiste plek hebben.

Voor mij is het simpel.

In Roosendaal stem ik opnieuw op de partij met die roos.

Het kan geen toeval zijn.

Ik stem sociaal, ik kies PvdA Roosendaal.

 

RoosendaaL en bomen, bureaucatie Ten top

Al vier jaar lang negeerde de gemeente Roosendaal onze zorgen en klachten over metershoge Taxodiums naast onze huizen. Bomen waar ik enorm van hou maar die zo kolossaal niet tegen gevels van huizen mogen leunen. Schades vergoeden ze niet. Bomen van 22 meter die je huis ondermijnen met hoge risico’s bij storm. De gemeente ontkent al jaren dat er 2 ziek zijn. Uiteindelijk een dag voor de storm Eunice toont het door ons afgedwongen onderzoek aan dat we al jaren gelijk hadden en moet er die ochtend in alle haast gekandelaberd worden. Dan kan die kapvergunning waar ze al jaren mee dwepen ineens wel gepasseerd worden. Natuurlijk gebeurt dit alles pas na het dreigen met juridische stappen. Over een paar maanden gaan er 2 om. Zo werken de ambtenaren in Roosendaal. Pennywise and pound foolish. De monumentale bomenlijst is belangrijker dan de veiligheid van de burger. En dan achteraf toch nog e-mailen naar mij met het toontje dat ze ons een gunst hebben verleend. Terwijl ze alleen maar zichzelf juridisch indekken, donders goed wetend dat wij burgers al jaren in het gelijk stonden. Elke ambtenaar zou eens een jaartje verplicht in het bedrijfsleven moeten werken. Niet langer hoor want dan zou zo een bedrijf onherroepelijk failliet gaan.

 

Harry beffers

Het zal ergens eind 90-er jaren zijn geweest. Ik werkte bij de oude uitgeverij High Profile. We maakten dikke jaarboeken en tijdschriften (over marketing en evenementen) in de zakelijke markt. Een gezellige tijd. Wat hebben we gelachen.

Het bedrijf was inmiddels zo gegroeid dat we tijdens de lunch in Nieuwegein toch altijd wel twee tafels nodig hadden om soms wel met twintig mensen tegelijk te lunchen. Dat was een gezellige boel. Er lag dan altijd wel ergens een draadloze telefoon op tafel. Als er dan iemand tijdens die lunch belde en Ronald kon de telefoon te pakken krijgen dan hield hij er nogal eens van om wat verwarring te zaaien.

Een verkoper van een kopieer machine bedrijf belde ons over een nieuwe full colour printer. Ronald nam op en we hoorden hem zeggen: “Ahhhh, voor een printer? Dan moet u de man van onze repro afdeling hebben…. Harry Beffers. Ogenblik, ik verbind u door”.

Ik kreeg dan de telefoon in mijn handen, en er restte mij niets anders dan op te nemen met ….

“Beffers.”

De verkoper begon zijn verhaal over de machine, en al snel kwam ik als verkoper van High Profile er achter dat het een potentiële klant betrof. Hij had een geweldige machine, waar wij best behoefte aan hadden voor proefdrukken. Andersom was het een potentiële klant voor ons. Of ik, “Harry Beffers”, even naar Almelo wilde komen?

De afspraak werd gemaakt.

We hebben nog even overwogen of we visite-kaartjes zouden laten drukken met de naam Harry Beffers erop. Dat hebben we niet meer gedaan. Bij binnenkomst een paar weken later vertelde ik de ondernemer aldaar hoe mijn naam Beffers in alle schijtlolligheid tijdens zijn belletje werd geboren.

Hij kon er enorm om lachen, we deden meteen zaken.

Even bomen over de bomen

Laat ik om te beginnen verklaren dat ik een enorme natuurliefhebber ben. Ik heb een ongelooflijke liefde voor vogels en geniet van de prachtige bomen in ons land. Ze zijn nodig, geven ons zuurstof, verkoeling in de zomer, huisvesting voor de vogels en ze maken onze wereld ontzettend veel mooier.

Een jaar of wat terug heb ik mij in onze gemeente Roosendaal gekeerd tegen de kap van 11 prachtige esdoorns. Iemand in de straat had last van wat wortels, en heeft een hekel aan blaadjes. Hij ging klagen en de gemeente wilde meteen die 11 bomen kappen. Daar heb ik mij samen met anderen tegen verzet en uiteindelijk is er maar 1 van die serie gekapt, de rest is blijven staan. Maak je daar vrienden mee? Eh nee… Maar goed, als je een hekel hebt aan blaadjes van bomen in je tuintje dan moet je maar op een flat 14 hoog gaan wonen. Dan blijft je balkonnetje wel schoon.

