Categoriearchief: Columns

Vaccinatie

(Bron: Hans den Ouden, gepensioneerd kinderarts)

“Vaccinatie…. Herinner je je nog dat we ooit op reis gingen en als we naar Afrika, of Zuid-Amerika of Azie gingen, dat iedereen dan naar de Tropen Poli ging en zich liet inenten tegen Gele Koorts, Diphterie, Tetanus, Polio, Hepatitis A, Hepatitis B en een BCG kreeg tegen tuberculose? Dat deden we allemaal zonder vragen te stellen, want we wilden op reis immers. De kans dat we die ziekten kregen was overigens minimaal maar we lieten we ons wel vaccineren want we wilden op reis. En als we in malaria gebied kwamen slikten we pillen, die hadden beste bijwerkingen overigens, maar ja we slikten ze wel want we wilden op reis.
Nu is er een serieuze pandemie en de kans dat je ziek wordt is aanzienlijk, zeker gezien de ongezonde levensstijl in het westen, en goddank is er een vaccin in aantocht, met minder bijwerkingen dan vele andere medicijnen- lees voor de aardigheid de bijsluiter eens van paracetamol – en we zijn angstig want je weet het niet….
Het covid19-vaccin is overigens niet in een paar maanden ontwikkeld zoals vele denken maar heeft een voorgeschiedenis van plusminus 20 jaar qua techniek.
Degene die nog twijfelen: Geef je verstand eens voorrang boven je onderbuikgevoel.”

(Door onze gemeenschappelijke passie voor motorfietsen ben ik, John Knappers, bevriend geraakt met Hans den Ouden. Hij is gepensioneerd kinderarts, schrijft actief op Ikzoekeenmotor en bovenstaand statement las Ik op zijn Facebook. Met zijn toestemming heb ik dit hier geplaatst.)

Omkijken, ehhh…

‘Omkijken moet je niet te veel doen’, roep ik wel eens. De rijkdom zit in het nu, het kleine wat je dagelijks om je heen ziet. Als je veel omkijkt krijg je spijt. Morgen moet eerst nog maar eens komen. We kunnen alleen maar zeilen op de wind van vandaag.

Heerlijke klassiekers, oneliners, we kunnen er nog tientallen noteren zo. Of we er ook naar leven? Dat is altijd de vraag. Ik probeer het hoor. Me niet te veel te laten leiden door de waan van de dag. Bepaalde dingen zitten gewoon in een mens. Geldingsdrang. Ook zoiets. Jaren geleden al eens onderzocht waar het vandaan kwam. Antwoorden gevonden, maar of dat echt iets veranderde, ehhhh, nee. Het zorgt er hooguit voor dat je beseft waarom je de dingen doet zoals je ze doet. Vooral de momenten dat iets niet lukte in mijn leven, hebben mij geholpen te accepteren dat de dingen gaan zoals ze gaan. “Het is wat het is”. Als je dit zegt, hoef je natuurlijk je nog niet neer te leggen bij bepaalde zaken. De kunst is natuurlijk om juist helemaal te gaan voor de dingen die je kunt veranderen, en datgene wat je niet kunt veranderen, wat je niet in de hand hebt, te accepteren.

Kunst, eigenlijk bedoel ik hier levenskunst. Ik voel me soms een levenskunstenaar. Als ik een toer op mijn motorfiets maak of zo, haha. Toch, kan ik me nog steeds kwaad maken. Om domheid, vaak ontstaan door onwetendheid. Onrecht in de wereld omdat een handjevol mensen hun portemonnee veel belangrijker vindt dan de vraag of de buren wel te eten hebben. Volwassen mensen die al weken tevoren levensgevaarlijk vuurwerk afsteken. Politici die uitsluitend 100 redenen zoeken om iets belangrijks niet te hoeven veranderen, terwijl 1 reden om zoiets wel te veranderen vaak al genoeg is. Onze overheidsmensen die zoveel regels bedenken dat mensen in nood niet meer weten waar ze aan moeten kloppen. En kloppen ze aan, dan worden ze niet gehoord.

