“Wie geluk heeft, geeft het door.”
Deze uitspraak ben ik al vaker tegengekomen. Het schijnt een oude Tibetaanse spreuk te zijn. Een prachtig gezegde, en eigenlijk in de basis, simpel en logisch, toch? Waarom ziet de wereld er dan toch niet uit als een groot paradijs? Zijn er dan zo weinig mensen die “het geluk hebben” of, zijn er velen die het wel hebben, maar “het niet willen doorgeven”?
Tja, wat ben ik toch ook een mafketel om hier sowieso over na te denken eigenlijk.
Nu was ik twee weken terug op een reünie van het Norbertus in Roosendaal. Met klasgenoten die elkaar 30 jaar niet hebben gezien. Daar bleken een paar mensen tussen te zitten, die mijn blog al wat vaker waren tegengekomen, en deels hadden gelezen. (Je moet er inmiddels wel even een paar avonden voor gaan zitten, en dan is het maar de vraag of je dat vol wil houden, haha.) Maar goed, één van mijn oud klasgenoten vroeg aan me, waarom ik eigenlijk deze weblog schreef. Ik kwam met (vage) antwoorden die zijn terug te vinden in verschillende eerdere postings en ook te vinden zijn hierboven onder “Knappers.nl, waarom?” Maar gaande dit gesprek, komen er natuurlijk bij iedereen de verhaallijnen uit zijn leven bovendrijven. Soms prachtige verhalen, en soms mindere. Allemaal hebben ze, wat mijzelf betreft, ervoor gezorgd dat ik mij inmiddels een gelukkig mens mag noemen. En ineens besefte ik dat de Tibetaanse wijsheid misschien wel het dichtste bij de verantwoording voor mijn blog kwam:
“Wie geluk heeft, geeft het door.” Enfin, bij deze een poging dus….
Voor nog een paar geluks-praatjes, zie ook:
https://www.knappers.nl/2010/02/08/geluk-groeit
https://www.knappers.nl/2008/01/18/geluk-als-een-vlinder
Geniet van de maand mei, houdoe…