Ik woon in een mooie groene wijk in Roosendaal, alleen als het gaat om die prachtige bomen dan lijken de rollen nu omgekeerd. Er staan al jaren  8 enorme moerascipressen in onze straat. Dicht bij huizen, en toen er in een storm eentje afbrak, hadden buren stevige schade. Ze moesten maar aankloppen bij hun verzekering en dat ze uiteindelijk een bedrag te kort kwamen, daar lag de gemeente niet wakker van. Op dit moment staan er nog 7 van deze bomen in onze straat, allemaal direct naast huizen. Sinds 2018 zijn we al aan het klagen bij de gemeente. Verzoeken om extra onderhoud en maatregelen. De mensen hebben overlast, enorme wortels onder hun huis, dakgoten 8 x per jaar schoonmaken etc. Het probleem is nu dat er eentje in duidelijke slechte staat is. Volgens ons zelfs ziek. Deze ziet er in het voorjaar erg armetierig uit terwijl de anderen al groen worden. Ze verliezen bij storm allemaal enorme takken. Ze zijn inmiddels ruim 25 meter hoog. Vijf huishoudens voelen zich onveilig, en diversen hebben stappen ondernomen. Brieven, mails, wethouder, ambtenaren, iedereen is er lekker druk mee. Waarom ze er jaren terug na de storm dus 2 gekandelaberd hebben en de rest niet, wij weten het niet. Kandelaberen wil zeggen dat aan het einde van het jaar alle takken er worden afgehaald zodat er een totempaal over blijft die nieuwe takken krijgt. Daar moet de gemeente dan een kapvergunning voor aanvragen en dat vinden ze zelf nogal wat werk. Dat ze tig jaar geleden beter na hadden kunnen denken over welke boom je waar plant, ach, het is gebeurd.

Deze 7 bomen staan op een speciale lijst van monumentale bomen, en blijkbaar is die lijst zo heilig dat het behoud er van belangrijker is dan de veiligheid van de omwonenden.

Nogmaals, het zijn prachtige bomen, in een mooi park met volop ruimte waar ze geen schade kunnen berokkenen. Maar de omwonenden die er nu wakker van liggen moeten dus tot het voorjaar wachten. Dan gaat de gemeente namelijk onderzoeken of er sprake is van ‘onveiligheid’.

Dat er wellicht tegen die tijd ongelukken zijn gebeurd, ach, het hout is heilig blijkbaar. Met enkele omwonenden ligt nu het plan om juridische maatregelen te nemen. Dat schijnt tegenwoordig te moeten om bij een gemeente iets gedaan te krijgen…

Op mails krijgen we reactie, maar een briefschrijver op papier heeft al 1 maand niets gehoord. Gelukkig zijn de takken nu kaal dus is er minder risico bij storm dan wanneer ze vol groen zitten. Overigens zijn er ook mensen die minder last hebben van het onveilige gevoel maar zich wel ergeren aan de overlast en dat de gemeente het niet opruimt.

Persoonlijk leek het mij slim om deze ergernis eens wereldkundig te maken. Misschien dat dit zorgt dat de gemeente haar verantwoordelijkheid neemt?

Een kapvergunning moet volgens de gemeente namelijk een gegronde reden hebben.

Kijk even naar de foto. Daar liggen dus mensen onder te slapen.

Hoe gegrond kan een reden zijn?

Hou jij van reizen?

Reizen is momenteel nog steeds niet eenvoudig. Landen zitten grotendeels nog steeds op slot. Dus buiten wat uitzonderingen moeten we ons vertier voorlopig vooral online zoeken. Oriënteren, reisverhalen van anderen lezen, plannen maken, het is op zich natuurlijk ook prachtig. Ook al heb je niks met motorfietsen, of met motorreizen, maar hou je wel van REIZEN, check dan eens de website Ikzoekeenmotor.nl. Je vindt daar prachtige reisverslagen met veel fotomateriaal vanuit de USA, Canada, Noord-Amerika, Zuid-Europa, Spanje, Portugal, India, etc. De verhalen zijn geschreven door trouwe lezers van Ikzoekeenmotor.nl. Zij volgen deze website via sociale media en sturen vaak de mooiste verhalen door. Mocht je de verhalen via Facebook willen volgen, check dan https://www.facebook.com/ikzoekeenmotor/

Als je klikt op deze link, kom je meteen op de website zelf in een link met meer dan 170 reisverhalen. Veel plezier! 

Petra etCetera

Petra d’Huy, schreef een prachtig boek.
Een autobiografisch zelfhulpboek.

“Ik ben meer dan mijn diagnose en dit boek is meer dan een herstelverhaal. Je kan het een autobiografisch zelfhulpboek voor ervaringsgenoten noemen, vol (praktische) informatie, verwijzingen naar websites, onderzoeken, personen en andere boeken. Mijn boek gaat over ziek zijn, diagnose krijgen, stabiel worden en herstellen. Ook komen (direct)betrokkenen aan het woord, want een bipolaire stoornis heb je niet alleen.”

Het boek kun je bestellen via Uitgeverij Tobi Vroegh op

Petra etcetera

Petra, ik ben trots op al jouw power en doorzettingsvermogen.
Je hebt het geflikt. En ik ben er ook trots op dat mijn gedicht ‘Kijk en Zie’ er in opgenomen is.

WakkerMaker. Gelooft niet alles wat hij denkt!