Mijn voornemen voor het nieuwe decennium is om niet meer te gaan lopen trekken aan die onzinnige dingen, die er niet toe doen. Wat ik wel zal blijven doen, is vragen stellen. Vragen aan beleidsmakers, aan politici, aan machthebbers. Ik besef dat het geen zin heeft om de Don Quichot uit te hangen. Maar iets zegt me dat we tegen onrecht ten strijde moeten trekken. Vooral voor de mens, voor dieren of de natuur, voor datgene wat niet kan spreken.

Ik kijk even om maar de laatste 10 jaar. Ik voel me een gezegend mens. Mijn geliefden heb ik nog steeds om me heen. Gezond en wel. Mijn vrouw trekt me af en toe het zwaard van Don Quichot uit de hand. Zij kan dat. Zij mag dat. Heb een prachtige kleindochter mogen zien opgroeien. Ze is nu tien, ik leer van haar. Begin dit jaar lag mijn pa slecht, en de arts stelde in het ziekenhuis een vraag. Een vraag over reanimatie. Mijn pa gaf antwoord. Dat hij dat niet nodig zou vinden, hij had een prachtig leven achter de rug. Trots op zijn gezin. Wat mij dankbaar maakt is dat hij redelijk opknapte en dat die ‘oude heer’ van mij nog steeds rondloopt. En dit ook, samen met ‘ons moeder’ kan lezen.

Ik ben een dankbaar mens, ik tel mijn zegeningen. Dagelijks. Het zijn er veel, gelukkig.

Op naar het volgende decennium.

Ik wens iedereen die dit leest een gezond en liefdevol 2020.

Het motto: Wees lief voor mekaar mensen! Laten we wat meer naar elkaar OM KIJKEN.

Groet, John Knappers.

Wijkagenten bekeuren zwerver in Roosendaal

De zwerver veroorzaakt wel eens overlast. De agent moet er wat aan doen. In beide rollen kan ik mij verplaatsen. Laat ik beginnen dat ik weet dat de politiemensen hun best doen om mensen te helpen.

In een stad waar geen fysieke daklozen opvang is, valt dat natuurlijk niet mee. Waar moet je met iemand naar toe die soms door psychische problemen, soms door externe problemen op straat is geraakt. Als de hemel je dak is, tja, dan wordt je nu eenmaal niet echt blij om bij nachtvorst op straat te gaan liggen. Als je je dan misdraagt in een portiek, dan worden de omwonenden daar niet blij van. Allemaal logisch. Wat ik me bij dit soort krantenberichten afvraag is, wat wil men bereiken?

– dat de zwerver zegt, ok, ik maak het wel over, ooit?
– dat de politie een beter imago krijgt, na dit soort heldhaftige acties?
(neem me mijn cynisme niet kwalijk, politie wil dit ook beter, echter de media berichten natuurlijk erg bekrompen weer).
– dat we weer eens aan het gemeentebestuur gaan vragen waarom er in Roosendaal geen fysieke daklozen opvang is?
– dat we aan de journalist gaan vragen wat er daarna gebeurd is?
– dat we in ons rijke land straks kerst gaan vieren?
– dat we dan allemaal lekker bij de kachel zitten te eten en ondertussen de daklozen op de trein zetten naar grote steden waar het Leger des Heils ze wel op vangt?

Via Karen Ader, raadslid in Roosendaal, op sociale media vernam ik: “John, dat klopt. Zeker tot 2025 wordt dat geregeld door de centrumgemeente. Gelukkig is onze motie over meer inzet Housing First (dak boven je hoofd en direct ambulante begeleiding) onlangs unaniem aangenomen in de raad.” Dit houdt dus in dat als je googelt op daklozen opvang, je terecht komt bij een 0164 nummer, en in Bergen op Zoom belandt.

