Het vroor dat het kraakte. Een zaterdag, begin januari 2006. We waren de ochtend weg geweest en toen ik rond lunchtijd thuis kwam, stond de hond blij klaar voor een lekkere wandeling. Prachtig zonnig vriesweer, dus wij gingen voor een flink eind. Aan de rand van onze wijk ligt een mooie visvijver die me altijd herinnert aan de tijd dat ik als jochie van een jaar of 10 heb leren vissen van mijn opa. Heb toen de prachtige ijsvogel voor het eerst gezien. Daar is die liefde begonnen. Mijn opa beweerde dat het beestje tijdens het vissen wel eens even op zijn hengel was gaan zitten, om een goed vissersoog over het water te kunnen laten gaan. Het leek me altijd stug, later heb ik het teruggezien in een documentaire over de ijsvogel. Het was dus geen sterk verhaal.
Mijn verhaal lijkt dit wel te worden…… Ik loop met de hond richting de vijver en bedacht me dat ik al die jaren erna, nooit meer de blauwe flits heb mogen zien. Toen ik de vijver naderde, dacht ik bij mezelf, wat zou het mooi zijn, om hier, nu zo’n 35 jaar later, dat prachtige beestje nog eens te ontmoeten. Dacht nog bij mezelf, dat dit dan een knipoog van God zou zijn, als ik vandaag de ijsvogel weer eens mocht zien. Ik passeer de woningen die langs de vijver staan, kom bij een flinke struik aan de rand van het water, en schrik me rot. Een blauwe flits schiet langs mijn hoofd, over het water. Duikt met een flits erin, pikt een visje eruit. Vliegt naar de overkant van de vijver, draait en komt terug. Langs me heen, en gaat dan richting bomen. Daar konden mijn ogen de snelheid niet meer volgen.
De knipoog van God. Ik vroeg erom, en kreeg hem. Ik was al verliefd op de ijsvogel. Toen wist ik het zeker. Ik ben een geluksvogel!
Synchroniciteit. Terwijl ik deze column al aan het lezen ben, krijg ik een twitterbericht. Juist ja, over deze column…
Hoewel ik er van overtuigd ben dat God zelf, heden ten dagen, veel zapt… uit verveling…. weet ik ook dat hij, zo af en toe, knipoogt… just a blink of his I (eye)… en wat mooi dat jij, juist op zo’n moment, de alertheid hebt om dat moment te registreren…..
Mooi verhaal, John.
In mijn vorige verblijfplaats aan strand hier op Bali had ik het geluk om twee ‘heilige ijsvogels’ in mijn tuin te hebben. Die lieten zich goed bewonderen doordat ze langdurig op een boomtak bleven zitten. (www.villabalizee.nl )
Tegenwoordig woon ik op een heuvel op 300m hoogte (www.balipanorama.nl ) en zie ik af en toe een blauwe pijl langsschieten. Het moet een ijsvogel zijn, maar hij laat zich niet bewonderen.
Vanaf nu zal ik het als een knipoog van God beschouwen.
Ja, synchroniciteit – het is maar een etiket natuurlijk. Je kunt even goed stellen dat het werkelijk bestaat: het magische universum – en dat we het zelf creëren door onze intentie.
Waarom het dan niet altijd lukt?
Nou, omdat we er meestal maar half aan geloven!
Prachtig column, John
Samen zoeken naar beleving in de natuur is prachtig.
Mijn ouders brachten mij in contact met het natuurleven.
Niet als buitenstaander kijken,
maar als onderdeel van de natuur.
Kijken maakt luisteren, en kijken
naar vogels weer mogelijk…..
Een klein-kind, een bron van verwondering, onbevangen,
met nieuwsgierigheid, creativiteit,enthousiasme.
Kijken als volwassen mensenkinderen,
leven….met vernieuwde ogen van een kind.
Kippenvel!
Mijn grootste troost op momenten dat ik deze nodig heb komt uit de natuur.
Lieve John, zo zie je maar weer.
Ask and though shall be given!
Wie weet was het een knipoog van je Opa!
Liefs van Eejke.
Wat een prachtig verhaal John! Ik kan mij goed voorstellen dat je jezelf een geluksvogel voelde toen je die knipoog kreeg!
Prachtig verhaal, ook voor iemand die de ijsvogel al tig keer heeft gezien en mogen fotograferen. De boodschap achter dit verhaal is duidelijk, geniet van de natuur en die onvoorspelbare blauwe flits, ze zijn het meer dan waard !