Zouden de wijkagenten hem met de bekeuring daar heen hebben gebracht?
Allemaal vragen van iemand die weet waar hij vanavond slaapt…..

Vragen die over blijven, na de zelfmoord van Ella Vogelaar

Ella Vogelaar besluit op haar 69e zichzelf van haar leven te beroven. Verschrikkelijk. Triest. Dat een lieve vrouw na jaren depressie op haar 69e uiteindelijk besluit dat er geen uitweg meer is. Misschien niet dood wil, maar ook niet meer wil leven. Een geestelijke nood die mij diep van binnen raakt. Een nood die ik begrijp, omdat ik hem ooit deels heb gevoeld. Ella leed aan depressies, en vermoedelijk zal de slangenkuil van de politiek haar stabiliteit geen goed hebben gedaan.

Een bericht wat ik gisteren avond op Facebook plaatste…

Meteen erna erger ik mij aan die berichten uit de media, hoe verschrikkelijk dit is. Politici vallen over die berichten heen, en pakken allemaal hun moment van aandacht. Heel wat mensen beseffen dat zelfmoord meerdere oorzaken heeft. Depressie, psychose, familie problemen en andere externe factoren; alles kan er toe bijdragen dat mensen geen uitweg meer weten.

Zou de naargeestige journalist (ik weiger hem hier even te noemen, hij verdient geen aandacht, ook geen schuld) die haar jaren terug voor de camera zo te kakken zette, zichzelf nu vervelend voelen? De politici die haar allemaal zo gaan missen nu… zou Ella hen ook gemist hebben afgelopen jaren? Het zijn zo maar vragen…

De vragen van de geliefden van Ella Vogelaar zullen zwaarder zijn…

Ondertussen plegen er dagelijks in Nederland 5 mensen zelfmoord.

Ja, dagelijks vijf!

En door 113 zelfmoordpreventie worden dagelijks 150 crisis gesprekken gevoerd.

Wat doen wij lieve mensen…?

Voelen we mee, oordelen we, helpen we, luisteren we?

Kijken we wat liefdevoller om naar onze medemens, onze buren, onze vrienden?

Vragen…. die over blijven.

De Middenstraat hadden we al, dus met deze nieuwe burgemeester komt het goed!

Op mijn blog die al een jaar of 12 draait, was het rustig afgelopen half jaar. De hobby bloggen is wat verschoven van mijn achternaam naar mijn motorfiets. Vandaar ook Ikzoekeenmotor.nl.

In de afgelopen jaren kon ik mij als geboren en getogen Roosendaler wel eens rot ergeren aan de plaatselijke politiek. Zoals overal lopen daar fijne mensen rond, maar ook bestuurders die er eigenlijk niet thuis horen. We hebben tijdens de strijd tegen de mestfabriek in Roosendaal veel te maken gehad met deze bestuurders. Er zit zelfs een wethouder bij, kleine man met snor, die had wat velen van ons betreft met de vorige burgemeester mogen vertrekken…

Wat maakt mij nu zo blij dat ik hier toch weer eens schrijf. Dat is de installatie van een nieuwe burgemeester. Han van Midden. Een man die komt uit het Rotterdamse. Niet lullen maar poetsen. De gemeente Roosendaal heeft een prachtig filmpje gemaakt waarin je duidelijk ziet dat we een burgemeester krijgen die weer tussen de burgers durft te gaan staan. Zonder arrogantie. Voeten in de modder. Ik zag het, en krijg meteen weer wat vertrouwen in de Roosendaalse politiek. Nu afwachten of deze man sterk genoeg in zijn schoenen staat om zich niet in te laten pakken door types als een wethouder Lok. Of hij kan zorgen dat zelfs deze wethouder nu respectvol gaat communiceren naar de burger. We zijn benieuwd! We hadden al een Middenstraat dus het moet goed komen. Misschien kunnen we het Permekeplein naar burgemeester Niederer noemen?

En dan graag dat plein mooi groen maken, vol met prachtige bomen zetten. Als boodschap naar onze groene stad…

Speelt SUEZ een smerig spel?

Tja, ik had mij voorgenomen eerder dit jaar, om me niet meer zoveel te bemoeien met die smerige mestfabriek plannen in Roosendaal. SUEZ lijkt een log apparaat waar niet tegen te vechten valt. De rechter in Breda besloot eerder dit jaar dat de mestfabriek er mag komen. Die had lak aan de 2410 ondertekende bezwaarschriften die werden ingediend namens de Werkgroep Biomineralen. Het Roosendaals stadsbestuur neemt inmiddels wel het standpunt in dat ze de biomineralenfabriek ook niet willen, maar in feite zijn het een handje vol mensen die nu naar de volgende rechter in de raad van State in Den Haag moeten om dit oorspronkelijke plan tegen te houden.

Tussendoor kwam SUEZ nog even met het smerige plan voor een PYROLYSE fabriek erbij (plastic verwerking) maar die keutel hebben ze ingetrokken.

Deze zomer, in juni, heb ik via twitter, via mail en via persoonlijke gesprekken met diverse marketing dames van SUEZ Nederland, Sita Arnhem contact gehad. Met telkens mijn vraag: Waarom geven jullie burgers wel antwoord op vragen over “fout rijgedrag van chauffeurs” maar niet over jullie “non communicatie met burgers”.
Feitelijk verwijt ik SUEZ hetzelfde laakbaar gedrag als wethouder Lok in Roosendaal. Die geen antwoord geeft. Of Toine Theunis, die altijd boos wordt als je hem kritische vragen gaat stellen en jou neer gaat zetten “als laffe burger die maar wat roept vanachter de schutting, zonder verantwoording te nemen”.

Welnu, even een stukje verantwoording mannen.

Omdat ik vanaf juni genegeerd werd door SUEZ ben ik in augustus gaan bellen met deze O zo fijn communicerende afval verwerkers. Eerst in Parijs, iemand op topniveau te spreken kunnen krijgen. Gezellig mijn Frans weer even ophalen. Hij schaamt zich voor het gedrag wat SUEZ ten toon spreidt in Nederland. Overigens, in Frankrijk is het beleid misschien wel groffer, maar door de man kreeg ik wel de juiste contactlijnen. Daarna belde ik op 3 oktober j.l. met SUEZ in Arnhem. Na wat telefoonspelletjes kreeg ik uiteindelijk iemand aan de lijn, die wat te melden had bij SUEZ. Enfin, aardige dame, verontschuldigde zich telkens voor maanden geen antwoord. Maar, omdat ik kritische vragen bleef stellen en ze duidelijk na 20 minuten van me af wilde, dacht ze, ik geef die jongen uit Roosendaal een troostend antwoord.
“Meneer Knappers, we komen binnen nu en een maand met een verklaring naar alle stakeholders.” Het zou een duidelijke andere route gaan geven, zoveel werd mij nog wel duidelijk. Maar verder merkte ik de ongemakkelijkheid en de spijt van haar woorden.

SUEZ belazert ons al jaren hier, een koekje van eigen deeg zou geen kwaad kunnen.

Michael Yap, PvdA Roosendaal

Op dat moment heb ik besloten deze info te delen met enkele belanghebbenden en met 1 raadslid in Roosendaal. Een PvdA man, jurist, en die mijns inziens handig genoeg was iets met deze info te doen. Michael Yap was, na mijn verhaal, net als ik overtuigd dat er een nieuwe fabriek of andere fabriek gepland zou kunnen worden. Dat wij als Roosendaal moesten zorgen dat er GEEN mestfabriek komt. Of het proces nu linksom of rechtsom draait en op wiens grond die dan ook komt.

Alle puzzelstukjes bij elkaar genomen, ontstond via Michael en samenwerkers de juiste aansporing die heeft geleid tot een actie van de verantwoordelijken binnen de gemeente. Zo ontstond bij de gemeente als uiteindelijk resultaat het VOORBEREIDINGSBESLUIT.

Ik ben trots op het simpele feit dat er in deze stad politici zijn die signalen en acties van verontruste burgers WEL serieus nemen. Als je met een burgemeester zit, die niet met jou als burger wil praten, wethouders die zichzelf te arrogant vinden om fatsoenlijk antwoord te geven (Lok) of botte horkige antwoorden als ze geen gelijk krijgen (Theunis) dan moet je wat als burger.

Ik ben blij dat ik mij de laatste verkiezingen heb ingezet voor de PvdA Roosendaal en op de juiste man heb gestemd!

Nu maar hopen dat dit college eerlijker en oprechter gaat communiceren. Duidelijk gaat laten zien dat belangen als gezondheid van inwoners zwaarder wegen dan de euro’s van SUEZ.

 

Waarom ik PvdA Roosendaal ga stemmen?!

Een tijdje geleden maakte ik op sociale media duidelijk kenbaar op welke partij ik de komende gemeenteraardsverkiezingen in Roosendaal zou gaan stemmen: PvdA Roosendaal. Het is best bijzonder om te zien welke reacties je van vrienden en bekenden dan krijgt. De kritische reacties hebben altijd te maken met een afkeuring richting het landelijke beleid. Ik geef toe: landelijk heeft de PvdA de afgelopen jaren flinke verliezen geleden. En niet altijd handige beslissingen genomen. Verklaarbaar soms. Maar, beste mensen; ik woon in ROOSENDAAL!!

En gemeentepolitiek is niet te vergelijken met de landelijke. Door het strijden tegen de Mestfabriek die de gemeente Roosendaal wil toestaan naast onze wijk, heb ik de laatste twee jaren die gemeentepolitiek wat nadrukkelijker gevolgd. Raadsvergaderingen bijgewoond. Met raadsleden en wethouders gesproken. Ontdekt dat er enkele mensen zijn die het puur voor geld of ego doen. Dat er bestuurders zijn die het niet waard zijn om er te mogen zitten. Dat er wethouders zijn die betrokken burgers gewoon geen antwoord geven op vragen inzake gezondheid en milieu.
Maar ook; dat de meerderheid van de bestuurders dit gelukkig doet om onze stad en omliggende dorpen leefbaarder te maken. Sommige doen dat verdienstelijk.

Welnu. Als ik ga stemmen dan doe ik dit op mensen die staan voor hun principes. Op mensen die mensen belangrijker vinden dan status, uiterlijk vertoon en geld. Op kandidaten die niet alleen met hun hoofd maar ook met hun hart denken. Deze mensen heb ik binnen de PvdA gevonden. En leren kennen.

Items die voor mij belangrijk zijn?
– minder bureaucratie
– een rechtvaardige stad, eerlijke kansen voor iedereen
– veilig en betaalbaar wonen
– passie voor groen en milieu
– geen geld verkwisten aan prestige projecten
– lichamelijke en geestelijke gezondheid voor iedereen, zonder bizarre wachtlijsten

Ik steun met regelmaat WijZijnMIND, en als ik dan kijk naar Roosendaal en mijn bovenstaande wensen voor de toekomst, dan kan ik niets anders doen dan PvdA Roosendaal stemmen. Omdat al deze mensen met dezelfde passie als ik aan de slag zijn, en gaan. Daarom dus.

Succes allemaal. Op naar een nog beter en mooier Roosendaal.
En twijfel je nog? Stem 21 maart dus op lijst 7: PvdA Roosendaal!

We plakken Roosjes waar we willen

In Roosendaal wordt de laatste dagen (richting de gemeenteraadsverkiezingen) wild geplakt. Zoals “Loesje” landelijk werkt aan bewustwording rond allerlei items; zo is er in Roosendaal een ROOSJE opgestaan.
#Roosje vind je op FACEBOOK en geeft duidelijk blijk van haar ongenoegen richting de Roosendaalse politiek. Diverse wethouders krijgen ludieke sneren uit de pan en burgemeester Niederer sprak er in BndeStem gisteren al schande van. “Wildplakken is verboden”, volgens ons burgervadertje.

Welnu meneer Niederer. Net als vele Roosendalers vind ik de uitspraken van Roosje over het algemeen prachtig. Dus ik steun haar. En plak Roosjes waar ik wil. Online op uw foto. Op mijn nieuwsblog. Gewoon omdat ik het tijd vind dat u als bestuurder van onze stad eens met trots laat zien dat u aan de kant van de burger staat. Tussen de Roosjes dus. Probeer de kritiek die u krijgt eens om te denken. Want een Roosje mag je niet zo maar dragen.

De rest rolt wel

2018 is een dag jong; nu kan ik zeggen: Afgelopen maand december bestond mijn blog Knappers.nl 10 jaar. In december 2007 ben ik begonnen met schrijven, aanvankelijk geïnspireerd door de Advaita Vedanta filosofie. Een oude filosofie die mij inzichten heeft gebracht waardoor ik een relaxter leven heb gekregen. Knappers.nl werd een kladblok van mijn leven waarop ik in gesprek kon met mijn zelf. Dingen op een rijtje kon zetten. Van me af kon schrijven. En de lucht in kon gooien. Ik heb liefdevolle artikelen geschreven, maar ook boze columns. Aangeklopt bij de plaatselijke overheid. Bomen kunnen redden en met heel wat “anti stigma” artikelen een paar mensen aantoonbaar gelukkiger kunnen maken.

Mijn blog heeft mij de vrijheid van het schrijven gegeven. Ik ben geen journalist, hoef geen enkele hoofdredacteur te plezieren en vooral geen enkele betaler naar de mond te praten. En wat ik zakelijk ook verder doe op het internet, ik ga ook zeker niemand voor geld naar de mond praten. Soms is mijn pen de afgelopen jaren wel eens te scherp geweest. En enkele keren heb ik vast wel eens een ambtenaar hier of daar gekwetst. In mijn strijd voor een gezond en prettig leefklimaat in onze stad Roosendaal, heb ik wel eens laten zien dat rozen prachtig kunnen groeien, maar niet zonder doornen. De mens zal moeten beschermen hetgeen hij liefheeft. Vroeger met een zwaard, later met een pen, en tegenwoordig met een toetsenbord van een iPhone.

De statistieken op Knappers.nl tonen aan dat ik maandelijks gemiddeld 6.000 unieke bezoekers heb weten te bereiken. Daar hebben de laatste jaren veel Roosendalers tussen gezeten, vanwege onze strijd tegen de idiote plannen van de gemeente om naast onze wijk een mestfabriek te bouwen. Het heeft er voor gezorgd dat ik zelfs over de plaatselijke politiek ben gaan schrijven. Mijn ergernissen aan ambtelijke bureaucratie heb ik niet onder stoelen of banken gestoken. Het is een wending op mijn blog geweest die ik niet heb voorzien, maar ach: “de dingen gaan zoals ze gaan.”

Dat de dingen “gaan zoals ze gaan” is misschien wel de grootste wijsheid die ik heb op mogen doen. Dat we in dit leven weinig in de hand hebben. Dat we zoveel mogelijk moeten loslaten.

Dat ga ik in net nieuwe jaar ook doen.

Veel loslaten.

Behalve het stuur van mijn oude BMW. Dat hou ik vast.

En de liefde, die laat ik niet los.

Ik wens iedereen in het nieuwe jaar veel gezondheid en liefde. De rest rolt wel.